Waarom een rustig wellness-weekje mijn AuDHD-hoofd juist ontregelde

Schrijven om mijn gedachten te ordenen

Tien blogs schreef ik in januari. En hoewel de maand februari nog jong is, heb ik er nu ook alweer een stuk of vijf, zes. Maar ze staan digitaal op computer en telefoon, stilletjes, ongelezen en onzichtbaar, wegkwijnend in diverse Word-documenten.

En het is niet dat ik niet schrijf. Integendeel. Schrijven is wat ik doe, hoe ik adem. Ideeën genoeg, gedachten in overvloed. Mijn brein is een kluwen veel te bont gekleurde wol, die onophoudelijk door mijn hoofd buitelt. Er is geen writers block, geen gebrek aan inspiratie. Ik weet niet eens of er iets is wat ik interessanter vind dan filosoferen, contempleren, analyseren, redeneren en delen. Maar toch, de blogs blijven daar stil staan, niet gepubliceerd. Ik blijf schrijven, maar ik deel niet. Waarom?

Midweekje rust….

Misschien omdat alles op dit moment voelt als een chaos. Alsof ik ren, maar mijn hoofd niet kan volgen. En dat is vreemd. Ik heb net een midweek in mijn eentje (nou ja, bijna dan❤️) in een houten huisje in het Overijsselse bos gezeten, tussen de eekhoorns, vogeltjes en naaldbomen. Ik had er zo naar uit gekeken! En genoten heb ik. Als ik ’s ochtends de gordijnen open deed, zag ik de eekhoorns spelen op het dak. De vogels om het huisje trippelen, heerlijke lange Spa-sessies in de Wellness, zwemmen, dansen in de woonkamer, lezen bij het haardvuur en ontspannen liggen in de Zoutgrot.

…Brein in overdrive

Et ergo….. als er IEMAND een rustig en geordend hoofd zou moeten hebben op dit moment, dan ben ik het wel. Ik ben amper 48 uur thuis en het voelt alsof mijn gedachten alle kanten opschieten, ongecontroleerd en ongefilterd. Alsof mijn brein in overdrive is geschoten en er geen bomen meer tussen het bos te onderscheiden zijn.

Mentale hoarder

Ik ken dit gevoel maar al te goed. De mentale hoarder in mij heeft weer te veel verzameld. Ideeën, plannen, taken, herinneringen, vraagstukken, onafgemaakte projecten, ‘oh ja dat moet ik nog doen’-lijstjes. Het stapelt zich op tot een ontploffingsgevaarlijke berg. En het bizarre is: het was juist de pauze, de verandering van ritme, die dit veroorzaakt heeft.

Paradox

Dit is het paradoxale aan mijn AuDHD-brein. Waar een Neurotypisch iemand na een paar dagen rust opgeladen terugkeert in het dagelijks leven, raakt mijn brein juist ontregeld door het wegvallen van structuur. Een weekend of midweekje weg voelt heerlijk, maar zodra ik terugkom, overspoelt de realiteit me als een golf die ik niet zag aankomen.

Mijn belastingen zijn te laat (weer een boete), mijn auto moet naar de garage (bijna boete), ik vergeet afspraken, ik loop achter met mijn dagelijkse dingetjes en de stapel ongeopende post ligt er nog steeds. En nog erger: ik ben totaal uit mijn ritme. Mijn vaste houvast van mijn rondje wandelen, sporten, mediteren en werken/ studeren is verdwenen. En zonder die structuur ben ik een hoofd op pootjes geworden, een brein zonder filter.

Ik wil wel, maar het lukt niet

Het probleem is niet dat ik niet wil. Het probleem is dat mijn brein overloopt. Te veel input, te veel onafgemaakte zaken, te veel ruis. Het voelt alsof ik tegelijkertijd in een wervelstorm van gedachten sta en tegelijkertijd verlamd ben, niet in staat om een eerste stap te zetten.

En dat is nu precies waar het AuDHD-paralysis–mechanisme om de hoek komt kijken. De prefrontale cortex, het deel van het brein dat helpt bij plannen, organiseren en filteren, raakt overbelast. En in plaats van dat ik gestructureerd alles afwerk, schiet mijn brein in een freeze-modus. Ik weet niet waar te beginnen, dus begin ik nergens en blijf ik belly-up steken in piekermodus.

De oplossing

Wat ik moet doen? Opruimen. Zowel in mijn fysieke omgeving als in mijn hoofd. Mentale bullshit elimineren. Prioriteren, dus kiezen welke gedachten en taken mijn aandacht waard zijn, en welke slechts achtergrondruis zijn. Maar bovenal: Terug naar mijn basis. Structuur, ritme, beweging. Niet wachten tot de chaos zich vanzelf oplost, want dat gebeurt niet. Terug naar de simpele dingen die mijn brein helpen reguleren. Wandelen. Mediteren. Sporten. Schrijven, maar dan zonder te verdrinken in de kluwen veelgekleurde wol in mijn hoofd.

Dopamine genereren

Maar bovenal: Huppetee in de actie-modus! Schoentjes aan en wandelen. Dit blogje soort van redigeren, Franse slag SEO’en, fotootje erbij zoeken en publiceren. Afwasje doen, stofzuiger door mijn huis halen en de laatste vakantiewas opvouwen. Het lijken onbeduidende acties, maar ze zetten dat ene neurotransmittertje op AAN die ik heel erg hard nodig heb om mezelf weer op een samenhangend rijtje te krijgen. Hoera voor Dopamine!

Met Dopamine uit AuDHD-freeze

Dopamine is de brandstof die mijn brein nodig heeft om uit de freeze-modus te komen. Die AuDHD-paralysis is een neurologische kortsluiting waarin de prefrontale cortex te weinig dopamine krijgt om een taak op te starten. Actie, hoe klein ook, creëert dopamine en zorgt ervoor dat de machine weer begint te draaien. Het zet een kettingreactie in gang. Kleine successen geven mijn brein het signaal: hé, we zijn in beweging, laten we doorgaan!

Kleine stapjes de chaos uit

Dit is hoe ik mezelf terugbreng naar de basis. Niet door te wachten op motivatie, niet door te hopen dat de mist vanzelf optrekt, maar door gewoon te doen. Eén kleine stap tegelijk. Totdat de storm in mijn hoofd gaat liggen en ik weer helder kan denken. Totdat ik me niet langer overweldigd voel, maar weer grip heb op mijn eigen gedachten.

Geen controle, geen perfectie

Ik hoef geen controle over alles te hebben. Ik hoef alleen te beginnen. En de eerste stap is deze blog online 😊 Niet perfect. Verre van. Ik vind de blog nog steeds warrig. Maar dat ben ik ook vandaag. So the fawk be it!

Liefs, Tanja

p.s. Heb jij ervaring met een hoofd propvol gedachten? Of averechts werkende vakantietripjes? En heb jij tips en adviezen? Deel ze gerust in de comments.