Vroeger dacht ik altijd dat een salade niet lekker kon zijn zonder room, ham, kaas, ei of vis. Maar echt waar, dat is de allergrootste kletskoek. Je kunt echt smullen als een Fransman van de meest fantastische veganistische salades. Zeker met de tips die ik je in de blog van vandaag ga geven. Pas vorige week struikelde ik over een video van een specialist in Raw Food die uitlegde welk basisingrediënt je kunt gebruiken voor een meer dan geweldige salade dressing. Die krijg je vandaag van mij, tesamen met nog meer elementen van de perfecte salade(dressing)!
Ik heb een heerlijk druk bourgondisch weekend gehad, waarbij ik op zaterdag een verjaardagslunch had van mijn nichtje en op zondag ging eten bij mijn schoonouders op de camping. Eetmomenten die voor de prille raw foodie vaak best lastig kunnen zijn. Sowieso weet je als je dit leest en wel eens op dieet bent geweest, dat feestjes, festiviteiten en andere gezellige samenkomsten met veel lekker eten in den beginne niet makkelijk zijn. Terwijl de rest van het feestvierende gepeupel zich tegoed doet aan wijntjes, biertjes, kaas, worst, hapjes, stokbrood met salades en in de zomer misschien een BBQ, zit jij in het slechtste geval op een wortel te kauwen.
Nou ik zal je zeggen: Ik ben dit weekend met vlag en wimpel geslaagd! Ik taalde niet naar alle lekkernijen en was geweldig in mijn eigen sas met de groene blad salades die ik nuttigde. Zowel mijn zusje als mijn schoonmoeder had gezorgd voor lekker veel groenvoer, waar ik een heerlijke salade van kon samenstellen. Mijn zusje had daarnaast een dressing voor me van olijfolie, balsamico azijn, peper, zout en wat stukjes ui die ik heerlijk over de salade kon sprenkelen.
Echter…. naar mijn schoonouders had ik eigen gemaakte salade dressing mee en je kunt hieronder lezen hoe ik die heb gemaakt. Ik kan er echt met mijn hoofd nog steeds niet bij dat ik al drie jaar geleden ben gestart met dit dieet en nog op geen enkele manier ooit over deze tip ben gestruikeld, noch dat ik hem zelf heb verzonnen. Onbegrijpelijk. Het maakt mijn leven als bourgondiër namelijk een stuk makkelijker en leuker. Benieuwd? Hier komtie!
Saladedressing met geheim component!
Ik maak altijd heerlijke salade dressings en koude schotels, salades, etc., rauw of niet rauw. Al zeg ik het zelf! Maar deze tip had ik nog niet zelf verzonnen. Voor mijn raw food dieet en mijn wens om een volle, goed smakende dressing bij mijn salade te hebben, maak ik al jaren rauwe mayonaise. Klik hier voor het recept. Een beetje extra azijn erbij, wat olijfolie en kruiden en voilá! Het nadeel van deze saladedressing is dat hij behoorlijk vet is. En een succesvol Raw Food dieet waarbij je je fit voelt, uitgerust en slank wordt en blijft, bestaat het liefst niet uit te veel vetten. Echter; ik hou niet van die salades met drie druppels dressing. Ik geloof in OVERVLOED! Met deze slank makende dressing hieronder, kun je genieten en toch slank worden en blijven.
Hoe maak je nou een goede, uitgebalanceerde saladedressing?
Deze bestaat uit diverse componenten:
Het volle volume
Dit is de toptip! Ben je er klaar voor? Hou je net als ik van een overvloedig besprenkelde salade, gebruik dan gepureerde rauwe groenten als de basis voor jouw dressing! In deze rauwe dressing, zorgen heerlijke, levende groenten die vol van smaak en textuur zijn voor het volume. Deze pureer je met de staafmixer of in de blender en zo maak je de basis voor de rest van de dressing. Je kunt bijvoorbeeld variëren met stukken courgette, aubergine, tomaat, gele pompoen of komkommer. Maar ook met champignons kun je een heerlijke basis maken met een herfst-achtig tintje. Ik heb de laatste dagen echter geëxperimenteerd met paprika! Omdat ik eigenlijk de gele en rode paprika het lekkerst vind, blijft de groene (uit mijn driekleur paprika pakket) altijd liggen. Dat vind ik een beetje zonde, dus heb ik ze in stukjes gesneden en gepureerd met de staafmixer (of blender). Het geweldige voordeel van groenten als basis gebruiken voor je dressing is dat ze vetvrij zijn en bomvol zitten met vitaminen, mineralen en micro nutriënten. Eet je zelf ook liever niet meer de chemische, ongezonde vol verzadigd vet zittende dressings in flesjes van de winkel? En wil je ook liever minder dierlijke producten eten en genieten van een heerlijke en supergezonde dressing? Lees dan verder voor de rest van de componenten voor jouw eigen topsalade!
De romige smaak
Een paar likken rauwe mayonaise geven je dressing een volle, romige smaak. Eventueel kun je variëren met de mayonaise-dipsaus variaties van mijn mayonaise recept. Ik vind het ook lekker om notenpasta’s te gebruiken in de dressing, zoals cashewnotenpasta, amandelpasta en hazelnootpasta. Daarnaast is Jonge Thaise kokosnootvlees heerlijk, alsmede de meer reguliere oliën, zoals olijfolie en zonnebloemolie. Let er wel op dat deze extra vergiene zijn en onverhit. De olie gaat bij het volume dat je hebt gecreëerd met de gepureerde basis-groenten.
Zilt en zoutig
Natuurlijk is geen dressing af zonder zout. Je hoeft hiervoor echter geen tafelzout met Jodium of Zeezout te gebruiken. Zelfs gezonde zouten zoals Roze himalayazout hoef je niet persé te gebruiken. Zout eten is ons aangeleerd en met alle zoute smaakversterkers in ons reguliere voedsel, zijn onze smaakpapillen eigenlijk overbelast. Als je ‘clean’ gaat eten, ga je automatisch ook minder zout gebruiken en zou het kunnen dat je zout op een gegeven moment gaat vervangen met andere elementen zoals: citroensap, lime en selderijstengel. Kelp is een zeewier dat ook heerlijk is door de salade. Het bevat bovendien jodium, dat goed is voor een goed functionerende schildklier. Daarnaast bevat het vitamine B2, niacine, choline, caroteen en algeninezuur en nog 23 mineralen. Nori bladen, waar je sushi mee maakt, gebruik ik ook wel in de sla. Ik verknip ze dan in kleine stukjes en zo krijgt je salade een echt ‘vissig’ karakter.
De zure touch
Een salade wordt heerlijk fris en punchy van smaak met wat zure elementen er in. Ik ben persoonlijk echt een grootverbruiker van citroen. Je kunt de citroen uitpersen en wat druppeltjes bij de saladedressing doen. Je kunt ook wat van de schoongeboende schil raspen voor een extra pittig zuur element. Maar ook limoen, sinaasappel, grapefruit en appel-azijn en andere azijnsoorten horen in dit onderdeel thuis. Proef zelf wat jou het beste bevalt. Ik vind zelf een salade pas af met wat citroensap en appel-azijn!
De pittige punch
Hou je van pittig, dan mogen een of meerdere componenten uit dit onderdeel niet ontbreken uit jouw saladedressing. Denk hier bijvoorbeeld aan versgemalen zwarte peper of cayenne peper. Maar ook pittigere pepers zoals rode peper en Jalapeño zijn geweldig in een dressing als je ervan houdt. Als je de pitjes van de pittige pepers verwijderd, verliezen ze iets van hun hitte, maar behouden hun specifieke smaak. Wil je pittig maar anders, varieer dan eens met verschillende soorten mosterd, zoals Franse en Zaanse mosterd. Persoonlijk ben ik erg gecharmeerd van het element ‘ui’ in mijn dressing. Ik doe vaak een stukje ui al in de blender of pureer het met de staafmixer als ik nog maar met de basis van de saus bezig ben. Vooral heerlijk in combinatie met appel!
Een vleugje zoet
Ik ben dol op zoet in mijn salades. Een handje gemengde gedroogde vruchten of alleen rozijnen strooi ik er regelmatig overheen. Het ziet er leuk uit, smaakt fantastisch en geeft de salade ook een ‘bite’. Maar ook stukjes appel (lekker in combinatie met stukjes ui!), plakjes banaan en stukken mango of ananas doen het erg goed in een salade. Denk ook eens aan snoeptomaatjes, zoete puntpaprika, rode en gele paprika en gedroogde tomaten. Ik vind het zelf fijn als mijn salade ook wat te bijten valt zoals het geval is met deze in stukjes gesneden elementen. Of het veganistisch verantwoord is of niet, daar valt over te twisten, maar ik gebruik zelf veel honing in mijn dressings. Vaak in combinatie met tijm. Ik gebruik lokaal geteelde, koudgeslingerde, biologische honing. Technisch gezien is deze rauw. Vega niet echt, maar het is een randgeval. Echter te lekker om te laten liggen!
Knapperige finishing touch
En als je dan ECHT wilt uitpakken, dan strooi je nog wat crunchy elementen over je salade als ‘kers op de taart’ en ‘puntjes op de i’. Fijngehakte noten, onverhitte pijnboompitjes, zaden en pitten, maar ook verkruimelde rauwe crackers (voor een recept klik hier) geven salades een knapperige finishing touch. Heb je een dehydrator (droogoven) tot je beschikking, dan kun je misschien ook eens experimenteren met het drogen van andere ingrediënten, zoals groene kool, courgette, aubergine, wortel, paprika, etc. Je kunt deze marineren met kruiden en olie en na het drogen in de dehyfrator heb je heerlijk knapperige goodies die je over je salade kan sprenkelen. Maar ook pitten en zaden zijn overheerlijk als ze gemarineerd uit de dehydrator komen.
Affijn, met deze saladeressing en salade-elementen, bereid je de beste rauwe salade die bovendien zuivelvrij is, eivrij, gluntenvrij en suikervrij, dus supergezond!
Varieer naar hartenlust en proef welke componenten in je saladedressing jou het beste liggen! Ik vind het erg leuk om te horen wat jij verzonnen hebt. Laat gerust je reactie achter onder deze blog. Ik reageer altijd!
Ik kan er omheen draaien, maar de waarheid is dat ik het lichamelijk zwaar heb deze week. De detox is inmiddels achter de rug, maar waar ik nu last van heb is de lichamelijke aanpassing aan rauwe voeding. Al die maanden heb ik alleen maar gekookt voedsel gegeten en heel weinig vezels, groenten en fruit. Mijn spijsverteringskanaal is ontzettend lui geworden en heeft het nu moeilijk met de verwerking van zoveel vezels en nutriënten. Het is echt een ommezwaai voor mijn lichaam merk ik.
Omdat mijn maag en darmen protesteren, wat resulteert in een opgeblazen buik, veel buikpijn en misselijkheid, eet ik minder dan ik zou moeten. Het gevolg hiervan is dat ik te weinig calorieën binnen krijg en duizelig word. Erg duizelig. Donderdag kwam ik ternauwernood thuis nadat ik behoorlijk onwel was geworden in het zwembad waar mijn twee jongste kinderen zwemles krijgen. De rest van de avond heb ik in bed gelegen.
Gisteren ging het iets beter, maar ik had nog steeds buikpijn en at daardoor te weinig. Aan het begin van de avond was ik zo misselijk en duizelig dat ik het laatste gedeelte van mijn trap naar beneden niet redde en dus van de trap viel. Ik ben dus niet alleen behept met buikpijn, misselijkheid en duizeligheid, maar ook met een pijnlijke, blauwe bil. Dat wordt geen toverbal, maar een toverbil dus, de komende dagen!
Raw Food Bliss
Hoewel ik lichamelijk behoorlijk in de lappenmand zit, voel ik me daarentegen geestelijk steeds beter. De mist in mijn hoofd begint weg te trekken en ik voel dat de ‘raw food bliss’ langzaam en stapje voor stapje haar intrede maakt. “Raw Food Bliss?” Hoor ik je denken. Die term verzin ik ter plekke. Ik weet ook even niets beters, maar het dekt de lading van wat er geestelijk met je gebeurt als je overstapt op een dieet van levende, plantaardige voeding.
Ik zie levende voeding als voeding die de zon heeft verlicht en verwarmd en waar al dat licht als het ware in de voeding zit. Omdat je de planten en het fruit niet verhit, blijft dit licht in leven en neem je dit op in je lichaam. Levend eten, is licht eten. Letterlijk en figuurlijk, want het licht van de zon wordt in je cellen opgenomen verteert snel (als je lichaam eenmaal gewend is aan rauwe, levende voeding). Hoe meer je licht eet, hoe lichter je wordt van lichaam een geest en hoe luchtiger je het leven neemt. De grootste bijwerking van een Raw Food Dieet is de Raw Food Bliss: Een blij, vredig, vreugdevol en content gevoel. Met het leven, met jezelf, met de ander, met wat is…. met alles! Kijk maar naar de grote foto hierboven. Dit is een sterk vergrootte dwarsdoorsnede van een grassprietje. De lachende gezichtjes zijn de kanalen waar het water en de voedingsstoffen doorheen lopen. How adorable!
Raw Food Eyes
Een Raw Foodie kun je herkennen aan zijn of haar ogen. Een onmiskenbaar kenmerk van mensen die een dieet van levend en licht plantaardig voedsel eten, is hun stralende ogen waardoor hun ziel licht en helder schijnt. Daarnaast is hun huid glanzend en mooi en dit geeft hun gezichten een prachtige glow. Hierboven heb ik een collage gemaakt van de ogen van vrouwen die zijn overgestapt op een dieet van levende voeding. Ik kan er heel veel over zeggen, maar een foto zegt in dit geval denk ik genoeg. Wat opmerkelijk is, is dat de oogkleur ook kan veranderen bij een Raw Food dieet.
Al deze stralendheid is wat je er voor terugkrijgt als je lichaam eenmaal is gewend aan dit dieet. En daar doe ik alles voor en heb ik alle ongemakken voor over. Met levende voeding ga je zelf meer leven. En met licht in je eten, ga je zelf meer glanzen, stralen en licht geven. Letterlijk en figuurlijk. En wat is dan kortweg de grootste bijwerking van een raw food dieet? Happiness!!!
Veel liefs, Tanja
Photo credits: Cross section of a blade of grass are unknown
Photo credits: Before and after raw food eyes: Youtube.com (Photo composed by Tanja)
Deze blog ontstond per ongeluk. Ik was over een heel ander onderwerp aan het schrijven toen deze herinnering weer bij me naar boven kwam en ik er simpelweg dieper op in moest gaan. Het speelde zich een kleine twee jaar geleden af in juli 2013. Ik stond die dag ik om 6 uur op om te gaan sungazen. Het was zomervakantie en ik verbleef met mijn kinderen op een camping in Drenthe aan de rand van de weilanden. Elke ochtend en avond staarde ik enkele minuten in het vriendelijke en zachte licht van de opgaande en ondergaande zon. De zon is in al zijn kracht en stralendheid enorm helend en het staren in de zon (sungazen) heeft een grote positieve invloed op het lichaam. Ik ga hier sowieso nog een aparte blog over wijden. Op ‘Want to know’ vind ik er deze informatie over: Sungazen is een 5000 jaar oude, eenvoudige, natuurlijke methode waarbij binnen bepaalde tijden direct en opbouwend in de zon gekeken wordt. Dit zonlicht verspreidt zich in het lichaam via de zenuw- en energiebanen. Het lichaam wordt geënergetiseerd waardoor er een intelligent regeneratieproces (herstellen van beschadigde lichaamscellen) in gang wordt gezet. Daarnaast wordt het lichaam opgeladen, te vergelijken met een oplaadbare batterij. Ik genoot er deze weken enorm van om aan de rand van een prachtig weiland naar de opgaande en ondergaande zon te kijken. Het sungazen had ik elke ochtend met tien seconden opgebouwd en in juli mocht ik al minutenlang staren. Wat voelde ik me goed! Op deze bewuste ochtend toog ik weer naar mijn vaste plekje aan de rand van het weiland waar de ochtenddauw en de laaghangende mist elke ochtend de voorbode bleek van een prachtig, zonnige dag.
Wonder der natuur
Deze morgen was het druk in de wei. De boer die eigenaar was van de ongeveer dertig melkkoeien aldaar was al aanwezig en stond in de witte mistflarden zijn werk te doen toen hij me begroette. De ochtend was koud en vochtig en de boer wees trots naar de zijkant van de wei waartegen een soort hekhok een vastgebonden koe stond. De koe was geplaatst tussen twee houten hekjes en hiernaast lag op de grond in een plas bloed en vruchtwater een pasgeboren kalfje. De boer wees trots op het kleine bibberende kalfje en hij zei dat ik wel even dichterbij mocht komen om te kijken.
Melk
Ik ben mijn oudste, toen elfjarige zoon gaan halen om dit wonder der natuur samen met mij te komen aanschouwen. Samen stonden we bij het hekwerkje met aan de ene kant moederkoe en aan de andere kant het kalfje, heel zwaar bibberend van de kou op de grond. Het kalfje ging staan en probeerde naar haar moeder toe te lopen, maar dat ging niet, omdat beiden waren vastgebonden. De koe was op haar beurt ook onrustig en wilde naar haar kindje toe. Maar dat mocht niet, vertelde de boer me. Als een kalfje gaat drinken bij de moederkoe dan krijgt het een voorkeur voor een bepaalde tepel. Uit dat gedeelte van de uier gaat het kalfje dan het vaakst drinken, zodat de uier niet op een gelijkmatige manier leeg raakt. Als je dan de melkmachine aansluit op de uier, zuigt de machine lucht aan uit die tepel, wat de melk niet ten goede komt.
Weldra werden de koeien (inclusief de pasbevallen moederkoe) weggeleid naar het deel van het weiland waar ze die dag op zouden grazen. De koeien waren gemolken en de boer zou met de tracktor wegrijden met de melkbuit van die ochtend. Ik vroeg de boer wat er nu met het kalfje zou gebeuren en hij vertelde me dat hij het kalfje later op de ochtend door hem zou worden opgehaald en dan met de andere kalfjes in de stal mocht staan.
Ontreddering
Ondertussen was het baby koetje uitgeput weer gaan liggen, nog helemaal nat van het vruchtwater en ze lag te bibberen, zoals ik nog nooit een levend wezen heb zien bibberen. De aanblik van dit pasgeboren door en door koude kalfje dat totaal alleen en ontredderd op de grond lag, ging mij door merg en been. Als een opgesloten tijgerin bleef ik een beetje rond het kalfje drentelen. Het enige wat ik wilde was een deken over het kalfje heen leggen, maar ik realiseerde dat dit kleine, pasgeboren wezen maar één ding nodig had: haar moeder. En wie was ik om me hiermee te bemoeien? Dit kalfje was niet mijn eigendom, maar van de boer. Ik stond hier samen met mijn zoon op zijn erf, zijn weiland naar zijn kalfje te kijken. Wat kon ik doen? Een uur later was het kalfje verdwenen gelukkig en de gedachte dat ze weldra in een warme stal zou liggen, maakte mijn zorgen ook wat minder.
Kraamvisite
Later die dag ben ik terug gegaan naar de boer om te vragen hoe het met het kalfje was en of ik en mijn vier kinderen op kraamvisite mochten komen om nog even te kijken. Dat mocht en we zijn met zijn vijven naar de boer in Ruinen gegaan om een kijkje te nemen in de stal. Ik had beschuit met muisjes gekocht en samen met mijn kinderen mochten we de kalfjes bekijken en aaien. Het was een bewuste keuze van mij om het leed wat ik had aanschouwt een positieve twist te geven. Het was best een traumatische ervaring voor mij om de eenzaamheid en ontreddering van het pasgeboren kalfje te aanschouwen. En ik wilde ergens weten of alles goed zou komen. En het was voor ons allemaal sowieso fijn om het kalfje te zien; veilig en warm in de stal, geborgen met leeftijdsgenootjes en gevoed met moedermelk (via het flesje).
De ongemakkelijke waarheid over onze melk, kaas, yoghurt, ijs, boter en overige zuivel
Waarbij ik me terdege realiseer dat de kalfjes en koeien van deze melkboer die op kleine schaal produceert en wiens koeien de hele dag in de zon op het enorme weiland mogen grazen, nog relatief mazzel hebben. In mijn optiek horen moeder en kind bij elkaar. Zonder uitzondering van soort en omstandigheden. Of het nou om een muis of een koe, een mens of een big gaat, op een weiland of in een stal, in een bed of in een mand; moeders en kinderen horen gewoon bij elkaar. In de melkindustrie is dit nooit het geval. Kalfjes en moederkoeien worden onmiddellijk na de geboorte van elkaar gescheiden. En in tegenstelling tot de situatie bij deze vriendelijke boer, worden kalfjes alleen in een witte box of in een hok geplaatst, totaal gescheiden van hun soortgenootjes. Hierbij wil ik een stuk uit een artikel (Link hieronder) aanhalen van Roos Vonk, Hoogleraar Sociale Psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen:
Er zijn mensen die denken dat koeien altijd melk geven, alsof de Schepper dat zo bedacht heeft ten behoeve van de mens. Maar koeien geven melk voor hun kalf, en moeten er jaarlijks een krijgen om de melkproductie op peil te houden. Na de geboorte worden koe en kalf direct gescheiden, voor beiden een zeer traumatische gebeurtenis. Koeien verzetten zich vaak uit alle macht – natuurlijk, dat zou elke moeder doen – zodat het er nogal eens hardhandig aan toe gaat.
Sommige koeien blijven wekenlang loeien, zoeken naar het kalf, rouwen. Niet anders dan wanneer het ons zelf zou overkomen. Het kalf wordt weggereden in een kruiwagen en, heel hygiënisch, in een kunststof eenlingbox geplaatst (als je erop let zie je deze witte boxen bij melkveehouderijen, soms in lange rijen achter elkaar). Vaak nog wiebelig op de pootjes staat het daar zo’n acht weken. Ontredderd, moederziel alleen. Niet met andere kalfjes, want door hun heftige zuigdrang zouden ze elkaars urine opdrinken.
Dit drama vindt dagelijks op grote schaal plaats overal in ons land, en gaat nog veel vaker plaatsvinden nu het melkquotum is verdwenen. Dit alles zodat de mens de melk kan gebruiken die de moederkoe maakt voor haar kalf. In de supermarkt kopen we die melk (of yoghurt, kwark, kaas, boter), alsof het uit een fabriek komt.
Die fabriek is een industrie met levende dieren wier diepste natuurlijke behoeftes hun levenlang worden gefrustreerd. Koeien die kunstmatig worden geïnsemineerd, jaar in jaar uit worden uitgemolken door machines, en telkens weer hun kalf moeten afstaan. Kalfjes die opgroeien zonder moeder, alleen in een plastic box – ‘voor hun eigen veiligheid’.
Melk de Witte Doder
Tot de dag van vandaag denk ik nog wekelijks aan het kalfje uit mijn herinnering. En tot de dag dat ik doodga zal ik het leed wat dit schepsel werd aangedaan niet vergeten. Het leed waar ik mede verantwoordelijk voor ben. Hoewel ik mijn vier kinderen zelf zes jaar heb gevoed, hebben ze daarna regelmatig koeienmelk gedronken. Nadat ik erachter kwam hoe ontzettend slecht koeienmelk voor mensen is, ben ik hier resoluut mee gestopt. Graag wijs ik je in deze context op het geweldige stuk wat research journaliste Déisrée Röver hierover schreef: Melk de Witte Doder. En toch gaat het in dit verhaal niet over het leed wat wij mensen onszelf aandoen door melk te drinken, maar wat wij de dieren aandoen met deze gewoonte.
Ik ben niet heilig
Ik ben niet heilig en ook ik ben verantwoordelijk voor dit leed. Ondanks dat ik beter weet. Denk dus alsjeblieft niet dat dit een aanklacht is tegen jou als je nog zuivel gebruikt. Zuivel is zo ingebakken in onze Nederlandse samenleving. We weten niet beter. Overal waar we kijken staan koeien, we drinken bijna allemaal melk (Melk is goed voor elk, hè? Zoals we dat hebben geleerd). Hierdoor horen we bij de langste mensen ter aarde met het hoogste percentage borst- en prostaatkanker (samen met de Scandinaviërs die net zulke zuivel gebruikers zijn). Voor mijn kinderen koop ik nog steeds kaas, boter, slagroom, roomkaas en kruidenkaas en ik kook nog steeds af en toe met crème fraiche. Maar steeds meer en meer zie ik mezelf verschuiven naar een veganistisch leven, net als ik, ook voor mijn gezin.
Alternatieven
Door mijn vriendin en mede-veganist Jeanet werd ik gewezen op de meer dan geweldige en inspirerende website, tjokvol overheerlijke recepten van de Vegan Challenge. Het water loopt je in de mond van alle fantastische recepten. Als je mijn blogs regelmatig leest, weet je dat ik een enorme bourgondiër ben en mijn levensgenieters hart gaat harder kloppen van al dit heerlijks. Ik had het er deze week voorzichtig over met mijn gezin, maar volgende week als iedereen er weer is (ze zijn nu bij hun vader) ga ik het er uitgebreid met ze over hebben. Wat als we nou (in ieder geval bij mama thuis) over gaan op een zuivelvrij dieet? En dan ditchen we de biologische eieren in de loop van de tijd ook nog wel. Maar first things first.
Goede alternatieven zijn in ieder geval de volgende:
Ik maak rauwe, veganistische chocolade pasta voor op brood met witte amandelpasta. In een half potje amandelpasta doe ik wat palmsuiker, rauwe cacao poeder en gekookt water. Dit vermeng ik tot een homogene massa. Je kunt zelf proeven wat voor jou de lekkerste verhoudingen zijn van de ingrediënten. Mijn kinderen smullen er in ieder geval van.
Andere vega alternatieve voor op brood kun je krijgen in biologische winkels van onder andere Eko en Horizon, zoals notenpasta’s en noten-vruchtenpasta’s. ook koudgeslingerde lokaal geteelde bijenhoning en vruchtenjam zis heerlijk broodbeleg.
Wil je wat hartigs op brood, dan kun je heerlijke tapenades, pesto’s en rauwe zuivelvrije roomkaas gebruiken. Voor de zuivelvrije roomkaas gebruik je mijn recept van de roomkaas van mijn Blue Berry Cheese Cake. Alleen haal je de palmsuiker, kaneel en kokosolie uit het recept en voegt wat extra himalayazout toe naar smaak. Ik heb hem in de koelkast staan met extra knoflook en dille toegevoegd. heerlijk!
IJs kun je maken van cashew- en amandelnotenpasta’s of van zelf geweekte en gepureerde noten met palmsuiker en/ of vruchten. De combinatie cashewnoten, banaan en rauwe cacao met wat gehakte walnoten geeft een dame blanche ijs waar je mijn kinderen ’s nachts voor wakker kunt maken.
Kaas, verslavende kaas! Een geweldig stuk met meer informatie en alternatieven op de vegan challenge.
Geraspte/ Parmezaanse kaas maak ik zelf. De beschrijving hiervoor vind je hier.
Ik gebruik sojamelk en sojaroom om mee te koken en om pap mee te maken. Heel af en toe krijgen mijn kinderen rauwe melk die direct bij de (biologische) boer vandaan komt. Rauwe melk met cornflakes is in ons huis een zeldzame traktatie.
Als je echt niet zonder melk en zuivel wilt leven, dan kun je de zuivel halen bij biologische en biologisch dynamische (Demeter) boerderijen in de buurt. Mijn zusje doet dit heel bewust en het is gelijk een geweldig uitje voor de kinderen naar de boerderij. Ook geitenmelk en zuivel van de geit is een lekker alternatief. Een lijst met biologische boerderijen om er eentje bij jou in de buurt te vinden, vind je hier, hier en hier.
Ik hoop dat je bovenstaand artikel interessant en informatief vond en ook dat het je wellicht inspireert om op een meer bewuste manier om te gaan met het consumeren van zuivel en het zoeken van alternatieven hiervoor. Dit hoeft natuurlijk niet permanent. Misschien kun je af en toe een zuivelvrije dag of zuivelvrije maaltijd inlassen en ervaren hoe dat is voor jou (en/ of je gezin). Heb je nog vragen, aanvullingen of opmerkingen, ik lees het graag via onderstaand reactieformulier!
Liefs, Tanja
p.s. Volgens mijn oudste zoon is het belangrijk om DE speech van über veganist Gary Yougofsky hier te vermelden. Bij deze: link naar deze soms erg heftige YouTube video (niet geschikt voor kinderen of gevoelige mensen).
Na een weekend waarin ik iets over de schreef ben gegaan in mijn dieet (iets gekookt gegeten en gisteren zelfs wat granen) voel ik me niet goed. Al dagen niet. Ik zou willen zeggen dat ik geweldig, perfect en eindbaas ben en zonder een keer te knipperen met mijn ogen weer naadloos van dieet verander. Maar het is gewoon niet zo. En het is zoals het is. In de zomer van 2012 startte ik met mijn rauwe, plantaardige avontuur en dat avontuur kent vele hobbels, terugvallen en weer opkrabbelen.
De weg naar succes is geen rechte lijn naar de top. Dat zal elke atleet en zeker ook elke diëter je kunnen vertellen. Of je nou je eetpatroon veranderd om af te vallen, vanwege gezondheidsproblemen of beiden; wat het ook is, ik ken helemaal niemand die in een keer volkomen succesvol is overgestapt op een High Carb Low Fat raw vegan dieet. Dus als je dit leest en zelf deze transitie probeert te maken en wellicht af en toe struikelt over een patatje of een handje gezouten cashewnoten of misschien gewoon een gestoomde broccoli met kaas; don’t beat yourself up about it. Het gebeurt de besten. Echt.
Mijn naamgenootje Tanya Murphy is ook lid van een Facebook group van rauwe veganisten die elkaar inspireren. Tanya is niet alleen een naamgenoot, maar we zijn ook even oud. Ik kwam vandaag toevallig haar verhaal en video tegen en deze wil ik graag met jullie delen. Ze is inspirerend, omdat ze (net als ik) auto-immuunziekten heeft overwonnen met haar dieet. En omdat ze gewoon hartstikke normaal is. Het is iets in haar verhaal wat me raakte vandaag en wat me weer dat extra zetje geeft om (ondanks de opgeblazen 6 maanden zwanger buik, de buikpijn, de vermoeidheid en het grieperige gevoel) door te gaan.
Ik hou me verder in leven even vandaag met bananen, vijgen en groene juice. Voor de rest heb ik echt nergens zin in. Te veel buikpijn. En ik ken deze buikpijn. Die zit boven midden in mijn buik en ik heb het altijd in de transitiefase naar raw vegan. Voor de bezorgde bekenden van mij: Het gaat over. Echt.
Liefs, Tanja
p.s. Tanya is van oogkleur veranderd en dat gebeurt meerdere mensen die dit dieet gaan volgen. Zoals je ziet op de video zijn haar ogen enorm blauw en stralend. Vooral de bijzonder stralende ogen, horen bij mensen die een raw dieet volgen. Ik ga daar nog een blog aan wijden!
Mijn hele weekend ben ik van hot naar her gecrossed met mijn vier kids. Reuzegezellig … en de Rucola salade uit de schooltuin van Isis die ik gisteren mee had naar de potluck van Centrum Zonnewijzer, viel geloof ik erg in de smaak. Hij was met een half uur op! Aangemaakt met een dressing van rauwe mayonaise, appelazijn, olijfolie, honing en tijm, en de rucola vermengd met appel, ui, tomaat, rozijnen en een pitten en zaden mengsel, werd het een pittige salade met een zoete ondertoon. Fijne combinatie!
Maar vandaag is het einde oefening hier. Ik tol op mijn benen, vanwege de drukke dagen en omdat ik nog steeds alleenstaande moeder ben van vier kinderen in diverse stadia van evolutie (van mama ik wil een boterham, tot mama wil je mijn techniek overhoren tot mama moet Pietje naar zwemles brengen en Klaasje naar korfbal). Superleuk en het mama zijn is absoluut het geweldigste wat me in dit leven is overkomen.
Maar vandaag is het even op. Na het naar school brengen kon ik nog net naar de keuken strompelen om een groene juice te persen. Maar toen vanmiddag mijn buikje begon te knorren, kon ik alleen maar denken aan iets vlugs. Maar alles was zo goed als op. Zucht. Boterham geen optie, dus dan even slim zijn. Dus maakte ik met wat ik nog kon vinden her en der een smaakvolle chocolade milkshake!
Ingrediënten chocolade milkshake:
1 banaan
half zakje bevroren mango stukjes
handje geweekte rozijnen
2 eetlepels kokosroom (Go-Tan kokosmelk)
scheutje gekookt water (zodat de mango beetje kan ontdooien)
1 eetlepel rauwe cacao
1 theelepel rauwe vanille poeder
2 theelepels rauwe palmsuiker
Bereiding:
Blenden tot ie smooth is en dan komt de grote barbatruuk. Kheb ‘m even geleend van mijn tweede zoon Otto die met het idee kwam. Als je nou de snoeptomaat bakjes bewaard (ik heb die van de HEMA bewaard), kun je daar heel leuk een milkshake in doen. Zelfs het dekseltje heeft een opening voor een rietje. De foto hierboven is een illustratie hiervan. Omdat ik de foto heb bewerkt nadat ik hem vandaag nam, ziet het bakje er iets gelikter uit dan in werkelijkheid, maar ‘what the heck’, het oog wil ook wat, nietwaar? Drink smakelijk!
