hypnose Archieven -

Deel 27: Koekenmannetje

door Tanja | sep 16, 2015 | Tijd Sci Fi vervolgverhaal

Ondertussen word ik mij weer even bewust van mijn lichaam op de driezitsbank met mijn hoofd ondersteund door het kussentje. Ik lig comfortabel en datzelfde geldt voor mijn alter ego Sylvia die in de bioscoopstoel nog steeds op het schermpje probeert te kijken van de smartphone van de Sylvia uit 2014. Ik grinnik zachtjes als ik me bedenk dat ik nu te maken heb met drie Sylvia’s in verschillende stadia van zijn. Ondanks mijn schik in het hier en nu, besluit ik, zonder mij te bewegen, mijn zelfhypnose sessie voort te zetten.

Wat belangrijk is, is dat ik mijn bewustzijn weet te verschuiven van dit hier en nu naar de Sylvia van gisteravond en dat doe ik via de Sylvia in de bioscoop. Zodoende laat ik mijn bewustzijn in het lichaam van Sylvia in de stoel glijden en loop naar het podium toe waar het bioscoopscherm groot boven haar uit toornt. Via het kleine trappetje kan ze het podium betreden en ze loopt door tot ze voor het levensgrote beeld staat van de scene uit 2014. Gelukkig is in de magische wereld van het onderbewustzijn alles mogelijk en zodoende stapt de Sylvia in mijn hypnosesessie in het lichaam van de Sylvia in die daar rustig in haar bed ligt.

Nu ik met mijn aandacht in het lichaam van mezelf van gisteravond zit, hoop ik op het schermpje van mijn Samsung te kunnen kijken. Ik kom overeind in bed en reik naar links, waar de smartphone op mijn matras ligt. Zodra ik het mobiel heb opgepakt, ben ik in staat daadwerkelijk het beeldschermpje te zien. YouTube staat aan en te oordelen naar de mooi gekleurde figuren en prachtige natuurgezichten van de video, gaat het hier om een meditatie. Ik ben echter niet in staat om te zien welke meditatie het is. Ik vermoed dat dit wel van belang is, omdat het beluisteren van deze meditatie het laatste is wat ik heb gedaan in 2014. Toch?

Ik buig mezelf over het schermpje heen en probeer te kijken of de titel van de video in beeld staat, maar ik kan niets ontdekken. Dan tik ik voorzichtig op het scherm, maar nog steeds komen er geen details in beeld. Vervolgens draai ik de telefoon een kwart slag, zodat ik deze verticaal in mijn hand heb en zo waar komt er onder de video een tekst tevoorschijn. Maar hoe hard ik ook probeer de letters te lezen, het enige wat ik zie is wazige tekst. Net zoals proberen een tekst in een droom te lezen een kansloze operatie is, is hier iets zinnigs uit ontwaren een even zinloze actie. Ik merk dat ik gefrustreerd begin te raken.

Terug gaan naar het hier en nu lijkt me op dit moment de enige oplossing en als ik mijn ogen open ben ik met mijn bewustzijn weer terug op de ribcordbank in mijn voormalige woonkamer. Ik wrijf geïrriteerd in mijn ogen en kom met een zwaai overeind. “We hebben het hier verdorie niet over een regressie naar het stenen tijdperk.” Mopper ik binnensmonds. “Ik hoef alleen naar gisteravond terug. In de volgende eeuw.” Voeg ik er met een ironische ondertoon bij. Terwijl ik mijn ellebogen op mijn knieën steun en mijn hoofd in mijn handen vast houd, zucht ik diep. Ik begrijp niet waarom ik me niet kan herinneren wat ik gisteravond voor het slapen gaan precies voor YouTube video heb gekeken. Gedurende de volgende ogenblikken wordt er echter ineens een herinnering duidelijk. “Ik ben in slaap gevallen tijdens het luisteren van de meditatie!” Roep ik uit, terwijl ik opsta en het vest dat ik over me heen had liggen naast me op de bank gooi. Om beter te kunnen terugdenken begin ik te ijsberen door de kamer en houd ik daarbij het puntje van mijn kin vast, alsof ik een of andere beroemde filosoof ben.

Klaarblijkelijk ben ik dus in slaap gevallen tijdens het beluisteren van de meditatie, waarbij de gedachte me niet loslaat of ik wel in slaap ben gevallen of dat mijn bewustzijn vannacht in een soort droomstaat terug naar dit jaar is gegaan. “Misschien droom ik dit gewoon wel allemaal en is het gewoon een grote lucide droom.” Ik glimlach onbewust en bedenk me dat de oplossing voor mijn probleem wel eens zou kunnen liggen in het eenvoudigweg gaan slapen vanavond, zodat ik morgenochtend kan wakker worden in mijn eigen eeuw. Dat droom en werkelijkheid door elkaar lopen heb ik het afgelopen uur wel gemerkt. Maar ik realiseer me ook dat het oplossen van mijn problemen hoogstwaarschijnlijk meer voeten in de aarde gaat hebben.

Schoot het me maar te binnen welke meditatie het nou precies was gisteravond. Het frustreert me enorm dat ik momenteel aan het rondjes lopen ben in een lang gesloopte studentenwoning uit 1999, maar me niet kan herinneren wat ik gisteravond in 2014 als laatste heb geluisterd voordat in slaap viel. Dan kom ik tot stilstand voor mijn bureau en probeer met beide handpalmen tegen mijn hoofd aan als het ware de herinnering uit me te persen. Voor mijn geestesoog zie ik het Samsung beeldschermpje heen en weer bewegen alsof het de draak met me steekt. “Pak me dan, als je kan, je kan me toch niet pakken, ik ben de Samsung-man.” Galmt de verbastering van het kinderboekje ‘Het koekenmannetje’ door mijn hoofd.

“Stomme rotzooi!” Scheld ik het uit en trap met al mijn opgekropte fustratie hard tegen een doos die op de grond naast het bureau staat. Hoewel bureau een groot woord is voor het grenen tafelblad dat leunt op twee vurenhouten schragen. Het is een immers een echt onderkomen voor studenten en het geld dat we verdienden zette we op de bank voor later. De doos is door de kracht van mijn schoppende voet opengescheurd en een aantal van de boeken die er in zaten liggen nu over de grond verspreid. Ik hurk ernaast en zie dat het oude boeken zijn uit de zestiger en zeventiger jaren. Een knalgeel boek springt er uit en ik pak het op. Ik laat het door mijn handen gaan en zie tot mijn verbazing dat er zowel op de achterkant als op de voorkant niets staat geschreven. Ik vermoed dat er ooit een nette kaft om de hard cover heeft gezeten. Maar dan zie ik op de zijkant een zwarte tekst staan: ‘Uittredingen’ en in kleinere letters ‘Monroe’. Ik weet zeker dat ik dit boek nooit eerder heb gezien of ingekeken en ik zou ook niet weten waar het vandaan komt. Als ik mijn blik werp op de andere boeken, ze ik dat het voornamelijk romans betreft. Dan sla ik het boek nieuwsgierig open en begin te lezen:

ROBERT A. MONROE

Uittredingen

Experimenten buiten het lichaam

Ik blader verder naar de inhoudsopgave en te oordelen naar de inhoudsopgave heb ik hier zeker niet te maken met een roman, maar met een boek over een zeer interessant onderwerp. Ik neem het boek mee naar de bank, krul mezelf op in het hoekje en leg het vest weer over mezelf heen. Dan begin ik te lezen.

Lees HIER het volgende deel >>>

Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.

Photo credits: Eigen foto

Deel 26: Glazen sneeuwbol

door Tanja | sep 11, 2015 | Tijd Sci Fi vervolgverhaal

Bijna vijf uur eerder trok ik hier de deur achter me dicht, volkomen in shock omdat ik plotseling was ontwaakt in dit al lang gesloopte huis. Nu sta ik weer voor de achterdeur van mijn vroegere studentenwoning. De ouderwetse, grote sleutel past nog steeds in het slot. Ik stap naar binnen de kleine keuken in en veeg mijn voeten aan de ruwe, bruine deurmat om het zwart-witte linoleum zo niet vies te maken. Ik zie op het aanrecht wat borden staan, een pan en een leeg bierflesje. “Zou dat van gisteravond zijn? Voordrinken voordat we naar ‘De Batavia’ gingen?” Ik vraag het me af en zet de tas met boodschappen op de grond tegen een keukenkastje aan.

Het is stil in huis. Jeroen is inderdaad al weggegaan om op tijd te zijn om op het ROC les te geven. De lamellen zijn nog dicht en de woning is zodoende gehuld in een duisternis die me onaangenaam voorkomt. Al deze aan de Zaan gelegen woonhuizen heb ik altijd een beetje spookachtig gevonden. Van vriendinnetjes die zelf aan de Zaan woonden heb ik ook de vreemdste spookverhalen gehoord. Van knipperende lichten tot verschijnende gedaantes in hun kamer ’s nachts. Zelf heb ik ook mijn portie geesten gehad in dit huis. Altijd aanwezig, maar nooit hinderlijk. Wel voor de gasten van Jeroen en mij die soms ’s avonds laat niet naar het toilet durfden op de gang.

Het maakt dat ik vlug de kamer doorloop om de lamellen voor de vier ramen te openen en het schemerlampje bij de televisie aan te klikken. Het is een bewolkte, grauwe dag, dus wat extra licht is geen overbodige luxe. Niet koud en met een graadje of zeventien is het net te warm voor de winterjas die ik vanochtend had aangetrokken. Ik hang hem terug aan de kapstok en besluit straks als ik weer weg ga te kiezen voor de zwarte herfstjas in suède-look die aan de kapstok hangt. Mijn laarzen doe ik uit en zet deze bij de deur.

In de deuropening van de woonkamer blijf ik even staan om alles in me op te nemen. Hoewel de aanblik van mijn woonkamer van vijftien jaar geleden me zo vertrouwd voorkomt, bekruipt me een gevoel van huivering als een grote spin, die langzaam over mijn rug krioelt. Dit huis is ondanks de open lamellen en het lichtje bij de TV donker en griezelig. Zeker bij de gedachte dat ik hier niet hoor te zijn op deze alternatieve tijdlijn in een jaar dat lang voorbij is.

Ik ga op de crèmekleurige ribcord bank zitten die ik, toen ik op mezelf ging wonen in 1992, tweedehands kocht. Ik hoor alleen de klok tikken en het zachte gebrom uit de keuken van de koelkast dat gedempt de woonkamer binnenkomt. Geen katten die spinnend op mijn schoot springen of kinderen die ‘mama’ roepen. De stilte ligt als een deken om mijn schouders en ergens vind ik het ook wel fijn om eindelijk even alleen te zijn in de luwte van dit avontuur. Het geeft me de tijd om na te denken. Koers te bepalen. Ik ben een type die meestal eerst doet en dan denkt. Misschien is dit wel het ultieme moment om gewoon eerst eens even goed na te denken, een strategie uit te vogelen en vervolgens in actie te komen.

Omdat ik hier op deze bank even de rust neem om te zitten en na te denken, word ik me gewaar van mijn lichaam, die aanvoelt als een door elkaar geschudde glazen sneeuwbol met kerst. Al het sneeuw dwarrelt als een razende langs het kersttafereel in de glazen bol. Al mijn zenuwen zijn tot het uiterste gespannen van alles wat ik de afgelopen uren heb meegemaakt. Dode mensen leven weer, levende mensen blijken dood te zijn, om vervolgens door een glitch in de tijd weer te leven. Familieleden die niet op de plek wonen waar ze horen te wonen en ga zo maar door. Ik ben geconfronteerd met huizen en mensen uit het verleden waar een hele historie aan kleeft met gevoelens en herinneringen. Wat ik nu nodig heb is wat kalmte, zodat alle dwarrelende sneeuw van stressvolle gebeurtenissen, gedachten en gevoelens in mijn systeem ook weer kan gaan liggen. Daarna is het wellicht mogelijk om helder te gaan denken en mezelf te heroriënteren.

Ik besluit even te gaan liggen op de bank en trek een groot vest dat over de leuning hangt over mezelf heen. Mijn hoofd rust op een kussen van de Xenos met een geprinte roze bloem op het textiel. Ik staar naar het drie meter hoge plafond en bewonder de prachtige rozet die ongeveer twee meter in diameter is. Onze papieren hanglamp die eruit naar beneden hangt is eigenlijk een dissonant in de fijn bewerkte structuur van de rozet. Dat ik dat vroeger nooit heb opgemerkt. Blijkbaar kijk ik nu ik wat ouder ben met andere ogen naar de wereld van vroeger.

Ik heb zo van hot naar her geracet de laatste uren zonder mezelf werkelijk de tijd te gunnen diepgaand na te denken over de opmerkelijke situatie waar ik zo plotseling in terecht ben gekomen. De grote vraag natuurlijk is, wat het precies was dat ervoor gezorgd heeft dat ik hier nu lig. Op deze plek in dit jaartal. Omdat ik opgeleid ben als hypnotherapeut en alles weet van regressie en herinneringen terug halen, besluit ik mezelf in een lichte hypnose te brengen om te proberen alle gebeurtenissen van gisteravond terug te halen. Dat was immers het laatste moment waarin ik me bevond in mijn eigen jaartal.

Bijna op de automatische piloot, breng ik mezelf via zelf-hypnose in trance. Ik focus me op mijn ademhaling, die steeds rustiger wordt, terwijl ik aftel van tien tot één. Bij elke tel voel ik mezelf steeds meer tot rust komen. Ik stel me voor dat ik naar beneden loop een trap af en bij elke tel naar beneden een trede lager stap van de trap af. Als ik bij de eerste tel ben aangekomen, stap ik de trap af en voelt mijn lichaam volkomen ontspannen aan.

Voor mijn geestesoog laat ik een ouderwetse bioscoop opkomen en als ik naar binnen ga, zie ik de grote zaal gevuld met behaaglijke stoelen die bekleed zijn met rood velours. Ik ga zitten, vooraan bij het witte doek en merk dat in het frisdrank-bakje een afstandsbediening ligt waarmee ik zelf de film kan aanzetten, op stop en pauze kan zetten en vooruit en achteruit kan spoelen.

Zodra ik mijn vermoeide lijf achteruit laat leunen tegen de zachte kussens worden de schemerlichten van de bioscoop gedempt en gaat er een dik rood gordijn open. Erachter wordt een gigantisch bioscoopscherm zichtbaar en de film gaat lopen. Net als vroeger zie ik op de zwarte achtergrond witte letters verschijnen die terugtellen van 10 naar 1. Net zoals ik zojuist heb gedaan toen ik mijzelf al terugtellend op de trap in trance bracht.

En dan verschijnt op het doek de badkamer van mijn eigen huis. Ik zie mezelf in de spiegel, terwijl ik mijn tanden poets. De mascara zit in vegen over mijn hele gezicht en met wat kokosolie haal ik mijn oogmake-up er helemaal af, zodra ik klaar ben met tandenpoetsen. Dan zie ik mezelf naar de slaapkamer lopen. Sasja ligt er nog niet in. Ik vermoed dat hij beneden nog wat werk aan het afmaken is op de computer. Ik leg mijn mobiel aan de lader en plug mijn oortjes er ook in, omdat ik blijkbaar van plan ben om nog wat te luisteren. Het beddengoed is wit en de klamboe is opengeslagen. Waarschijnlijk omdat er in mei nog geen mug te bekennen is. Op het grote bioscoopscherm zie ik de Sylvia uit 2014 in het bed kruipen en haar gsm pakken. Ze zoekt iets op, maar ik kan niet zien wat het is. Dan doet ze haar oortjes in, legt haar mobieltje naast zich neer en knipt het licht uit. Op het blauwe schemerachtige licht van het telefoonscherm na, is het donker in de kamer. Alleen door de luxaflex voor het raam komt wat gelig licht van de tuinlamp van de buren. Ik zie dat ik ga liggen om iets te luisteren en ik vermoed dat het belangrijk is. Dit was het laatste dat ik deed voordat een mysterieuze kracht mij de volgende ochtend terug naar de vorige eeuw beamde.

Ik ga wat vooruit zitten in mijn bioscoopstoel, maar dat bevordert mijn zicht op het telefoonscherm niet. Tegelijkertijd probeer ik zelf na te denken over wat het was dat ik gisteravond luisterde. Het was iets op YouTube, zoals bijna elke avond. Het zal een lezing, een TED talk, satsang of een meditatie geweest zijn. Maar hoe hard ik mijn hersenen ook pijnig en hoe intensief ik ook tracht om het telefoonschermpje te zien, ik word geen steek wijzer. En dat betekent dat ik een list moet bedenken om er achter te komen wat ik met mijn laatste wakkere moment in 2014 gedaan heb.