Deze blog ontstond per ongeluk. Ik was over een heel ander onderwerp aan het schrijven toen deze herinnering weer bij me naar boven kwam en ik er simpelweg dieper op in moest gaan. Het speelde zich een kleine twee jaar geleden af in juli 2013. Ik stond die dag ik om 6 uur op om te gaan sungazen. Het was zomervakantie en ik verbleef met mijn kinderen op een camping in Drenthe aan de rand van de weilanden. Elke ochtend en avond staarde ik enkele minuten in het vriendelijke en zachte licht van de opgaande en ondergaande zon. De zon is in al zijn kracht en stralendheid enorm helend en het staren in de zon (sungazen) heeft een grote positieve invloed op het lichaam. Ik ga hier sowieso nog een aparte blog over wijden. Op ‘Want to know’ vind ik er deze informatie over: Sungazen is een 5000 jaar oude, eenvoudige, natuurlijke methode waarbij binnen bepaalde tijden direct en opbouwend in de zon gekeken wordt. Dit zonlicht verspreidt zich in het lichaam via de zenuw- en energiebanen. Het lichaam wordt geënergetiseerd waardoor er een intelligent regeneratieproces (herstellen van beschadigde lichaamscellen) in gang wordt gezet. Daarnaast wordt het lichaam opgeladen, te vergelijken met een oplaadbare batterij. Ik genoot er deze weken enorm van om aan de rand van een prachtig weiland naar de opgaande en ondergaande zon te kijken. Het sungazen had ik elke ochtend met tien seconden opgebouwd en in juli mocht ik al minutenlang staren. Wat voelde ik me goed! Op deze bewuste ochtend toog ik weer naar mijn vaste plekje aan de rand van het weiland waar de ochtenddauw en de laaghangende mist elke ochtend de voorbode bleek van een prachtig, zonnige dag.
Wonder der natuur
Deze morgen was het druk in de wei. De boer die eigenaar was van de ongeveer dertig melkkoeien aldaar was al aanwezig en stond in de witte mistflarden zijn werk te doen toen hij me begroette. De ochtend was koud en vochtig en de boer wees trots naar de zijkant van de wei waartegen een soort hekhok een vastgebonden koe stond. De koe was geplaatst tussen twee houten hekjes en hiernaast lag op de grond in een plas bloed en vruchtwater een pasgeboren kalfje. De boer wees trots op het kleine bibberende kalfje en hij zei dat ik wel even dichterbij mocht komen om te kijken.
Melk
Ik ben mijn oudste, toen elfjarige zoon gaan halen om dit wonder der natuur samen met mij te komen aanschouwen. Samen stonden we bij het hekwerkje met aan de ene kant moederkoe en aan de andere kant het kalfje, heel zwaar bibberend van de kou op de grond. Het kalfje ging staan en probeerde naar haar moeder toe te lopen, maar dat ging niet, omdat beiden waren vastgebonden. De koe was op haar beurt ook onrustig en wilde naar haar kindje toe. Maar dat mocht niet, vertelde de boer me. Als een kalfje gaat drinken bij de moederkoe dan krijgt het een voorkeur voor een bepaalde tepel. Uit dat gedeelte van de uier gaat het kalfje dan het vaakst drinken, zodat de uier niet op een gelijkmatige manier leeg raakt. Als je dan de melkmachine aansluit op de uier, zuigt de machine lucht aan uit die tepel, wat de melk niet ten goede komt.
Weldra werden de koeien (inclusief de pasbevallen moederkoe) weggeleid naar het deel van het weiland waar ze die dag op zouden grazen. De koeien waren gemolken en de boer zou met de tracktor wegrijden met de melkbuit van die ochtend. Ik vroeg de boer wat er nu met het kalfje zou gebeuren en hij vertelde me dat hij het kalfje later op de ochtend door hem zou worden opgehaald en dan met de andere kalfjes in de stal mocht staan.
Ontreddering
Ondertussen was het baby koetje uitgeput weer gaan liggen, nog helemaal nat van het vruchtwater en ze lag te bibberen, zoals ik nog nooit een levend wezen heb zien bibberen. De aanblik van dit pasgeboren door en door koude kalfje dat totaal alleen en ontredderd op de grond lag, ging mij door merg en been. Als een opgesloten tijgerin bleef ik een beetje rond het kalfje drentelen. Het enige wat ik wilde was een deken over het kalfje heen leggen, maar ik realiseerde dat dit kleine, pasgeboren wezen maar één ding nodig had: haar moeder. En wie was ik om me hiermee te bemoeien? Dit kalfje was niet mijn eigendom, maar van de boer. Ik stond hier samen met mijn zoon op zijn erf, zijn weiland naar zijn kalfje te kijken. Wat kon ik doen? Een uur later was het kalfje verdwenen gelukkig en de gedachte dat ze weldra in een warme stal zou liggen, maakte mijn zorgen ook wat minder.
Kraamvisite
Later die dag ben ik terug gegaan naar de boer om te vragen hoe het met het kalfje was en of ik en mijn vier kinderen op kraamvisite mochten komen om nog even te kijken. Dat mocht en we zijn met zijn vijven naar de boer in Ruinen gegaan om een kijkje te nemen in de stal. Ik had beschuit met muisjes gekocht en samen met mijn kinderen mochten we de kalfjes bekijken en aaien. Het was een bewuste keuze van mij om het leed wat ik had aanschouwt een positieve twist te geven. Het was best een traumatische ervaring voor mij om de eenzaamheid en ontreddering van het pasgeboren kalfje te aanschouwen. En ik wilde ergens weten of alles goed zou komen. En het was voor ons allemaal sowieso fijn om het kalfje te zien; veilig en warm in de stal, geborgen met leeftijdsgenootjes en gevoed met moedermelk (via het flesje).
De ongemakkelijke waarheid over onze melk, kaas, yoghurt, ijs, boter en overige zuivel
Waarbij ik me terdege realiseer dat de kalfjes en koeien van deze melkboer die op kleine schaal produceert en wiens koeien de hele dag in de zon op het enorme weiland mogen grazen, nog relatief mazzel hebben. In mijn optiek horen moeder en kind bij elkaar. Zonder uitzondering van soort en omstandigheden. Of het nou om een muis of een koe, een mens of een big gaat, op een weiland of in een stal, in een bed of in een mand; moeders en kinderen horen gewoon bij elkaar. In de melkindustrie is dit nooit het geval. Kalfjes en moederkoeien worden onmiddellijk na de geboorte van elkaar gescheiden. En in tegenstelling tot de situatie bij deze vriendelijke boer, worden kalfjes alleen in een witte box of in een hok geplaatst, totaal gescheiden van hun soortgenootjes. Hierbij wil ik een stuk uit een artikel (Link hieronder) aanhalen van Roos Vonk, Hoogleraar Sociale Psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen:
Er zijn mensen die denken dat koeien altijd melk geven, alsof de Schepper dat zo bedacht heeft ten behoeve van de mens. Maar koeien geven melk voor hun kalf, en moeten er jaarlijks een krijgen om de melkproductie op peil te houden. Na de geboorte worden koe en kalf direct gescheiden, voor beiden een zeer traumatische gebeurtenis. Koeien verzetten zich vaak uit alle macht – natuurlijk, dat zou elke moeder doen – zodat het er nogal eens hardhandig aan toe gaat.
Sommige koeien blijven wekenlang loeien, zoeken naar het kalf, rouwen. Niet anders dan wanneer het ons zelf zou overkomen. Het kalf wordt weggereden in een kruiwagen en, heel hygiënisch, in een kunststof eenlingbox geplaatst (als je erop let zie je deze witte boxen bij melkveehouderijen, soms in lange rijen achter elkaar). Vaak nog wiebelig op de pootjes staat het daar zo’n acht weken. Ontredderd, moederziel alleen. Niet met andere kalfjes, want door hun heftige zuigdrang zouden ze elkaars urine opdrinken.
Dit drama vindt dagelijks op grote schaal plaats overal in ons land, en gaat nog veel vaker plaatsvinden nu het melkquotum is verdwenen. Dit alles zodat de mens de melk kan gebruiken die de moederkoe maakt voor haar kalf. In de supermarkt kopen we die melk (of yoghurt, kwark, kaas, boter), alsof het uit een fabriek komt.
Die fabriek is een industrie met levende dieren wier diepste natuurlijke behoeftes hun levenlang worden gefrustreerd. Koeien die kunstmatig worden geïnsemineerd, jaar in jaar uit worden uitgemolken door machines, en telkens weer hun kalf moeten afstaan. Kalfjes die opgroeien zonder moeder, alleen in een plastic box – ‘voor hun eigen veiligheid’.
Melk de Witte Doder
Tot de dag van vandaag denk ik nog wekelijks aan het kalfje uit mijn herinnering. En tot de dag dat ik doodga zal ik het leed wat dit schepsel werd aangedaan niet vergeten. Het leed waar ik mede verantwoordelijk voor ben. Hoewel ik mijn vier kinderen zelf zes jaar heb gevoed, hebben ze daarna regelmatig koeienmelk gedronken. Nadat ik erachter kwam hoe ontzettend slecht koeienmelk voor mensen is, ben ik hier resoluut mee gestopt. Graag wijs ik je in deze context op het geweldige stuk wat research journaliste Déisrée Röver hierover schreef: Melk de Witte Doder. En toch gaat het in dit verhaal niet over het leed wat wij mensen onszelf aandoen door melk te drinken, maar wat wij de dieren aandoen met deze gewoonte.
Ik ben niet heilig
Ik ben niet heilig en ook ik ben verantwoordelijk voor dit leed. Ondanks dat ik beter weet. Denk dus alsjeblieft niet dat dit een aanklacht is tegen jou als je nog zuivel gebruikt. Zuivel is zo ingebakken in onze Nederlandse samenleving. We weten niet beter. Overal waar we kijken staan koeien, we drinken bijna allemaal melk (Melk is goed voor elk, hè? Zoals we dat hebben geleerd). Hierdoor horen we bij de langste mensen ter aarde met het hoogste percentage borst- en prostaatkanker (samen met de Scandinaviërs die net zulke zuivel gebruikers zijn). Voor mijn kinderen koop ik nog steeds kaas, boter, slagroom, roomkaas en kruidenkaas en ik kook nog steeds af en toe met crème fraiche. Maar steeds meer en meer zie ik mezelf verschuiven naar een veganistisch leven, net als ik, ook voor mijn gezin.
Alternatieven
Door mijn vriendin en mede-veganist Jeanet werd ik gewezen op de meer dan geweldige en inspirerende website, tjokvol overheerlijke recepten van de Vegan Challenge. Het water loopt je in de mond van alle fantastische recepten. Als je mijn blogs regelmatig leest, weet je dat ik een enorme bourgondiër ben en mijn levensgenieters hart gaat harder kloppen van al dit heerlijks. Ik had het er deze week voorzichtig over met mijn gezin, maar volgende week als iedereen er weer is (ze zijn nu bij hun vader) ga ik het er uitgebreid met ze over hebben. Wat als we nou (in ieder geval bij mama thuis) over gaan op een zuivelvrij dieet? En dan ditchen we de biologische eieren in de loop van de tijd ook nog wel. Maar first things first.
Goede alternatieven zijn in ieder geval de volgende:
Ik maak rauwe, veganistische chocolade pasta voor op brood met witte amandelpasta. In een half potje amandelpasta doe ik wat palmsuiker, rauwe cacao poeder en gekookt water. Dit vermeng ik tot een homogene massa. Je kunt zelf proeven wat voor jou de lekkerste verhoudingen zijn van de ingrediënten. Mijn kinderen smullen er in ieder geval van.
Andere vega alternatieve voor op brood kun je krijgen in biologische winkels van onder andere Eko en Horizon, zoals notenpasta’s en noten-vruchtenpasta’s. ook koudgeslingerde lokaal geteelde bijenhoning en vruchtenjam zis heerlijk broodbeleg.
Wil je wat hartigs op brood, dan kun je heerlijke tapenades, pesto’s en rauwe zuivelvrije roomkaas gebruiken. Voor de zuivelvrije roomkaas gebruik je mijn recept van de roomkaas van mijn Blue Berry Cheese Cake. Alleen haal je de palmsuiker, kaneel en kokosolie uit het recept en voegt wat extra himalayazout toe naar smaak. Ik heb hem in de koelkast staan met extra knoflook en dille toegevoegd. heerlijk!
IJs kun je maken van cashew- en amandelnotenpasta’s of van zelf geweekte en gepureerde noten met palmsuiker en/ of vruchten. De combinatie cashewnoten, banaan en rauwe cacao met wat gehakte walnoten geeft een dame blanche ijs waar je mijn kinderen ’s nachts voor wakker kunt maken.
Kaas, verslavende kaas! Een geweldig stuk met meer informatie en alternatieven op de vegan challenge.
Geraspte/ Parmezaanse kaas maak ik zelf. De beschrijving hiervoor vind je hier.
Ik gebruik sojamelk en sojaroom om mee te koken en om pap mee te maken. Heel af en toe krijgen mijn kinderen rauwe melk die direct bij de (biologische) boer vandaan komt. Rauwe melk met cornflakes is in ons huis een zeldzame traktatie.
Als je echt niet zonder melk en zuivel wilt leven, dan kun je de zuivel halen bij biologische en biologisch dynamische (Demeter) boerderijen in de buurt. Mijn zusje doet dit heel bewust en het is gelijk een geweldig uitje voor de kinderen naar de boerderij. Ook geitenmelk en zuivel van de geit is een lekker alternatief. Een lijst met biologische boerderijen om er eentje bij jou in de buurt te vinden, vind je hier, hier en hier.
Ik hoop dat je bovenstaand artikel interessant en informatief vond en ook dat het je wellicht inspireert om op een meer bewuste manier om te gaan met het consumeren van zuivel en het zoeken van alternatieven hiervoor. Dit hoeft natuurlijk niet permanent. Misschien kun je af en toe een zuivelvrije dag of zuivelvrije maaltijd inlassen en ervaren hoe dat is voor jou (en/ of je gezin). Heb je nog vragen, aanvullingen of opmerkingen, ik lees het graag via onderstaand reactieformulier!
Liefs, Tanja
p.s. Volgens mijn oudste zoon is het belangrijk om DE speech van über veganist Gary Yougofsky hier te vermelden. Bij deze: link naar deze soms erg heftige YouTube video (niet geschikt voor kinderen of gevoelige mensen).
Als heel klein meisje wist ik wel waar de chocola lag. Naast het bed van mijn opa! Een aangebroken reep melk chocolade kon ik vinden in de bovenste lade van zijn donkerhouten eiken nachtkastje. Als ik aan hem vroeg of ik een stukje mocht, dan mocht dat natuurlijk. Ik had de liefste opa van de wereld! Mijn opa en oma hadden twee zoons en een dochter. Hun jongste zoon werd mijn peetoom en hun dochter mijn moeder. Als mijn oom jarig is, is het niet moeilijk om een cadeau te verzinnen. Chocola! Het liefst een reep melkchocolade van Verkade. En mijn moeder dan… die is ook dol op chocola, maar eet daarentegen het liefste melkchocolade van Cote D’ôr. De paashaas die ik als kind probeerde te bewaren werd opgegeten door mijn zusje en als ik nu chocola in huis haal, eten mijn kinderen dat binnen no time op.
Arme ik, ik ben zwaar erfelijk belast met een enorme chocolade verslaving. Het zit zo diep in mijn genen dat ik vermoed dat er weinig aan te doen is. Ik kan me nog herinneren dat ik net na het stoppen met roken in 1997 een jaar lang bijna dagelijks heb gesport. Heerlijk slank was ik. Totdat de zomer overging in de winter, de zin in aerobic mij verging en ik overstapte op een dieet van Cote D’ôr. Anderhalve kilo at ik per week en ik kwam binnen een half jaar 12 kilo aan. Ik ben kampioen aankomen en kampioen chocola eten. Kansloos om mij te laten stoppen met suiker en chocola eten, mits ik dat met chocola doe!
En dat is nou precies wat ik de afgelopen jaren met veel succes heb gedaan, telkens als ik weer stopte met suiker. Dat hou ik dan meestal een half jaar vol, tot het weer feestdagen-seizoen is. Maar dat terzijde. Geen suiker eten is fantastisch en je voelt je zowel lichamelijk als geestelijk duizend keer beter. Maar stoppen met suiker is geen makkie. Tenzij je dat op de bourgondische-Tanja manier doet. Hier komtie!
RAUWE CHOCOLA!!
Dit is echt mijn oplossing. Ik maak overheerlijke rauwe chocola. In bulk! En die bewaar ik dan in de koelkast. Kijk, de eerste twee weken val je er echt niet mee af, maar je komt wel van je suiker verslaving af. En daarna taal je er niet meer naar. Ja af en toe misschien een stukje rauwe chocola voor de lekkere smaak, maar niet omdat je MOET. Ik eet nu nog nauwelijks chocola, maar heb toevallig vandaag weer een portie gemaakt, puur omdat ik me niet lekker voel. Geestelijk en lichamelijk niet en de beste oplossing in zo’n geval is dan…Chocola. Dat weet iedere vrouw!
Ingrediënten Rauwe Chocolade Rotsjes
Een mengsel van rauwe gehakte nootjes, zaden, pitten (wat jij lekker vindt, het is jouw feestje. Zoals hennep- chia-, sesam-, en/ of lijnzaad, zonnebloem- en/ of pompoenpitten en walnoot, hazelnoot, pecannoot, amandelen, etc)
Een mengsel van rauwe, gedroogde vruchtjes, zoals cranberries, krenten/ rozijnen en goji bessen
200 gram onverhitte kokosboter
200 gram rauwe cacao boter
4 volle eetlepels rauwe cacao poeder (wil je puurdere chocola, dan doe je er iets meer in)
3 volle eetlepels rauwe palmsuiker (wil je zoeter, proef even en gooi er wat extra lepels in! Palmsuiker heeft een extreem lage Glycemische Index, wat betekent dat het heel langzaam wordt opgenomen in je bloed en je er zodoende geen schommelende bloedsuikerspiegel van krijgt. En het is in wezen vruchtensuiker. Net als het gedroogde fruit in de chocola. Dus gezond!)
snuf himalaya zout
halve theelepel kaneel (als je dat lekker vindt, geeft de choco een winters tintje)
snufje cayenne peper (ook alleen als je dit lekker vindt, dit geeft een extra bite)
2 theelepels rauw vanille poeder (optioneel, want vanille poeder is erg duur, maar wel super lekker. Geeft de chocola een zachte, warme smaak)
Bereidingswijze:
Smelt de kokosboter en cacao boter au bain marie in een pan op een laag vuurtje.
Vermeng alle droge ingrediënten in een kom, behalve de goji bessen
Als de boter goed is gesmolten, vermeng deze dan met de droge ingrediënten
Ondertussen heb je een bakblik of een vierkante schaal met opstaande rand ingewikkeld in plastic (bv. in een kleine pedaalemmerzak geschoven). Hierover verspreid je goji bessen.
Schenk hierop het mengsel uit de kom
Laat uitharden in de koelkast gedurende enkele uren
Et voilá! Als je het massieve stuk chocola losmaakt van het plastic en in stukken breekt, zijn je heerlijke chocolade rotsjes klaar!
Natuurlijk kun je eindeloos experimenteren qua ingrediënten. Bijvoorbeeld ander gedroogd fruit, andere noten, ingrediënten weglaten, etc. En wat ik ook nog wel eens doe is een mengsel maken van gedroogde vruchten en noten, die laten weken, pureren en dat er doorheen doen. Dan krijg je een soort muësli bar.
Deze chocolade rotsjes zijn ook erg leuk als cadeau voor als je naar een verjaardag gaat of ergens op visite. Inpakken op een mooie schaal met doorzichtige folie en klaar!
Ik wens je een smakelijk eten en heel veel plezier met chocolade eten en van de suiker afkomen!
Na een weekend waarin ik iets over de schreef ben gegaan in mijn dieet (iets gekookt gegeten en gisteren zelfs wat granen) voel ik me niet goed. Al dagen niet. Ik zou willen zeggen dat ik geweldig, perfect en eindbaas ben en zonder een keer te knipperen met mijn ogen weer naadloos van dieet verander. Maar het is gewoon niet zo. En het is zoals het is. In de zomer van 2012 startte ik met mijn rauwe, plantaardige avontuur en dat avontuur kent vele hobbels, terugvallen en weer opkrabbelen.
De weg naar succes is geen rechte lijn naar de top. Dat zal elke atleet en zeker ook elke diëter je kunnen vertellen. Of je nou je eetpatroon veranderd om af te vallen, vanwege gezondheidsproblemen of beiden; wat het ook is, ik ken helemaal niemand die in een keer volkomen succesvol is overgestapt op een High Carb Low Fat raw vegan dieet. Dus als je dit leest en zelf deze transitie probeert te maken en wellicht af en toe struikelt over een patatje of een handje gezouten cashewnoten of misschien gewoon een gestoomde broccoli met kaas; don’t beat yourself up about it. Het gebeurt de besten. Echt.
Mijn naamgenootje Tanya Murphy is ook lid van een Facebook group van rauwe veganisten die elkaar inspireren. Tanya is niet alleen een naamgenoot, maar we zijn ook even oud. Ik kwam vandaag toevallig haar verhaal en video tegen en deze wil ik graag met jullie delen. Ze is inspirerend, omdat ze (net als ik) auto-immuunziekten heeft overwonnen met haar dieet. En omdat ze gewoon hartstikke normaal is. Het is iets in haar verhaal wat me raakte vandaag en wat me weer dat extra zetje geeft om (ondanks de opgeblazen 6 maanden zwanger buik, de buikpijn, de vermoeidheid en het grieperige gevoel) door te gaan.
Ik hou me verder in leven even vandaag met bananen, vijgen en groene juice. Voor de rest heb ik echt nergens zin in. Te veel buikpijn. En ik ken deze buikpijn. Die zit boven midden in mijn buik en ik heb het altijd in de transitiefase naar raw vegan. Voor de bezorgde bekenden van mij: Het gaat over. Echt.
Liefs, Tanja
p.s. Tanya is van oogkleur veranderd en dat gebeurt meerdere mensen die dit dieet gaan volgen. Zoals je ziet op de video zijn haar ogen enorm blauw en stralend. Vooral de bijzonder stralende ogen, horen bij mensen die een raw dieet volgen. Ik ga daar nog een blog aan wijden!
Mijn hele weekend ben ik van hot naar her gecrossed met mijn vier kids. Reuzegezellig … en de Rucola salade uit de schooltuin van Isis die ik gisteren mee had naar de potluck van Centrum Zonnewijzer, viel geloof ik erg in de smaak. Hij was met een half uur op! Aangemaakt met een dressing van rauwe mayonaise, appelazijn, olijfolie, honing en tijm, en de rucola vermengd met appel, ui, tomaat, rozijnen en een pitten en zaden mengsel, werd het een pittige salade met een zoete ondertoon. Fijne combinatie!
Maar vandaag is het einde oefening hier. Ik tol op mijn benen, vanwege de drukke dagen en omdat ik nog steeds alleenstaande moeder ben van vier kinderen in diverse stadia van evolutie (van mama ik wil een boterham, tot mama wil je mijn techniek overhoren tot mama moet Pietje naar zwemles brengen en Klaasje naar korfbal). Superleuk en het mama zijn is absoluut het geweldigste wat me in dit leven is overkomen.
Maar vandaag is het even op. Na het naar school brengen kon ik nog net naar de keuken strompelen om een groene juice te persen. Maar toen vanmiddag mijn buikje begon te knorren, kon ik alleen maar denken aan iets vlugs. Maar alles was zo goed als op. Zucht. Boterham geen optie, dus dan even slim zijn. Dus maakte ik met wat ik nog kon vinden her en der een smaakvolle chocolade milkshake!
Ingrediënten chocolade milkshake:
1 banaan
half zakje bevroren mango stukjes
handje geweekte rozijnen
2 eetlepels kokosroom (Go-Tan kokosmelk)
scheutje gekookt water (zodat de mango beetje kan ontdooien)
1 eetlepel rauwe cacao
1 theelepel rauwe vanille poeder
2 theelepels rauwe palmsuiker
Bereiding:
Blenden tot ie smooth is en dan komt de grote barbatruuk. Kheb ‘m even geleend van mijn tweede zoon Otto die met het idee kwam. Als je nou de snoeptomaat bakjes bewaard (ik heb die van de HEMA bewaard), kun je daar heel leuk een milkshake in doen. Zelfs het dekseltje heeft een opening voor een rietje. De foto hierboven is een illustratie hiervan. Omdat ik de foto heb bewerkt nadat ik hem vandaag nam, ziet het bakje er iets gelikter uit dan in werkelijkheid, maar ‘what the heck’, het oog wil ook wat, nietwaar? Drink smakelijk!
Al tientallen feestjes, weekendjes weg in hotelletjes met sauna, etentjes en andere verleidingen heb ik weerstaan tijdens mijn vorige Raw Food periode. Nooit hoefde ik bang te zijn om in de verleiding te komen. Ik deed het simpelweg niet. Voor mijn 39ste verjaardag in 2013 gingen mijn partner en ik onverwachts naar een Spa Hotel in Limburger. Heerlijk weekend gehad en ik had een koelbox mee met 3,5 liter smoothie en allerlei Raw Food producten, zodat ik hierin mijn eigen keuzes kon maken. Ook op feestjes, etentjes en andere momenten, kwam ik met mijn eigen eten de tijd wel door.
Poep op je muur
Gistermiddag reed ik met mijn vier kinderen helemaal naar Zoetermeer naar een vriendin die ik al heel lang niet had gezien. Ze was jarig en deze vrouw heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ik weet niet wat het is met sommige mensen. Van dat soort mensen heb ik er wel een aantal om me heen. Ze kunnen bij wijze van spreken kunstwerken van poep maken op je muur (ze is wel kunstenares, maar gelukkig met andere grondstoffen ) en dan vind je ze nog geweldig. Dat zijn mensen die op geen enkele manier iets negatiefs bij mij triggeren. Alles is simpelweg altijd goed en prima.
Kadootjes
Enniewee; haar verjaardagsfeest was overvloedig in elke zin des woords. Veel ontzettend leuke, gezellige vrienden en familieleden die allen het predicaat Levensgenieter verdiend hebben (met een hoofdletter L welteverstaan), veel heerlijk, zelfgemaakt eten (Indonesische voorouders, dan weet je het wel). En we zijn verwend, ik en de kids met allerlei kadootjes. Ben je jarig, deel je zelf uit! Hoe leuk!
Lachende boeddha
Boven op de foto zie je een boeddha die bij mijn vriendin in de tuin staat. Het is eigenlijk een lachende monnik. Aan de linkerkant ervan kun je een turquoise vlinder zien van stof. Dit is een klein, schattig tasje die haar moeder heeft gemaakt. Speciaal voor alle aanwezige dames in alle kleuren. Hoe lief! Deze heb ik uitgezocht omdat ik zo van groen en turquoise hou. Om zijn nek hangt een ketting en een prachtige groenige hanger die mijn vriendin zelf heeft gemaakt. Het is echt een klein kunstwerkje en we mochten er allemaal eentje uitkiezen!
Het goede leven
Lang verhaal kort, de sfeer was geweldig, de wijn en champagne vloeide rijkelijk, de eettafel met het buffet zakte bijna door zijn hoefjes en ik moest kiezen. Ik koos altijd om me aan mijn dieet te houden, maar vandaag koos ik ervoor wat hapjes mee te eten en zelfs een borrelglaasje champagne te nemen en een borrelglaasje rode wijn (vol, romig, fruitig, de lekkerste rode wijn ooit). Om deze keuze te verklaren moet ik gaan soulsearchen. Ahem. Bare with me…
Arrogant en eenzaam
Voor mij is een raw food dieet, mits ik mijn producten op kamertemperatuur eet, zodat ik niet doodvries, zoals ik in de blog van gisteren vertelde, een goed dieet. Ik voel me lichamelijk en geestelijk volkomen optimaal als ik zo veel mogelijk levende, plantaardige voeding tot mij neem. Echter; het is wel een eenzaam dieet. Niemand eet zo en je staat op speciale gelegenheden altijd met je eigen eten uit te leggen waarom je niet met de rest mee doet. Ik breng vaak eigen rauwe taarten mee en andere lekkere hapjes, zodat de rest kan proeven en ik het gevoel heb dat ik niet de enige rauw eter ben. En ondanks dat, voelde ik me op zulke momenten heen en weer geslingerd tussen een misplaatst gevoel van arrogantie (“Kijk mij eens gezond doen”) en eenzaamheid (“Maar ik ben wel de enige”). En daar had ik gisteren dus GEEN zin in. Dus koos ik ervoor wat lekkere hapjes mee te eten.
Zondigen? Wat kies je dan?
Na mijn keuze om mee te eten met het buffet en moest ik kiezen WAT ik dan zou eten. Ik heb ervoor gezorgd dat tachtig procent van mijn bordje uit rauw bestond (ik denk dat ik bijna alle garnering heb opgegeten ). Dit vulde ik aan met zelf gemaakte aioli en tzaziki en vis. Geen stokbrood, geen quiche, geen aardappels of andere snelle koolhydraten. Mocht je zelf dit Raw Food dieet volgen (gedurende 30 dagen of langer), dan denk ik dat het geen kwaad kan af en toe te zondigen, zolang je maar weg blijft van al te bewerkte voeding en de snelle koolhydraten. Een stukje vis of biologisch vlees is echt niet het einde van de wereld, zolang je bewust eet en met mate. En weg blijft van het je lichaam verzurende fast food.
Onderzoek heeft uitgewezen dat er in principe niets mis is met een dieet van veel groenten en fruit in combinatie met vlees en vis. Veel populaire diëten zoals het Paleo Dieet en het Weston Price dieet hebben kerngezonde volgelingen. En ook is een dieet van veel groenten en fruit in combinatie met koolhydraten, zoals aardappelen, brood, pasta en rijst erg gezond. Zo lang je het maar niet samen eet!! Het is belangrijk om te kiezen tussen deze twee en als er een moment komt dat je even wilt afstappen van Raw Food, kies dan voor een veganistische optie met wat gekookt voedsel, zoals aardappels of rijst OF voor een meer Paleo/ Westen Price-achtige optie met veel groenten en wat vis en vlees, maar GEEN koolhydraten.
Een derde optie is om naast rauw eten te kiezen voor gekookte groenten en geen koolhydraten te nemen. Dat is voor mij meestal de meest gezonde optie. Terwijl ik dit schrijf is het ‘the day after’ en heb ik een buik alsof ik vijf maanden zwanger ben. Een beetje zoals de lachende boeddha van de foto! Mijn darmen zijn het in ieder geval niet zo eens met mijn Paleo-uitstapje van gisteren, maar ik vermoed dat ik in de loop van vandaag wel weer herstel. Ik heb in ieder geval geen spijt. Daarvoor was het feest te leuk, de mensen te aardig en het eten te lekker.
Terwijl ik dit schrijf zit ik onder twee dikke dekens op de bank, met een vest aan en een sjaal om. Ik ben tot op het bot verkleumd. Dat heeft eigenlijk twee redenen. Ten eerste ben ik vanochtend met de klas van mijn dochter mee geweest naar de schooltuinen in het dorp. Ontzettend leuk om te zien hoe alle geplante zaadjes zijn uitgekomen tot radijsjes, sla, rucola en lenteui. We hebben nog meer geoogst en ook bij geplant. Echter; ondanks dat ik in mijn winterjas stond onkruid te wieden, was de wind snerpend koud en leek het wel herfst. En dan te bedenken dat het bijna juni is! Ten tweede is een raw food dieet niet bevorderlijk voor de verwarming van je lichaam. Ik ben in ieder geval een warm eter. Ik eet normaal twee maal per dag warm. Meestal schep ik rauwe groenten nog even door aardappels of mihoen met roomboter. Ik eet dus veel rauw, maar ik maak het even warm en eet daarbij gekookt voedsel.
Ik weet nog wel dat ik in augustus 2012 overstapte op een geheel rauw plantaardig dieet. Ik heb de hele winter 2012 – 2013 doorgebikkeld op een 100% rauw dieet en Oh Boy, wat heb ik het ijs- en ijskoud gehad. Tot op het bot verkleumd elke ochtend na mijn groene smoothie. Tegen de tijd dat het april was, ben ik ontzettend ziek geworden. Ik heb een week met 40 graden koorts in bed gelegen en was daarna vel over been. Gedurende mijn hele ziekbed ben ik rauw blijven eten, totdat mijn omgeving het zat was en me bijna een Frans stokbrood met roomboter door mijn mik schoof. Daarna knapte ik snel op en heb ik gedurende een aantal maanden geen 100% raw food dieet meer gevolgd, maar een dieet van ongeveer 60% rauw voedsel.
De kou die je voelt als raw foodie is met niets te vergelijken. Als je in de winter hebt geschaatst in de koude wind, verkleumd binnenkomt en je tegoed doet aan een kop warme chocomel met slagroom bij de kachel, ben je zo weer warm. Bij een raw food dieet is dat niet zo. De kilte lijkt van binnenuit te komen. Omdat het eten koud en rauw je systeem binnenkomt, verkoeld het je lichaam inside out. Dan kun je zoals ik nu bedolven zitten onder dekens, vesten en sjaals, maar dat maakt niets uit. Ik blijf koud. Dat kan uren duren, tot de hele dag. Ik hou daar echt niet van.
Nadat ik zo ziek geweest ben in april 2013 heb ik de wijze waarop ik mijn eten tot mij neem heel simpel veranderd. Niet meer uit de koelkast! Want dat deed ik altijd wel. En dat is bibberkoud. Echt. Als je een smoothie of juice drinkt van 7 graden celcius, recht uit de koelkast, terwijl het in je huis nog geen 16 graden is, is dat vragen om moeilijkheden. Tegenwoordig leg ik alle ingrediënten voor mijn smoothie of juice een nacht tevoren uit de koelkast. Mits het buiten heel warm is, dan vind ik het gekoelde sap wel lekker! Ik heb in ieder geval daarna niet meer zulke ernstige kou ervaren.
Vandaag merk ik dat mijn systeem zo vlak na het werken op het land koud en hongerig is, en zin heeft in warme kost. Net als de boeren die van het land af komen en tegen schafttijd als de zon hoog aan de hemel staat, hun warme eten nuttigen. Als je op youtube alle video’s van raw food enthousiastelingen bekijkt hebben die één gemene deler: ze wonen allemaal in een tropisch land of in ieder geval ergens waar het altijd warm is. Dan is het niet moeilijk om enkel rauw te eten. Ik ben echter van mening dat als je in een gemengd klimaat woont, zoals wij in Nederland, warm, gekookt en verwarmend voedsel -al is het maar een beetje- voor de meeste mensen belangrijk is.
Maar goed, ik doe nu een 30 daagse challenge, dus ik blijf rauw eten, ookal is de temperatuur buiten een spaarzame 12 graden en komt de regen met bakken uit de hemel. Deze ochtend was echter geenszins kommer en kwel. Ik heb me geweldig vermaakt in de tuin en alvast heerlijk gesnoept van de radijsjes. Wat een verschil met radijsjes uit de winkel. Deze zijn zoet, sappig en heerlijk vol van smaak. Hmmmm! En de bladsla en rucola was ook onwaarschijnlijk smaakvol. Straks als ik mijn dochter op haal uit school, heeft ze zakken vol groenten mee. Ik kijk daar naar uit!
Morgen is het vast weer warmer. Tot dan, drink ik veel thee, een beker granenkoffie en maak ik vanmiddag een lauwwarme gejuicete wortel-tomatensoep met kokosroom, kerry en kurkuma. Brrrrrr….. zonnetje kom maar weer tevoorschijn!!
de rand van de weilanden. Elke ochtend en avond staarde ik enkele minuten in het vriendelijke en zachte licht van de opgaande en ondergaande zon. De zon is in al zijn kracht en stralendheid enorm helend en het staren in de zon (sungazen) heeft een grote positieve invloed op het lichaam. Ik ga hier sowieso nog een aparte blog over wijden. Op ‘Want to know’ vind ik er deze informatie over: Sungazen is een 5000 jaar oude, eenvoudige, natuurlijke methode waarbij binnen bepaalde tijden direct en opbouwend in de zon gekeken wordt. Dit zonlicht verspreidt zich in het lichaam via de zenuw- en energiebanen. Het lichaam wordt geënergetiseerd waardoor er een intelligent regeneratieproces (herstellen van beschadigde lichaamscellen) in gang wordt gezet. Daarnaast wordt het lichaam opgeladen, te vergelijken met een oplaadbare batterij. Ik genoot er deze weken enorm van om aan de rand van een prachtig weiland naar de opgaande en ondergaande zon te kijken. Het sungazen had ik elke ochtend met tien seconden opgebouwd en in juli mocht ik al minutenlang staren. Wat voelde ik me goed! Op deze bewuste ochtend toog ik weer naar mijn vaste plekje aan de rand van het weiland waar de ochtenddauw en de laaghangende mist elke ochtend de voorbode bleek van een prachtig, zonnige dag.
De koe was op haar beurt ook onrustig en wilde naar haar kindje toe. Maar dat mocht niet, vertelde de boer me. Als een kalfje gaat drinken bij de moederkoe dan krijgt het een voorkeur voor een bepaalde tepel. Uit dat gedeelte van de uier gaat het kalfje dan het vaakst drinken, zodat de uier niet op een gelijkmatige manier leeg raakt. Als je dan de melkmachine aansluit op de uier, zuigt de machine lucht aan uit die tepel, wat de melk niet ten goede komt.
) en dan vind je ze nog geweldig. Dat zijn mensen die op geen enkele manier iets negatiefs bij mij triggeren. Alles is simpelweg altijd goed en prima.