06-31069157 info@tanjao.nl
Anna Brown: Non-dualiteit en de realiteit van bewustzijn

Anna Brown: Non-dualiteit en de realiteit van bewustzijn

Non-Dualiteit en de Realiteit van Bewustzijn

Wijsheden van Anna Brown,

Een Amerikaanse non-dualiteits- en bewustzijns Teacher

 

Een paar jaar geleden kwam ik per toeval een YouTube video tegen van de piepjonge Non-dualiteits Teacher Anna Brown. Een beeldschone blondine met doordringend blauwe ogen. Messcherp snijdt ze door de bullshit van de mind heen en ik vind het prachtig. Ik hou van de no-nonsense aanpak van deze vrouw!

Omdat ik de laatste tijd nogal in mijn hoofd zit, gevangen in de onzinnigheid van mijn eigen hersenspinsels, vond ik het hoog tijd om weer eens een video te kijken van Anna. Ik kwam een pareltje van een interview tegen wat Matt (Xian Archive) onlangs met Anna Brown had. Zo veel mooie inzichten, die ik graag met jullie wil delen!

Inleiding

Als Matt (bij de start van de video) stelt dat wij in een wereld, een matrix opereren als mensen, wordt hij onmiddellijk liefdevol, maar oneindig stellig en met een grote glimlach onderbroken door Anna:

“ De wereld, de zogenaamde matrix bestaat niet.Er is geen echte wereld; je bent verloren in je gedachten en alles waar je in gelooft. Datgene wat jij denk dat waar is. Maar het is niks anders dan flirten en dansen wat je doet met de inhoud van je bewustzijn. Daarom is het belangrijk om terug te keren naar het ongeconditioneerde bewustzijn. Zodat we begrijpen: Wow, het was nooit waar… het waren enkel mijn gedachten, mijn verbeelding die dat creëerden.

Er is geen persoon; er is alleen presence (aanwezigheid) die verschijnt als mensen. Zolang we blijven praten in dualistische termen, bevestigen we onbewust dat er mensen, plaatsen en dingen zijn. Maar ik spreek tot het echte in jou: je bent geen persoon, je bent het licht van bewustzijn dat verschijnt als een karakter. En dat is het. Er is geen persoon. Het is aanwezigheid. Het is bewustzijn.”

Bam! Ik vond dit gelijk zo krachtig, omdat ze ons hiermee meteen wakker schudt. We bestaan niet. De wereld bestaat niet. Niks bestaat werkelijk, behalve de droom die we gecreëerd hebben in onze mind. Daarover later meer. Anna legt daarna uit hoe haar ontwaking plaats vond:

 

Het ontwaken uit de droom

“Deze realisatie begon voor mij als kind. Toen ik ongeveer zeven of acht jaar oud was, voelde ik intuïtief dat ik mijn naam als een mantra moest herhalen. Liggend in bed herhaalde ik de naam ‘Anna’ net zolang totdat de naam geen betekenis meer had. ‘Anna’ viel uiteen en er was alleen nog maar aanwezigheid, alleen het licht van bewustzijn. Geen geest, geen gedachtevormen, alleen helder zien. Het was zo natuurlijk, bijna bovennatuurlijk.

Wat er na dat satori-moment gebeurde, was dat mijn conditionering terugkwam: mijn culturele conditionering, het katholicisme, alles kwam terug. Maar dat moment leidde me op een spiritueel pad om te begrijpen wat er die nacht in bed gebeurde.”

De Illusie van de Wereld: “Er is geen Wereld”

Een van de meest uitdagende en revolutionaire inzichten is haar stelling dat er geen wereld bestaat buiten ons bewustzijn. Ik kan me zelf nog heel goed het moment herinneren dat ik dit zag.

Mijn eigen awakening

Het was oktober 2014 en ik had een bijzondere ontmoeting met een mooie ziel die -net als Anna- messcherp door mijn illusies heen sneed. In een klap zag ik alles waar ik ooit in had geloofd als zijnde ‘waar’, inclusief mezelf, de Avatar ‘Tanja’, volledig uiteen vallen. Ik barste in huilen uit van schrik. Als je ineens ziet dat niks waar is, dat niets bestaat, alles slechts een illusie is van je eigen mind… dat is effe schrikken. Kan ik je vertellen. Het mooie is dat in dit oneindige veld van bewustzijn, datgene wat we werkelijk zijn, niet alleen alles NIETS is, maar ook alles ALLES is. De Nietsheid en Veelomvattendheid ervan raakte me toen diep. Het is iets wat we geneigd zijn om te vergeten, omdat we zo headfirst de illusie blijven induiken. En that’s life ook een beetje. Maar Anna Brown is een Teacher om ons eraan te herinneren dat de werkelijkheid, de echte realiteit niet buiten onszelf plaats vindt.

Alledaagse situaties

Anna gebruikt bijvoorbeeld het voorbeeld van alledaagse situaties, zoals boodschappen doen, om dit te onderstrepen. Ze stelt dat er geen supermarkt bestaat totdat je deze waarneemt. Wanneer je een kamer verlaat, verschijnt de vloer pas op het moment dat je er weer in stapt. Dit klinkt wellicht als een concept uit sciencefiction, maar het sluit naadloos aan bij zowel non-dualiteit als sommige theorieën uit de kwantumfysica.

Kwantummechanica

In de kwantummechanica bestaat materie bijvoorbeeld pas definitief wanneer deze wordt waargenomen. Met materie bedoel ik dan de tastbare wereld om ons heen. De wereld van de vaste vorm of vaste deeltjes.

Double-Split Experiment

De beroemde dubbele-spleet-experimenten tonen aan dat deze vaste deeltjes zich gedragen als golven (kwantummogelijkheden) totdat er een waarnemer is. Pas als de golven der mogelijkheden worden waargenomen, dan ‘bevriezen’ ze tot een vaste vorm.

Schrödinger’s Cat

Dit is ook prachtig terug te zien in het gedachtenexperiment van Schrödinger (Schrödinger’s Cat). Een heel beroemd experiment waarin we niet weten of een kat in een dichte doos dood of levend is. Er wordt namelijk een hendeltje overgehaald en de kans is 50-50 dat er wel gif (kat gaat dood) of geen gif (kan blijft leven) in de doos gespoten wordt. Hier wordt duidelijk aangetoond dat zolang we niet hebben waargenomen (in de doos hebben gekeken), de kat in superpositie blijft. Dit zijn de golven van mogelijkheden. Pas op het moment dat we de doos openen en kijken (waarnemen!) storten de golven in als deeltjes en is de daadwerkelijke materiële staat van de kat zichtbaar.

Spirituele Inzichten van Anna Brown

Maar terug naar Anna Brown, die dit wetenschappelijke principe koppelt aan het spirituele inzicht dat wij als bewuste wezens de architecten zijn van onze realiteit. Wijsheid en Inspiratie die zij ook weer opdoet van haar teachers zoals Joe Dispenza, Neville Goddard en Allan Watts.

Ze benadrukt dat het blijven geloven in een objectieve wereld buiten onszelf, ons gevangen houdt in dualiteit en illusie. Door te erkennen dat alles wat we ervaren slechts een weerspiegeling is van ons innerlijke bewustzijn, krijgen we de kracht om onze realiteit te herscheppen. Dit vraagt om een diepgaande verschuiving van perceptie: in plaats van te reageren op de buitenwereld, leren we dat de buitenwereld reageert op ons. Sterker nog: Er is geen buitenwereld. Alles vindt plaats binnen onze mind!

De Matrix en Simulatiehypothese: Leven we in een virtuele werkelijkheid?

Als alles enkel in onszelf plaats vindt en er geen ‘outside world’ is, wat is dan werkelijkheid?? Een interessante invalshoek is de simulatiehypothese, gepopulariseerd door filosoof Nick Bostrom. Deze theorie stelt dat het mogelijk is dat onze realiteit een geavanceerde simulatie is, vergelijkbaar met een virtuele realiteit. Hoewel dit vaak wordt gezien als een technologische simulatie, geloof ik dit zelf niet. Ik interpreteer dit meer spiritueel: als onze werkelijkheid een simulatie is, dan zijn wij zowel de programmeur als de speler. Wij creëren de simulatie door ons denken. Via onze mind.

Dit sluit aan bij het non-dualistische idee dat er geen externe wereld bestaat, zoals hiervoor gesteld. Net zoals een videogame pas nieuwe werelden genereert wanneer je personage er naartoe beweegt, zo creëert ons bewustzijn de fysieke wereld pas op het moment dat wij er onze aandacht op richten. De supermarkt verschijnt pas wanneer wij besluiten er binnen te stappen. De kat is dood, noch levend, totdat we in de doos kijken, het elektron kiest zijn vorm pas wanneer wij ernaar kijken. Deze simulatie is niet een gevangenis, maar een creatief speelveld waarin we voortdurend nieuwe mogelijkheden tot leven wekken.

De Wet van Aanname en de Wet van Aantrekking

Dit doen we door middel van de Wet van de Aantrekking en de Wet van de Aanname (Neville Goddard), welke Anna Brown beide benadrukt. Waar de Wet van Aantrekking stelt dat je door je gedachten (mind) en gevoelens (hart) de werkelijkheid naar je toe trekt, leert de Wet van Aanname dat je daadwerkelijk moet belichamen wat je wenst te ervaren. Het gaat niet alleen om het visualiseren van een gewenste realiteit, maar om het volledig aannemen van de identiteit die daarmee gepaard gaat.

Ik vond het echt ontzettend mooi wat ze hierover uitlegde. Ze vertelt dat niets in haar realiteit veranderde, totdat ze zichzelf begon te bevestigen als ‘Christus’, ‘Boeddha’ of ‘het licht van bestaan’. Dit is een diepgaande verschuiving in zelfbeeld en bewustzijn. Door jezelf te zien als de hoogste expressie van bewustzijn, begin je een realiteit te manifesteren die overeenkomt met die frequentie. Het universum weerspiegelt immers altijd wie je denkt te zijn, niet alleen wat je denkt te willen. Met andere woorden: Als je zegt ‘Ik ben’, dan ben je dat ook in het moment volgens de Wet van de Aanname. Kies dus zorgvuldig datgene wat jij zegt te zijn!

De Illusie van Tijd

Een van de meest fascinerende aspecten van non-dualiteit vind ik het concept van tijd (obiously… het is mijn special interest in quantum mechanics). Tijd is niet lineair, zoals we vaak denken, maar eerder als een spinnenweb, waarin alles tegelijkertijd gebeurt. Alle tijdlijnen, ruimtes en bestaansvormen vibreren nu. Het verleden, het heden en de toekomst zijn geen opeenvolgende gebeurtenissen, maar verschillende frequenties binnen hetzelfde moment, hetgeen ook Anna Brown duidelijk uitlegt in dit interview.

Je kunt informatie halen uit alle tijdlijnen en dimensies, omdat ze altijd toegankelijk zijn. Het is alsof je een naald op een vinylplaat zet: je kunt kiezen welk nummer je wilt spelen, maar alle nummers bestaan tegelijkertijd op de plaat. Dit laat zien dat niets vaststaat; er zijn slechts waarschijnlijkheden. Onze keuzes en vibraties (!) bepalen welke tijdlijn we ervaren.

Zelfliefde als sleutel tot verlichting

Een essentieel aspect van non-dualiteit en het ontwaken tot bewustzijn is zelfliefde. Anna Brown benadrukt dat werkelijke zelfliefde niet slechts draait om het koesteren van het lichaam of het ego, maar om het erkennen van jezelf als de bron, als het licht van bewustzijn zelf. Door het hart te openen en liefde als je natuurlijke staat te omarmen, verschuif je je perceptie van afgescheidenheid naar eenheid. We zijn allemaal hetzelfde!

Zelfliefde betekent dat je jezelf ziet als het goddelijke, als de bron van alle ervaringen. Wanneer je jezelf volledig accepteert en liefhebt, verdwijnt de behoefte aan externe validatie. Je leeft niet langer vanuit angst of tekort, maar vanuit overvloed en vertrouwen. Dit is de ware vrijheid die non-dualiteit biedt: je bent niet slechts een mens die liefde nodig heeft, je bent liefde zelf.

Meditatie: De weg naar innerlijke stilte en vrede

Meditatie is essentieel om deze waarheid te ontdekken, vertelt Anna. Het betekent niet alleen zitten en je gedachten observeren. Het is rusten als het Zelf (als datgene wat je werkelijk bent). Je onthecht je van verbeelding, van verleden, van ‘ik versus jij’ en de wereld. Je rust als het hoogste wezen, als de tijdloze waarnemer.

Meditatie is niet slechts een techniek, maar zogezegd een poort naar datgene wat we werkelijk zijn: ons ware Zelf. De plek waarin we ons kunnen onttrekken aan de constante stroom van gedachten en verhalen die ons parten spelen. Echte meditatie betekent rusten als dit Zelf, het licht van bewustzijn dat alles waarneemt zonder oordeel. Het kan starten als een oefening van een paar minuten per dag, maar de werkelijke meditatieve staat is een voortdurende staat van aanwezigheid.

Wanneer je mediteert, verschuif je je aandacht van de uiterlijke wereld naar je innerlijke realiteit. Je leert om je gedachten, emoties, overtuigingen te zien als voorbijdrijvende wolken, als golven op de oceaan van je bewustzijn. Door dit te doen, ontwaak je tot de realisatie dat je niet de gedachten, gevoelens bent, maar de ruimte waarin dit alles verschijnt.

Meditatie brengt je terug naar de stille kern van je wezen, waar alleen vrede en helderheid bestaan. Het helpt je om niet langer reactief te zijn op de omstandigheden om je heen, maar vanuit een diepe rust en wijsheid te handelen. Dit is de weg naar verlichting, het einde van lijden en de bevrijding van de illusie van afgescheidenheid.

De Kracht van Presence (Aanwezigheid)

Anna:

“Je moet beseffen dat jij de ruimte bent, de Akash, de container. Dit betekent dat je moet leren mediteren en je losmaken van de wereld, omdat er geen echte wereld is. Het is de inhoud van je bewustzijn. Meditatie is bewustzijn van bewustzijn: je bent je bewust van je innerlijke dialoog en je kunt deze verschuiven, veranderen of aanpassen als dat nodig is.”

De rol van liefde

“Wanneer je in deze staat van aanwezigheid verblijft, begin je te zien dat er geen werkelijke wereld buiten je is. Alles wat je ervaart is een reflectie van je eigen staat van bewustzijn. Dit betekent dat je de schepper bent van je werkelijkheid. Onze gedachten, gevoelens en intenties zenden een vibratie uit die onze externe ervaring vormgeeft.

Liefde is niet slechts een emotie, maar de fundamentele kracht die alles verbindt. Wanneer we onszelf zien als de bron van liefde, verdwijnt de behoefte aan externe validatie of goedkeuring. We beginnen te leven vanuit een plek van onvoorwaardelijke liefde en compassie, niet alleen voor anderen, maar ook voor onszelf.”

Conclusie

Wat mij zo raakt in de leer van non-dualiteit is dat het ons uitnodigt om wakker te worden uit de droom van afgescheidenheid en hierin de werkelijkheid te zien: Een spel van bewustzijn, een dans van leegte en vorm. God die zichzelf graag wil ervaren en daartoe allemaal avatars heeft gecreëerd (mensen, dieren, de wereld). Het biedt ons de mogelijkheid om niet langer verstrikt te raken in gedachten en emoties, maar te leven vanuit de stille, tijdloze aanwezigheid die we werkelijk zijn.

Door te rusten in deze staat van zijn, creëren we niet alleen een diepere vrede voor onszelf, maar dragen we ook bij aan de collectieve ontwaking van de mensheid. Laten we samen de sluier van illusie oplichten en terugkeren naar ons ware zelf – de onbegrensde, eeuwige aanwezigheid die altijd hier is, altijd nu.

Veel liefs en licht, Tanja 💖

Neurotype, Neurotypisch, Neurodivergent, Neurodivers: vier termen die door elkaar gegooid worden

Neurotype, Neurotypisch, Neurodivergent, Neurodivers: vier termen die door elkaar gegooid worden

pe, Neurotypisch, Neurodivergent, Neurodivers:

De vier begrippen die regelmatig door elkaar worden gegooid

Vaak (echt heel erg vaak) lees ik dat deze vier termen verkeerd worden gebruikt. Zelfs binnen onze eigen community (Autisme, ADHD, etc) zie ik dat Neurotype en Neurotypisch en Neurodivergent en Neurodiversiteit door elkaar worden gehaald. Dit wel een beetje een doorn in mijn Autistische oog. Te meer, omdat ik het belangrijk vind dat er letterlijk meer begrip komt voor de werking van ons brein, de verschillende manieren waarop informatie- en prikkelverwerking plaats vindt in ons brein en hoe we gebruik kunnen maken van onze verschillen.

Tijd -vond ik- om de begrippen eens helder uit te leggen, zodat altijd terug gegrepen kan worden op deze blog, zo nodig! 

1. Wat is een Neurotype?

Een Neurotype is simpelweg het type brein dat we als mens hebben. Eigenlijk net zoals we een bloedgroep hebben, hebben we ook een Neurotype. Het beschrijft de manier waarop ons brein informatie en prikkels verwerkt, denkt en functioneert.

Dat betekent dus simpelweg dat iedereen een eigen Neurotype heeft. Of je nu Autistisch bent, ADHD hebt, een ‘regulier’ functionerend brein hebt, hoogsensitief bent, of misschien last hebt van angst of trauma—het zijn allemaal variaties binnen het menselijk brein.

💡 Denk aan een neurotype als een ‘breinprofiel’. Net zoals er verschillende persoonlijkheden zijn, zijn er ook verschillende soorten breinen.

2. Wat betekent dan Neurotypisch?

En hier begint meestal meteen de verwarring! Neurotypisch betekent niet ons Neurotype….dus dat we ‘een bepaald soort brein’ hebben, zoals hierboven beschreven. Neurotypisch betekent dat je valt binnen de neurologische norm van de maatschappij.

Een Neurotypisch persoon heeft een brein dat overeenkomt met de cognitieve en sociale verwachtingen van de samenleving. Informatie (en prikkels) wordt op een manier verwerkt die als ‘standaard’ wordt gezien, waardoor er minder of geen aanpassingen gemaakt hoeven te worden, omdat de wereld voor hen is ingericht en uitgerust.

Voorbeeld: Iemand die geen moeite heeft met sociale signalen, flexibel kan omgaan met veranderingen, geen sensorische overprikkeling ervaart en zich makkelijk aan structuren en verwachtingen aanpast, wordt Neurotypisch genoemd.

💡 Neurotypisch betekent niet per definitie ‘vrij van mentale problemen’! Een Neurotypisch persoon kan bijvoorbeeld wél last hebben van angststoornissen, depressie of trauma. Maar dat maakt hen niet per definitie Neurodivergent.

3. En wat houdt Neurodivergent in?

Hier komt de tegenhanger van Neurotypisch: Neurodivergent. Dit betekent dat je een Neurotype hebt dat afwijkt van de neurologische norm. Je brein werkt op een fundamenteel andere manier dan de standaardverwachtingen van onze hedendaagse maatschappij.

Neurodivergent zijn omvat bijvoorbeeld:
✔ Autisme
✔ ADHD
✔ AuDHD (combinatie van autisme en ADHD)
✔ Hoogbegaafdheid
✔ Dyslexie en Dyscalculie
✔ Tourette
✔ Andere aangeboren neurologische verschillen

💡 Een Neurodivergent brein functioneert anders en verwerkt informatie en prikkels op een manier, die ervoor zorgt dat de omgeving soms overweldigend, verwarrend of beperkend kan zijn/ worden ervaren.

POV: Neurodivergent zijn is GEEN stoornis. Het is een variatie op hoe een brein functioneert, net zoals linkshandig zijn een variatie is. De maatschappij heeft echter systemen gebouwd die grotendeels alleen aansluiten bij Neurotypische mensen, waardoor Neurodivergente mensen vaak worstelen met ‘passen binnen het systeem’.

Mooi voorbeeld is dan bijvoorbeeld hoe het voor linkshandigen lastig is om een schaar te hanteren, omdat deze gemaakt zijn voor rechtshandigen. Zo is onze maatschappij (schoolsystemen, werk en werkplekken, etc) gebouwd voor de Neurotypische mens. 

4. Wat betekent Neurodivers? (En hoe verschilt het van Neurodivergent?)

Neurodiversiteit is het concept dat verschillende Neurotypes een natuurlijke en waardevolle variatie zijn binnen de mensheid.

In plaats van Neurodivergentie als een afwijking of een stoornis te zien, erkent Neurodiversiteit dat verschillende breinen bestaan en dat deze diversiteit juist waardevol is. Een mooie vergelijking in deze zin vind ik een belangrijke gebeurtenis die in 1973, mijn geboortejaar, plaats vond. Er kwam een nieuwe editie uit van het Pyschiatrisch Handboek (de DSM) waarin homoseksualiteit niet meer als ziekte/ stoornis (homofilie), maar als seksuele diversiteit gezien werd. Bizar idee, toch? Dat een normale diversiteit als homoseksualiteit toen als stoornis gezien werd? Hopelijk gaat dit ook gebeuren voor onze Neurotypes. Dat we erkennen dat we allemaal neurodivers zijn en onze diversiteiten gevierd mogen worden, in plaats van als stoornis worden omschreven in Psychiatrische Handboeken.

💡 Een Neurodiverse groep = een groep met verschillende Neurotypes.
Bijvoorbeeld, als je een groep hebt waarin zowel autistische, ADHD’ers als Neurotypische mensen zitten, dan is dat een Neurodiverse groep.

💡 Maar: Een individu kan niet ‘Neurodivers zijn’, een groep wel! Je bent Neurotypisch of Neurodivergent, maar niet Neurodivers. De term ‘Neurodivers’ verwijst namelijk naar de diversiteit tussen verschillende breinen.

 

Samenvattend betekenen deze vier termen:

 
Neurotype: Het soort brein dat je hebt (iedereen heeft een Neurotype).
Neurotypisch: Mensen wiens brein binnen de neurologische norm valt.
Neurodivergent: Mensen wiens brein afwijkt van de norm (zoals autisme, ADHD, dyslexie).
Neurodivers: Het concept dat verschillende Neurotypes bestaan en waardevol zijn.

Waarom is het belangrijk om dit te begrijpen?

Omdat deze termen vaak verkeerd worden gebruikt, wat kan leiden tot misverstanden. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat ‘Neurotypisch’ betekent ‘geen mentale problemen hebben’ (wat niet klopt), of dat ‘Neurodivers’ betekent ‘een individu met een ander brein’ (terwijl het juist gaat over de diversiteit tussen verschillende neurotypes).

Door deze begrippen uit te leggen en helder te krijgen, kunnen we Neurodivergente mensen (zoals ikzelf) beter begrijpen, ondersteunen en erkennen als volwaardige, waardevolle individuen—zonder ‘ons’ te labelen als ‘afwijkend’ of ‘defect’.

Neurodivergentie is geen tekortkoming. Het is een andere manier van zijn. En dat mag gevierd worden.

Wil je meer lezen over neurodivergentie, ADHD, autisme en hoe ons brein werkt? Blijf dan hangen, want ik heb nog veel meer interessante blogs op de planning staan! 😍

Liefs, Tanja

p.s. Ik heb deze blog zelf geschreven, maar hulp gekregen van ChatGPT bij het goed omschrijven van deze termen. En de foto… ach… het Schaap doet ook gewoon z’n best moet je maar denken! 🙂

 

30 Trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen (Deel 2)

30 Trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen (Deel 2)

30 Trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen (Deel 2)

In Deel 1 deelde ik de eerste 30 trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen. Diverse ADHD-stuiterballen hebben de blog glimlachend en schaterlachend gelezen. De specifieke ADHD-eigenaardigheden waren niet alleen herkenbaar, ook kwamen ze met nieuwe ‘Quirks’ op de proppen. Ik heb inmiddels voldoende voor een Deel 2, maar blijf gerust reageren! Deel 3 in the making 😉

In de lijst hieronder komen ook wat meer serieuze eigenschappen naar voren. ADHD is niet alleen ‘fun & games’, maar ligt ten grondslag aan best wel wat heftige trekken, waar het soms echt moeilijk mee valt te dealen. In Deel 1 deelde ik bijvoorbeeld al de verslavingsgevoeligheid van de ADHD’er.

Sommige geluiden… Aaarrggghhh

Je kan niet tegen bepaalde geluiden, zoals sommige muziek, snurken, ademen, of kauw-geluiden. Je kunt ook op geen enkele manier in de buurt blijven van dit geluid.

Irritante bewegingen

Je wordt helemaal para als iemand binnen jouw gezichtsveld zit te wiebelen met voeten, vingers of handen, maar doet dit zelf continu.

Woede en agressie

Je kunt woede-aanvallen hebben en daardoor in de problemen komen met familie, vrienden, politie en justitie. Deze razernij is vaak geen tekortkoming in je persoonlijkheid, maar een gevolg van ongediagnosticeerde ADHD en extreme overprikkeling.

Mensen vinden je ’te veel’ 

Mensen vinden je snel ‘te veel’. Om onverklaarbare reden word je ontslagen, keren vrienden je de rug toe, of zijn mensen ineens boos op je. Jij hebt geen idee wat er is gebeurd. Soms lijkt het alsof de hele wereld (die ene groep buren, vrienden, klasgenoten of collega’s) ineens heeft besloten: Jij bent AF en we gaan je nu wegpesten, buitensluiten, demoniseren, afkappen. Het niveau van pijnlijkheid die dit met zich meebrengt is enorm. Mensen met AuDHD (dus dubbele diagnose Autisme-ADHD) hebben hier sneller last van.

Telefoontjes plegen

Je vindt het afgrijselijk om telefoontjes te plegen. Like… de hel op aarde. Gek genoeg: je zult wel merken dat als je ‘gedwongen’ wordt dit te leren, bijvoorbeeld door werk wat je hebt, je hier vanzelf beter mee wordt en het minder eng is.

Post en e-mail

Hetzelfde geldt voor post. Stapels ongeopende enveloppen liggen bij de deur te wachten. Het idee dat er iets in zit wat je stress gaat opleveren, is overweldigend. Om dezelfde reden zouden er zo maar 32 duizend 271 ongeopende mails in je inbox kunnen staan. Not to brag… maar ik heb even gecheckt voor je. In mijn eigen mailbox… that is.

Waiting mode

Afspraken later op de dag. Ik zat in een ADHD-behandelgroep die om 3 uur ’s middags begon. Hoe dan? Wie verzint zoiets? Wat er gebeurt in dit soort situaties is dat de ADHD’er in ‘waiting mode’ (wacht modus) gaat. Of het nu een afspraak met je moeder, de tandarts of een mondeling is voor je studie (of dat ene telefoontje dat je eind van de middag verwacht)… er is geen plaats in je dag voor iets anders dan alleen dat evenement. Tot dat moment moet je WACHTEN. En komt er ook he-le-maal niks meer uit je handen. Waiting mode!

Onverwachte small talk

Plotselinge praatjes op straat, of in de supermarkt met die bekende van vroeger. “Heeeee, hoe gaat het met jou?” Als je de persoon al weet te herkennen, moet je on the spot gaan verzinnen a. hoe het met je gaat b. waar je die persoon ook alweer precies van kent c. wat hij of zij wil horen d. hoe je je zo snel mogelijk kan verwijderen uit die awkward Hell…

In de rij

In de rij wachten. Of gewoon wachten (waiting mode). Voor de kassa, aan de telefoon, in de file, in de winkelstraat (Loooooop doooooorrrrrrrr!!!!! FFS)

Intrusive thoughts

Intrusieve gedachten. Je pasgeboren baby tegen de muur smijten? Collega op haar bek slaan? De bak spinazie regen het plafond gooien? Verzinnen hoe je onderweg waarschijnlijk een auto ongeluk krijgt? De uit de hand lopende ruzie die nooit is gebeurd en nooit gaat gebeuren met je baas helemaal uit denken? In jouw hoofd gebeurt er van alles en dat is soms erg extreem. Als ADHD’er, Autist of AuDHD’er is dit schering en inslag.

Je MOET…

De gordijnen invliegen van woede als iemand je vertelt (hoe schattig of lief bedoelt ook) wat je moet doen. MOET? IK MOET NIKS! Problemen met autoriteit, verplichtingen, de dingen doen ‘zoals ze horen’, nee dank je, liever niet. Met een net woord heet dit Pathological Demand Avoidance (PDA). Als je geen ADHD-diagnose hebt (en dat is bijvoorbeeld het geval bij veel Autisten, of oudere ADHD’ers) dan kan PDA voor ontzettend veel problemen zorgen. Kennis ervan en begrip erover bij jou en de omgeving kan juist weer zorgen voor meer rust en een betere communicatie. Ik schrijf hier zeker in de toekomst nog een blog over.

Gevoel van afwijzing

Iets anders waar ik ook nog een blog over ga schrijven (Sterker nog: Ik heb al overwogen er een BOEK over te schrijven, zo groots en veelomvattend is dit): is Rejection Sensitive Dysphoria. De Gigantisch grote angst om afgewezen te worden, die ADHD’ers kunnen hebben. In welke vorm of welke context dan ook. De afwijzing voelt niet als een klein beetje afwijzing, maar voelt als fysieke pijn. Bijvoorbeeld als een mes die in je rug, hart of buik wordt gestoken. Te veel om eventjes hier uit te legen, Wordt vervolgd!!!

Parallel Play

Je kunt je waarschijnlijk beter concentreren als je in dezelfde kamer zit met een ander Neurodivergent persoon. Jullie doen allebei jullie eigen ding (bijvoorbeeld jij leert, en je vriendin is aan het borduren). Dit wordt in ‘onze community’ ook wel parallel play

De goede lepel. Of vork

Over lepels. Of vorken. Er is er maar een de goede. Dit is niet uit te leggen. Maar als je het snapt…. Welkom bij onze ADHD-community 😊

Douchen enzo…

Persoonlijke hygiëne kan een probleem zijn. Douchen bijvoorbeeld. ADHD’er zijn lastig met overgangen (bv van de auto naar het huis, of van de woonkamer naar de slaapkamer). Maar van kleren aan naar kleren uit, onder de douche, nat er weer onder uit, afdrogen, dan weer moeten aankleden… dat is een sensorische en executieve nachtmerrie. Tanden poetsen idem dito. Ik geef altijd als tip: baby billendoekjes of vochtige wegwerpwashandjes. Als er dan dagen tussen zitten dat jezelf schoonhouden lastiger is: dan kan zoiets een oplossing zijn.

Aan of uit

Op sommige dagen kun je bergen verzetten en doe je in drie uur meer dan in een week, op andere dagen ben je al blij als je je van je bed naar de bank kunt verschuiven om de rest van de dag series te bingen. Aan of uit.

Stapel administratie

Ergens in jouw huis staat er een stoel waar je administratie (lees, geopende en ongeopende post) op ligt. Ook heb je mandjes met daarin thuisloze spulletjes (plastic snuisterijtjes, kapotte brillen, oude post, een sok, half rolletje snoep/ kauwgom, schroevendraaier en ga zo maar door). En sorry. Ik verzin dit niet.

Risico’s nemen

Je houdt van risico’s nemen. Fikkies stoken, uit een vliegtuig springen, motercross, je auto oprijden tot het geen-benzine-lichtje al heel lang brandt… alles voor avontuur!

Impulsief

Je bent impulsief en gaat aan op leuke last minute plannen die de alledaagse sleur doorbreken. Alles om maar niet de post te hoeven openen of te moeten denken aan die toets waar je nog voor moet leren.

Processing speed

De verwerkingssnelheid van jouw brein fluctueert gigantisch. Het ene moment kun je sneller denken dan ieder ander en kom je op de proppen met de meest geweldige oplossingen, maar op andere momenten snap je de mop als laatste en kun je vergaderingen waar tien mensen aan het woord zijn maar nauwelijks volgen.

Geld uitgeven

Je kunt nog wel eens veel meer uitgeven dan je van plan was, of dat er binnen komt. Dit houdt in (zeker gecombineerd met je impulsieve aard) dat we financieel in de problemen kunnen komen.

Verliefd en andere heftigheden

ADHD’ers kunnen heftige emoties ervaren en ook snel verliefd worden of het gevoel hebben dat ze verliefd zijn. Verliefdheid hoeft dit niet persé te betekenen. Limerence (bijna dwangmatige fixatie, gekenmerkt door euforie bij wederkerigheid en angst of paniek bij afwijzing of onzekerheid) ligt vaak op de loer.

Die bladzijde steeds moeten lezen

Je hebt net die bladzijde gelezen. Helemaal. Maar er niks van begrepen. Dus lees je hem weer. En weer. Zonder dat er iets blijft hangen. Heel irritant!

Kastjes en laatjes staan open

Kastjes of laatjes laat je open staan. Ik heb er zelf (voor zover ik weet) geen last van, maar ik weet dat dit voor veel andere ADHD’ers zeker anders is. En een bron van ergernis voor hun huisgenoten!

Veel te vol hoofd

Je wilt zo veel doen en hebt allerlei ideeën in je hoofd. Je hoofd zit echter zo vol met van alles en nog wat dat je overweldigd raakt door je eigen gedachten en niet meer weet wat je moet starten, of waar je dan moet beginnen. Ik heb hier net een blog over geschreven!

Spullen op rare plekken

Je hebt de neiging om spullen op rare plekken neer te leggen. Dat is precies de reden dat ADHD’ers die hun sleutelbos kwijt zijn bijvoorbeeld in de koelkast, de wasmand en tussen de bank kussens kijken. Ik was zelf ooit een schoteltje kwijt met daarop een gebakje die ik echt NET gepakt had. Ik was zo ontzettend in de war en we hebben alles afgezocht. Nergens meer te vinden. Tot ik hem vond. In de bestekla! Schotel met taartje! I shit you not!

Wat doe ik hier ook alweer?

Je komt een kamer binnen, maar weet bij god niet meer wat je er moest doen. Je doet een kast open, maar weet echt niet meer wat je wilde pakken. En Google. Hoe vaak als dat ik Google open, omdat ik wat wil opzoeken, naar naar lege Google page zit te staren, omdat ik het gewoon niet meer weet. Vaak het korte termijn geheugen van een goudvis!

Body Focused Repetitive Behavior

Je kunt BFRB ontwikkeld hebben. Dit is Body Focused Repetitive Behavior en zoals de naam al aangeeft: Herhalend gedrag met een lichaamsgericht kenmerk. Bijvoorbeeld vingers tikken, duimen draaien, kauwen, je eigen haren uittrekken, pulken aan je huid, nagels bijten, wiebelen met je voeten en ga zo maar door. BFRB kan obsessief en compulsief worden, gerateerd aan verslavening door de extra (kortdurende) Dopamine die het gedrag aanmaakt.

Naar behandeld in je leven

De kans dat je in je leven bent gepest, of buitengesloten, of te maken hebt gehad met beschuldigend, onvriendelijk, bekritiserend, onvriendelijk, boosaardig gedrag (omdat je anders bent en je anders gedraagt) is groot. Dit kan grote (negatieve) effecten hebben in je latere leven en ligt ten grondslag aan RSD (Rejection Sensitive Dysphoria), waar we het eerder over hadden.

Lekkere comfortabele kleding

Je bent gek op comfortabele kleding, zonder rare ribbeltjes, labeltjes, strakke riemen, knopen, kriebelende elementen, of anderszins sensorisch ellendige onderdelen. Met sloffen of huissokken aan je voeten 😊

Dit was weer echt een gigantisch lange lijst! Heb je aanvullingen, laat alsjeblieft horen in de comments, dan neem ik ze mee in deel 3!!

Liefs, Tanja

30 Trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen (Deel 1)

30 Trekjes die alleen ADHD’ers zullen herkennen (Deel 1)

Verschillende soorten ADHD

Tegenwoordig worden er drie typen ADHD-diagnoses gegeven en benoem ik daarnaast nog twee aparte termen:

  • ADHD-i (vroeger ADD),
  • ADHD-h (vroeger ADHD) en
  • ADHD-c (combinatie van deze 2 typen).
  • AuDHD: Een aanzienlijk aantal ADHD’ers heeft ook autisme. We refereren in ‘de community’ tot deze groep als zijnde AuDHD. Helaas wordt er nog geen combi-diagnose als aparte classificatie erkend in de DSM 5 (Psychiatrisch handboek).
  • Self DX ADHD: Een Zelf-diagnose (Self DX) vind ik even valide als een professionele diagnose (Prof DX).

Officiële diagnose of niet

Wanneer ik het in deze blog over ADHD’ers heb, bedoel ik alle bovenstaande groepen.

Een officiële diagnose ‘halen’ betekent een ellenlang traject van vragenlijsten, gesprekken en psychologische tests. Die zijn vooral gebaseerd op waarneembaar gedrag dat door de ‘normale wereld’ als storend wordt ervaren (vandaar het woord stoornis of disorder). In deze blog ga ik daar niet verder op in, dat is voor een andere keer 😉 Ik ben wel weer voor een professionele diagnose (snap je het nog? Nee? Ik leg het nog wel een keertje uit).

Bijzondere eigenschappen van ADHD’ers

Wat ik wel ga doen is een lijst maken van alle bijzondere trekjes van ADHD’ers die je mogelijkerwijs herkent als je valt onder een van de bovengenoemde groepen met dit neurotype. De lijst zal herkenbaar en misschien zelfs grappig zijn. Buckle-up buster!

Tanden poetsen

Tanden poetsen is een noodzakelijk kwaad en je bent al blij als je er aan denkt! Tijdens het tanden poetsen herinner je je plotseling dat de afwas nog moet worden ingeruimd, de wc rol moet worden vervangen, de katten eten nodig hebben en zie je opeens dat de lege verpakkingen in de badkamer ook nog moeten worden weggegooid. Met andere woorden: met de tandenborstel in je mondhoek, ben je erg druk met vanalles.

Drie drankjes

Je hebt bijna altijd drie vaste glazen en bekers staan voor jouw drankjes. Je hebt bijvoorbeeld een eigen glas voor cola, dezelfde mok voor thee en dat ene kopje voor jouw espresso. Het toffe trio!

Ondertiteling aan

Ondertiteling staat altijd aan als je wat kijkt. YouTube, TV, streaming, eigen taal, andere taal, het maakt niet uit, ondertiteling moet aan anders snap je geen reet van wat je kijkt.

TV kijken

Kijken doe je alleen niet. Je luistert vaak, omdat je ondertussen op je telefoon zit in Imdb-rabbit holes, spelletjes speelt of door je socials scrolt. Met een half oog op dat wat je kijkt. Met ondertiteling 😉

Instructies

Je haat het lezen en volgen van instructies. Nieuwe wasmachine, telefoon, of andere gadget, mensen die je uitleggen wat en hoe je iets moet doen…het gaat ene oor in en andere oor uit.

School-drama

School is een drama. Je bent slim, maar ondanks dat ben je bijna zeker weten blijven zitten, naar een lager niveau gegaan, of veranderd van school.

Van de hak op de tak

Een gesprek met jou gaat van de hak op de tak. Het ene onderwerp leidt naar het andere onderwerp en gesprekken voeren met mensen buiten jouw neurotype is dan ook vaak niet eenvoudig. Als praten probleemloos gaat met een ander mens, kun je er vergif op innemen dat die ander ook ADHD heeft!

Waar is mijn…?

Je vergeet onmiddellijk waar je iets gelaten hebt.

Hun shit

Mensen vragen echter aan JOU waar ze iets gelaten hebben, want HUN SHIT weet je wel altijd direct te liggen!

Rare opbergplekjes

Ook laat je objecten vaak liggen waar ze liggen, hoe gek de plek ook. Dat haarbandje achter het kussen van de bank ligt daar goed. Je weet altijd dat daar een haarbandje ligt. Pas als je het haarbandje besluit op te ruimen, dan is het kwijt om nooit meet op te duiken.

Achtergrondgeluiden

Concentreren kun je vaak beter met achtergrondgeluiden. Studeren in de kroeg? Yep! Of koptelefoon op? Geen probleem! Maar als je ergens naar toe rijdt en je kunt de weg niet vinden? Dan moet gelijk ALLES uit om je te kunnen concentreren 😊

Liedje op repeat

Over geluid gesproken: je hebt een liedje of een aantal voor ongeveer twee weken op repeat staan. Dat is fijn en veilig en na ongeveer twee weken geeft dat jou een zekere mate van Dopamine. Als die op is, moet er een andere playlist komen.

Caffeïne

Je drinkt te veel koffie en/ of cola (zero) of heb dit lang gedaan en met veel moeite gestopt.

Nicotine

Je rookt of hebt dit gedaan en ook hier ben je met veel moeite mee gestopt. Als je bent gaan vapen is het ook weer een drama om hier mee te stoppen.

Alcohol

Alcohol zou ook problematisch voor je kunnen zijn, omdat je het gebruikt om rust in je kop te krijgen en sociale situaties beter te handelen.

Verslavingsgevoelig

Sowieso ben je erg verslavingsgevoelig. Drank, drugs, roken, seks, gokken, eten, shoppen, als je je Dopamine-niveau maar omhoog kan krijgen.

Enthousiaste prater

Als je enthousiast bent blijf je praten. Ben je heel enthousiast praat je met je handen. En als je stuitert van enthousiasme dan praat je met je hele lichaam.

Iets begrijpen

Je kunt alleen iets begrijpen als je het uitprobeert, of er over praat.

En iets leren…

En iets je eigen maken (leren) kun je alleen door fouten te maken (en daarvan te leren)

Flow of Paralysis

Of je zit in flow en hyperfocus en vergeet te eten en drinken, of je zit in ADHD-paralysis en vreet de hele dag door, terwijl je series binged. (Lees hier mijn blog)

Kauwen

Kauwen doe je graag op pennen, potloden, je nagels, zoethout, kauwgom, eten, wat dan ook. Dit noemen we ook wel een orale stim (Self stimulating behaviour).

Luisteren

Je kunt beter luisteren naar wat er gezegd wordt als je ondertussen iets anders doet, zoals tekenen.

Nieuwe hobby!

Je kunt helemaal obsessed raken van je nieuwe hobby en dan alles kopen wat je moet kopen om deze hobby een daverend succes te maken.

Kortdurend

Na twee weken heb je er meestal weer genoeg van.

Van je hobby je werk

Ondertussen heb je jezelf ingelezen, bekwaamd en al een bedrijfsplan geschreven in je hoofd hoe je deze nieuwe hobby om gaat zetten in een succesvolle onderneming.

Onafgemaakte projecten

Je hebt tig onafgemaakt projecten liggen

Sparen en/of hoarden

Je hebt veel dingen (op)gespaard in je leven, of doet dat nu nog. Van aanstekers, tot buttons, van pinguïns tot mokken. Maar ook het opsparen van spullen en lastig kunnen loslaten kan problematisch zijn. Tot op het punt dat het overweldigend wordt en je op het randje collector-hoarder zit.

Gevoel dat je stuk bent

Je loopt je hele leven rond met het gevoel dat je stuk bent, dat er iets mis met je is wat je niet kunt fixen. (Mijn verhaal hierover)

Warm-koud

Je slaapt ’s nachts met een ventilator of met 4 dekens. Met andere woorden: je hebt het of erg warm, of erg koud!

Deadlines

Je hebt deadlines nodig bij het doen van opdrachten of projecten en vervolgens doe je dingen ook echt op het laatste moment.

 

Lieve mede-ADHD’ers….wat mis ik nog in deze lijst? Ik ben inmiddels aan deel 2 begonnen, maar heb nog wat hulp nodig 😉

Liefs, Tanja

ADHD: Een Brein zonder Dimmer (Over Paralysis en Flow)

ADHD: Een Brein zonder Dimmer (Over Paralysis en Flow)

ADHD: Een Brein zonder Dimmer

(Over Paralysis en Flow)

De foto’s

Ik heb dit artikel al geschreven. Hij is af. Ik moest nu de foto voor de blog verzinnen en ik vind dit best een lastige. Om te delen bedoel ik. Want er over schrijven, de ADHD Paralysis is één, een foto erbij zoeken is dan weer een heel ander ding. Niet die leuke foto van de vrolijke Tannie voor een zelf-geschilderd kunstwerk. Nee da’s een makkie. Die is leuk. De leuke Tannie. Maar er is een keerzijde aan mij die ik niet deel. Omdat ik daar zelf niet mee geconfronteerd wil worden, maar die er wel is (geweest). De andere kant van mij. Anxiety, depressie, paralysis, burnout. Overleven in een wereld die niet voor mij gemaakt lijkt te zijn. Alleen mijn inner circle kent deze. En in 2024 maakte ik deze selfie (zwart wit) op de donkerste bodem van mijn zijn. Ik wist niet waarom, maar ik moest toen mijn intens gevoel van machteloosheid, moedeloosheid en teleurstelling in mezelf vast leggen. En nu deel ik die met de wereld. Fokking hell. Dus dat. Even als intro. En door naar 2025:

Productief in de Flow anno 2025

Rond acht uur ’s ochtends begin ik meestal met webdesignen, leren, ideeën bedenken en creëren. Deze week heb ik een flinke blog de deur uitgedaan, twee mock-landing pages ontworpen én ontwikkeld, en me tijdens het proces veel nieuwe webdesigntechnieken eigen gemaakt. Vandaag is alweer donderdag en gisteravond laat heb ik de eerste outlines gemaakt voor de derde landing page van deze week. Met deze productiviteit doe ik meer in drie dagen dan ik eerder deed in een jaar. Of zelfs in tien jaar.

Ik heb ADHD. Hoe kan ik zo productief zijn? Ineens?

Ik heb het eerder meegemaakt, die flow en hyperfocus. Er is op deze aarde niets dat meer belonend is dan dat. Better than sex, I swear! Hyperfocus en flow zijn voor een ADHD’er zo intens fantastisch, dat het bijna onmogelijk is om het in woorden te vangen. Alles valt op zijn plek; het voelt alsof je leeft in je ultieme potentie.

De Andere Kant: Mijn Lange ADHD Paralysis

Maar er is ook een keerzijde. Een hele donkere. En dat is paralysis. Volledig bevroren zijn in je doen en laten, gevangen in een onzichtbare muur die je niet kunt doorbreken. Het gaat gewoon niet. Niet vooruit, niet achteruit. Stilstand.

Ik zeg wel eens gekscherend: “Ik ben geboren zonder dimmer. Ik heb alleen een aan- en uitknopje.” Waar neurotypische mensen gewoon dóen, schakel ik als ADHD’er alleen tussen de uitersten van het spectrum. Alles of niets. Ik rook 40 sigaretten per dag, drink tien flessen wijn per week en eet een koe op… óf ik ben een geheelonthoudende, niet-rokende veganist (waarbij ik nadrukkelijk wil vermelden dat ik al 13 jaar geen dieren meer eet, omdat ik het moreel niet ok vind).

ADHD-Paralysis

Mijn vingers rusten op het toetsenbord, maar ik vind de woorden niet. Tranen prikken achter mijn ogen als ik terugdenk aan de eindeloze fases van inactiviteit, depressie, anxiety in mijn leven. Want ADHD-paralysis is niet zomaar even geen zin hebben. Het is geen uitstelgedrag of een ‘lui’ momentje. Het is alsof een gigantische zwaartekracht je op de bank duwt, volledig verlamd.

Verlamd op de bank, onder een deken, series bingen. En niet op de prettige manier waarbij je op een zondagmiddag lekker met een kop thee en je kat op schoot een paar afleveringen kijkt. Nee… ik bedoel dag in, dag uit, elke wakkere minuut gevangen in dat nietsdoen. Zelfs rechtop staan lijkt een onmogelijke opgave. Deze uitputtende, verlammende staat van zijn is geen onschuldige fase – het is slopend, geestelijk én lichamelijk.

Waarom Paralysis zo Lang Kan Aanhouden

ADHD’ers kunnen zich zo schuldig en minderwaardig voelen als ze niet van de bank kunnen komen. Maar deze ADHD-paralysis is geen karakterfout, of  kwestie van gebrek aan wilskracht. Het is een neurologisch fenomeen dat voortkomt uit een onbalans in het brein. De twee belangrijkste factoren zijn dopamine en norepinefrine, neurotransmitters die cruciaal zijn voor motivatie, focus en het vermogen om te handelen.

De neurologie erachter

Dopaminetekort

ADHD’ers hebben een lager basale dopamine-activiteit in de prefrontale cortex, het hersengebied aan de voorkant van ons brein, dat verantwoordelijk is voor plannen, beslissen en organiseren. Dit betekent dat taken die niet direct belonend zijn, simpelweg niet genoeg ‘brandstof’ geven om het brein te activeren. Zelfs de simpele gedachte om een taak te starten kan super overweldigend zijn, puur omdat de beloning nog niet ervaren wordt.

Overweldiging en Burnout

Het ontbreken van een ‘dimmer’ betekent dat ADHD’ers schakelen tussen aan en uit. Na een periode van hyperfocus (met intense dopaminepieken) kan het brein volledig uitgeput raken. Dit leidt tot een fase waarin paralysis als een natuurlijke reset fungeert. Een grote maar hierbij is dat het veel te lang kan aanhouden. Dit resulteert dan in een vicieuze cirkel van stress en extreme vermoeidheid.

Stress en Cortisol

Want ADHD-Paralysis wordt een langdurige en chronische kwestie door de aanhoudende stress die het genereert. Een ADHD-brein staat namelijk nooit UIT. Er is altijd dat sluimerende gevoel van iets willen doen, iets moeten doen. Omdat je weet dat je zoveel KAN. Inactiviteit is dan simpelweg het verdoen van je eigen talenten en capaciteiten. Maar…Wanneer je je bewust bent van alle dingen die je zou moeten doen, stijgen de cortisolniveaus in je lichaam. Dit beïnvloedt de executieve functies in de prefrontale cortex nog verder, waardoor zelfs de simpelste handeling onmogelijk lijkt.

De Impact van ADHD-Paralysis

Het actieve (zichzelf naar beneden pratende) brein van de ADHD’er zorgt er echter voor dat stresslevels en cortisol, maar blijven oplopen. Dit kan resulteren in burnout/ bijnieruitputting (de bijnieren produceren cortisol) en (extreme vormen van) chronische vermoeidheid. I’ve been there, got the T-shirt en hell is er vast niks bij.

De effecten van langdurige paralysis zijn zodoende diepgaand en kunnen leiden tot gevoelens van schuld, schaamte, depressie en een blijvend gevoel van totale machteloosheid. Het is een uitputtende staat waarin je vaak harder voor jezelf wordt, terwijl je eigenlijk begrip en zelfzorg nodig hebt.

Inzicht

ADHD is een spel van uitersten op elk denkbaar vlak. Maar door inzicht in de neurologische mechanismen te krijgen, kunnen we misschien meer begrip ontwikkelen voor onszelf en leren hoe we ons brein beter kunnen ondersteunen. Want we zijn niet lui…. Ons brein werkt simpelweg op een andere manier. En dat maakt ons uniek.

Mijn tips:

Ergens voelt het raar om tips te geven. Ik heb namelijk de hele cyclus van ADHD-verlamming helemaal doorgemaakt tot het absolute uiterste, waarbij ik mezelf zo over de afgrond heb gewerkt dat ik een chronische stress-immuniteits-stoornis er aan heb overgehouden. Praktisch gezien betekent dit voor mij dat ik heel veel dingen moet doen èn moet laten, om te kunnen functioneren. Ik zeg niet dat dit voor jou ook geldt: maar voor mij werkt het. Ik vermeld alleen de belangrijkste.

Junkfood

Dit is een zeer uitgebreide term die vatbaar is voor velerlei interpretaties. Wat is junkfood? Gefrituurd eten, een kroket uit de muur of een diepvriespizza? Of alles wat tot op zekere hoogte bewerkt is? Ik persoonlijk heb gemerkt dat ik het best functioneer op ‘whole foods’ die ik zelf klaar maak. Maar volg hierin vooral jouw eigen proces, ritme en gevoel en let goed op wat je lichaam je vertelt. Weet dat ADHD’ers extreem verslavingsgevoelig zijn. Dus zeker ook voor ‘slecht eten’. Ik in ieder geval wel. Zie ook hieronder.

Suiker/ koolhydraten

15 Jaar geleden kwam ik er al achter dat ik mijne extreme PMS wat in toom kon houden door in de week voor mijn menstruatie geen brood en suiker te eten. Het schommelen van mijn bloedsuiker maakt dat ik enorme stemmingswisselingen kreeg. Ik merkte later dat als ik helemaal geen suiker of koolhydraten (koolhydraten zitten o.a. in brood, pasta, rijst, aardappelen, maïs, snoep, chocola, koekjes en in zoet of gedroogd fruit) at, ik veel meer in balans ben en blijf. Ik krijg wel koolhydraten binnen, maar dan bijvoorbeeld via rauwe cacao, pinda’s, noten en wat niet zoet fruit, zoals tomaat, paprika, courgette en aubergine (in bijna alles zit wel wat koolhydraten, maar ik hou het onder de 50 gram per dag).

Belangrijk: Ik ben extreem suiker-verslaafd (brood, koekjes, pizza, chips, croissantjes, alles met chocola) en hiervan afkomen was moeilijker dan stoppen met roken of drinken!! Onderschat dit niet. Ik ga er nog een blog over schrijven!

Koffie en cola

En geloof me…. Voor een ADHD’er is dit echt EEN GROOT DING!!! Wij ADHD’ers houden hiervan, want het geeft een onmiddellijke Dopamine-boost. Maar misschien omdat ik ook Autisme heb en Anxiety, word ik er verschrikkelijk onrustig van. De langere termijn nadelen zijn groter dan de korte termijn voordelen voor mij. Heeeeeel af en toe drink ik een kop koffie of een colaatje en weet dan dat ik daar de rest van de dag last van heb. (Maar Oh zo lekkerrrrr!! Mjammie…)

Lichaamsbeweging en contact met de natuur

Wat ik wel doe is veel bewegen. Dansen, wandelen, zwemmen en soms een fitness workout. Maar tijdens mijn ADHD-paralysis/ burnout die vele jaren duurde, kon ik niet van de bank afkomen en bewoog ik niet. Het lukte niet. Ik had geen grammetje Dopamine of energie in mijn lijf meer over.

Hoe je vanuit zo’n situatie in beweging komt is door EXTREEM. KLEINE. STAPJES. VOORUIT te doen. Hele kleine babysteps. Echt… trust me. Geen grote dromen, geen grote plannen of doelen, nee gewoon kleine, schattige haalbare doeltjes om mee te starten. Naar de keuken en terug tien keer per dag. Op de bank wat armspieroefeningen doen. De tuin in, 5 minuten in de ochtendzon, rondje steeg naar de straat en weer terug. Dan 1000 stappen per dag en langzaam opbouwen. 1 Minuut bewegen op je favoriete nummer. Dat wordt na een paar weken misschien 5 minuten dansen. Heel klein beginnen is hier echt het dringende advies. Maar blijf consistent elke dag doen en opbouwen. Ik schreef er een blog over (hoe ik van deze ADHD-paralysis naar 4 miljoen stappen in een jaar ging).

Medicatie

Ik wil hier eerlijk over zijn, omdat ik weet dat medicatie een gevoelig onderwerp is. Ik heb jarenlang geprobeerd zonder medicatie te functioneren. En ja, ik heb het een en ander bereikt zonder. Maar mijn overactieve brein had uiteindelijk zoveel schade opgelopen door stress en anxiety, dat ik het niet meer alleen aankon.

Methylfenidaat (Ritalin) heeft voor mij het verschil gemaakt. Het brengt rust in mijn hoofd. Geen constante piekergedachten, geen onrust, maar eindelijk helderheid. Het helpt me om te focussen en projecten af te maken. Ook helpt het me om weer sociaal actief te zijn, vriendschappen te (durven) onderhouden en ik ben zelfs alweer een beetje aan het daten 😉)

Ik begrijp het als je huiverig bent voor medicatie – dat was ik ook. En misschien werkt het niet voor iedereen. Maar voor mij is het een tool waarmee ik eindelijk mezelf een beetje ‘normaal’ kan voelen. En dat is onbetaalbaar.

Moraal van het verhaal?

Deze tips werken voor mij. Misschien ook voor jou, misschien niet. Maar wat ik vooral wil meegeven, is dat we begrip mogen hebben voor onszelf. ADHD-paralysis is geen luiheid of zwakte. Het is een neurologisch fenomeen. En met de juiste aanpak, hoe klein ook, kunnen we langzaam uit die verlamming klimmen en gaan LEVEN in plaats van OVERLEVEN, want dat hebben we lang genoeg gedaan (en hebben we ook geperfectioneerd inmiddels).

En wat ik ook belangrijk vind om te zeggen dat ik met deze blog geen hoera-verhaal wil afsteken. Zo van: Doe effe wat ik doe en POEF-weg zijn al je zorgen. Want zo werkt het helaas niet. Was het maar zo’n feest. Maar het is te doen. Babysteps….Echt… ❤️

Deel jouw ervaringsverhaal met ADHD flow en paralysis-burnout alsjeblieft hieronder, mag ook anoniem (dan voel ik me ook niet zo alleen 😊 )….

Liefs, Tanja xxx

 

 

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

Binnen de autisme-community woedt al jaren een intens debat: is autisme een beperking of niet? Als ik eerlijk ben, vind ik dit een ontzettend ingewikkelde vraag. Mijn gedachten hierover schieten alle kanten op en ik merk dat ik er niet één kant-en-klaar antwoord op heb. Misschien is dat ook precies waarom dit onderwerp zoveel discussie oproept.

Ben ik autist of heb ik autisme?

Laten we beginnen met iets eenvoudigs – of nou ja, eenvoudigs? Het gaat om de vraag: zeg je dat je autist bent, of dat je autisme hebt? Zelf zeg ik liever dat ik autisme heb. Dit is vooral omdat ik mezelf niet wil reduceren tot één eigenschap. Er is zoveel meer dat mij definieert dan alleen mijn autisme. Ik ben ook moeder, creatief, kleurrijk, nieuwsgierig, en ga zo maar door. Maar tegelijkertijd voelt autisme wel als een belangrijk deel van mijn bestaan, alsof het in elk vezeltje verweven zit.

Ik begrijp het ook heel goed als iemand zegt: “Ik ben autist.” Voor hen is dat juist een manier om hun neurodivergentie volledig te omarmen. Misschien zit het verschil wel in hoe we naar identiteit kijken. Ik zie ‘identiteit’ als iets groters dan autisme alleen. En eerlijk gezegd speelt bewustzijn (of gewoon mijn manier van tegen het Zijn aankijken) hier voor mij ook een rol. Als ik geloof dat ik in essentie bronenergie ben – iets oneindigs, iets dat alles omvat – dan is het logisch dat ik mezelf nooit volledig zou willen definiëren door één term (Of dat nou miijn gender, mijn cultuur, huidskleur of mijn neurotype is).

Is autisme een beperking?

En dan komt die andere lastige vraag: is autisme een beperking? Voor mij is het antwoord: ja, in deze maatschappij wel. Dat is niet omdat ik mezelf beperkt voel door hoe mijn brein werkt, maar omdat ik vind dat de wereld om me heen op zoveel manieren niet geschikt is voor mensen zoals ik. De maatschappij is luid, snel, overprikkelend, vol eindeloze eisen en verwachtingen en met een eindeloze stroom aan constante informatie. Het schoolsysteem verwacht dat je urenlang stilzit en luistert. Het werkleven draait om sociale flexibiliteit en productiviteit…. echt alles vraagt iets, vaak meer dan je kunt geven.

Ik denk wel eens: hoe zou mijn leven eruitzien in een andere tijd, in een andere wereld? Een wereld waarin de dagen simpeler waren, waarin we leefden in kleine gemeenschappen, in harmonie met de natuur. Misschien was mijn autisme daar geen beperking geweest, maar juist een kracht. Misschien waren er toen wel meer mensen zoals ik, en waren onze eigenschappen normaal in plaats van afwijkend. Het is een gedachte die me troost biedt, te meer omdat ik (net zoals zoveel autisten) ontzettend hou van de natuur en de kalmte die het brengt.

Een absurde wereld

Zodoende vraag ik me af of het niet gewoon onze moderne maatschappij is die het echte probleem is. Alles wat we nu als ‘normaal’ beschouwen, voelt voor mij vaak juist als volledig abnormaal. Ons voedsel is geen voedsel meer, maar vulsel. Ziekten worden niet genezen met gezond verstand, maar met medicatie die vaak meer kwaad dan goed doet. Het schoolsysteem is een fabriek, gericht op het produceren van brave, gehoorzame werknemers. Is het dan gek dat mensen zoals ik zich beperkt voelen in deze wereld?

Misschien is dan de echte vraag niet of ik een beperking heb, maar of de wereld om me heen beperkt is – beperkt in haar vermogen om ruimte te maken voor verschillen. En vooral zo ver af gegleden van de normale, natuurlijke wetmatigheden dat wat krom is nu recht wordt gepraat. Alsof de wereld van nu ‘normaal’ is…. Uuugghhh (Ja dat geluid maak ik echt 😉 )

Een wereld vol aanpassingen

Dus ja…. ik worstel met hoe wij als mensen leren omgaan met deze abnormale wereld. Neurotypische mensen lijken zich aan te passen aan alles. Maar is dat het? Of hebben zij net zo goed geleerd om mee te gaan in een absurde samenleving? Het voelt alsof het echte ‘normale’ al lang verloren is gegaan, vervangen door een soort aangeleerde overlevingsstrategie. En dan kom ik weer terug bij die vraag: Wat is normaal eigenlijk? Misschien zijn de mensen die we nu ‘neurotypisch’ noemen helemaal niet normaal, maar simpelweg de mensen die het beste kunnen meedraaien (hebben aangeleerd om…) in een systeem dat niet logisch is. Voor mij dan…volledig onlogisch.

De kracht van reflectie

Hoe meer ik hierover nadenk, hoe meer ik me realiseer dat het geen eenvoudige discussie is. Ja, ik heb beperkingen. Dat kan ik niet ontkennen. Maar zijn die beperkingen inherent aan mijn autisme, of komen ze voort uit de wereld waarin ik leef? Misschien is het beide. En misschien is het juist belangrijk om ruimte te maken voor al deze verschillende perspectieven.

Ik weet in ieder geval één ding zeker: ik wil niet dat mijn autisme wordt gereduceerd tot een beperking. Het is zoveel meer dan dat. Het is een andere manier van zijn, een andere manier van denken, voelen, waarnemen. En in een andere context – een andere tijd, een andere wereld – zou het misschien wel helemaal geen beperking zijn geweest.

De dialoog openhouden

Wat ik hoop, is dat we deze gesprekken blijven voeren. Dat we blijven nadenken, reflecteren, en elkaar blijven uitdagen om onze ideeën over autisme – en over de wereld – opnieuw te bekijken. Misschien ligt de waarheid niet in één antwoord, maar in de ruimte tussen alle perspectieven. Tot die tijd blijf ik zoeken, peinzen, en mijn gedachten delen – omdat ik geloof dat daar de echte kracht ligt: in het blijven stellen van vragen.

Vandaar dat ik jou ook van harte uitnodig om hieronder de dialoog aan te gaan. Wat vind jij? Is jouw autisme (of AuDHD) een beperking of kracht (of misschien wel beiden)? En waarom dan?

Liefs, Tanja ❤️

 

 

× Hoe kan ik je helpen?