Seriously, heb ik iets gemist? Hadden de coaches van The Voice of Holland acute hersenverweking? Vannacht heb ik The Voice of Holland terug gekeken. Dit doe ik via mijn pc om de doodeenvoudige reden dat ik nog niet eens zou weten hoe de TV aan gaat (Ik kijk verder geen TV. Dus ;-)). En van het optreden van Thijs in aflevering 1 van The Voice stond ik boven op mijn stoel. Echt waar! Als ik coach was had ik gelijk gedrukt. What was wrong with the coaches??? Soms snap ik niets van dit programma. Dus, beste Thijs, ik vond je rap, zang En timing HELEMAAL het EINDE!!! Blij voor jou dat je nu niet vast zit aan een of ander wurgcontract, maar lekker je eigen ding kan gaan doen. Je bent nu in de kijker geweest en ik ben er zeker van dat je het helemaal gaat maken. Hou vol, laat je niet uit het veld slaan en … vooral doorgaan!!!
UPDATE Februari 2017: Thijs Pot heeft het jaar erna weer een poging gewaagd bij The Voice en……? Hij is bij de laatste VIER (!) in de finale geëindigd. Trots op jou, Thijs!
Ik ben zo opgegaan in het boek dat ik geen moment meer heb stilgestaan bij de tijd en omstandigheden. Mijn rammelende buik roept mij echter ineens weer terug naar het huidige moment en als ik op de klok kijk, blijkt het achttien over één te zijn. Bijna twee uur lang heb ik hier in het hoekje van de bank zitten lezen in dit bijzondere boek. Als ik opsta voel ik dat mijn benen helemaal stijf en stram zijn geworden van het in een houding zitten. Ik loop naar de keuken en zie dat de plastic tas gevuld met boodschappen nog steeds onaangeroerd tegen het keukenkastje aan staat. Ik besluit een salade te maken en een flinke thermoskan thee te zetten. Ik kan me herinneren dat deze kan ergens achterin een keukenkastje stond, maar vandaag heb ik hem nodig als ik naar Overijssel rijd.
Tijdens het maken van de salade heb ik de tijd om te overdenken wat ik zojuist allemaal heb gelezen. Het boek was inderdaad al wat ouder en beschrijft het waargebeurde verhaal van de auteur die vanaf het einde van de vijftiger jaren opeens geconfronteerd werd met zeer opmerkelijke gebeurtenissen.
Robert Monroe schrijft in zijn boek dat hij halverwege de veertig was toen hij ongewone fenomenen begon mee te maken tijdens het inslapen. Het maakte daarbij niet uit of hij een dutje deed op de bank of ’s avonds wilde gaan slapen. Tijdens het indommelen maakte hij regelmatig mee dat zijn lichaam heftig begon te schudden en er een oorverdovend lawaai ontstond om hem heen. Op deze moment bleek het onmogelijk voor hem om te bewegen, maar het meest opmerkelijke was dat hij tijdens deze gebeurtenissen zich plotseling tegen het plafond bevond en zijn eigen lichaam in bed of op de bank kon zien liggen. Terwijl zijn fysieke lichaam ogenschijnlijk rustig lag te slapen, was zijn bewustzijn klaarwakker en kon hij de meest geweldige reizen maken buiten zijn normale lichaam om. Hij noemde dit ‘buitenlichamelijke ervaringen’ .
Ik pak ondertussen een rode paprika om deze in kleine stukjes te snijden voor over de salade, terwijl ik herinneringen ophaal aan de vele nachtmerries die ik als kind had. Vanaf dat ik een jaar of drie was droomde ik regelmatig dat ik wakker werd van een heftig onweer wat zo intens was dat de keiharde storm het raam inkinkelde en de gordijnen liet opwaaien. De herrie van de storm was oorverdovend en het opzienbarende aan de situatie was altijd dat mijn bed en ikzelf zeer heftig schudde, maar dat ikzelf niet in staat was ook maar een vinger te bewegen. Het was voor mij als kind ongelooflijk angstwekkend, maar ik vraag me hier op dit moment af of dit misschien de voorbode was van wat een buitenlichamelijke ervaring zou worden. Monroe beschrijft het fenomeen slaapverlamming dat ontstaat als je lichaam in slaap is, maar je geest in een staat van alertheid verblijft. En in deze staat is het dus blijkbaar mogelijk om uit je lichaam te treden. Robert Monroe dacht zelf dat hij dood was toen hij zijn echte lichaam op het bed zag liggen. Want waarom zou je immers anders je lichaam verlaten? Wat hij in zijn boek prachtig en beeldend beschrijft is dat wij denken dat we ons fysieke lichaam zijn. Wij zijn ervan overtuigd dat die zak van vlees met botten en bloed hetgeen is wat we zijn. In werkelijkheid zijn er nog vele andere dimensies die wij niet kunnen waarnemen vanuit het stoffelijke lichaam, maar die er wel zijn. Hij noemt de dimensie waar we heen gaan als we buiten ons lichaam zijn de astrale wereld. En het lichaam waar we mee naar die astrale wereld reizen heeft hij het astrale lichaam genoemd. Monroe beschrijft in het gele boek veel van wat hij heeft meegemaakt tijdens deze astrale reizen.
Als door de bliksem getroffen blijf ik staan met het kleine keukenmesje in mijn hand als er plotseling de realisatie tot mij komt dat ik gisteravond ook ben gaan slapen en op een andere plek ben wakker geworden. Ik begin van opwinding sneller te ademen. “Zou het kunnen dat ik gisteravond uit mijn lichaam ben getreden en met dat astrale lichaam naar deze plek ben gereisd? Deze plek lijkt dan wel hartstikke echt, maar in wezen is het slechts een astrale manifestatie van wat ooit vroeger was. Daarom was er misschien ook die glitch in de werkelijkheid van daarstraks.” Ik staar een moment naar de berg rode paprika stukjes en laat dat dat idee weer varen. Ik weet gewoon zeker dat dit de realiteit is. Het is eenvoudigweg onmogelijk dat iets wat zo echt aanvoelt, niet echt zou zijn. Ik pak een pot mosterd die ik heb klaargezet, zodat ik met een likje mosterd de dressing op smaak kan brengen en lees het etiket. Probleemloos verschijnen alle letters in beeld in de juiste volgorde en vormen perfect logische zinnen. “Nee, dit is geen lucide droom, geen waan en geen astrale reis.” Ik schud mijn hoofd. “Deze realiteit is echt. Ik weet het zeker.”
Ik vervolg mijn werk en snijd de sla om vervolgens een eenvoudige dressing van olijfolie, balsamico azijn, mosterd zout en peper te maken en deze over de salade te sprenkelen. Ik maak alles af met geplette pistache nootjes en wat geraspte appel en loop met bord en al naar de eettafel. Onder het eten laat de gedachte aan het astrale avontuur me toch niet los. “Wat als ik vandaag nou eens zelf zou gaan proberen zo’n astrale reis te maken met de technieken die in het boek staan beschreven?” Ik rust mijn vork en mes even op de rand van het bord om dit idee tot me door te laten dringen. Het probleem is dat ik ook heel graag naar Overijsel wil en het is al half twee in de middag. Ik zal zo moeten vertrekken wil ik niet in de file terecht komen en daarnaast heb ik er geen idee van wanneer Jeroen thuis komt. Als ik wil oefenen met zo’n astrale reis, zal ik daar sowieso een uur of anderhalf voor willen uittrekken. “Het zou toch wat zijn”, mijmer ik verder. “Als het me lukt om zo’n astrale reis te maken en ik ook nog terug kan gaan naar mijn huidige jaar. Zou dit de oplossing zijn voor mijn probleem?” Ik zucht even tussen twee happen door en vraag het me af. Ik heb natuurlijk niet het hele boek gelezen, maar Robert Monroe rept met geen woord over tijdreizen via deze astrale methode. En ook al zou het me lukken om vooruit in de tijd te gaan, wie geeft me de garantie dat ik op de goede plek terugkom en niet ineens naar 2079 ga of weer in een parallel universum terecht kom?
En nu ik toch in piekermodus terecht gekomen ben, ga ik mezelf afvragen of ik überhaupt wel op zoek moet gaan naar Sasja aan de andere kant van het land. Hij is nu een puber van zestien jaar oud en ziet me al aankomen. Ik begrijp ook wel dat ik hem alleen wil zien, omdat ik de behoefte heb aan mijn geliefde, die ik mis en die me zo vertrouwd is. Aan de andere kant vermoed ik dat Sasja me wel zal geloven en me eventueel zou kunnen helpen met het oplossen van dit probleem. Ik voel intuïtief aan dat het de juiste keuze is om naar Overijssel af te reizen en besluit te gaan opruimen en inpakken.
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Photo credits: Creatice Commons image ‘Suspend’ by Brooke Shaden (Flickr) edited by Tanja
Ondertussen word ik mij weer even bewust van mijn lichaam op de driezitsbank met mijn hoofd ondersteund door het kussentje. Ik lig comfortabel en datzelfde geldt voor mijn alter ego Sylvia die in de bioscoopstoel nog steeds op het schermpje probeert te kijken van de smartphone van de Sylvia uit 2014. Ik grinnik zachtjes als ik me bedenk dat ik nu te maken heb met drie Sylvia’s in verschillende stadia van zijn. Ondanks mijn schik in het hier en nu, besluit ik, zonder mij te bewegen, mijn zelfhypnose sessie voort te zetten.
Wat belangrijk is, is dat ik mijn bewustzijn weet te verschuiven van dit hier en nu naar de Sylvia van gisteravond en dat doe ik via de Sylvia in de bioscoop. Zodoende laat ik mijn bewustzijn in het lichaam van Sylvia in de stoel glijden en loop naar het podium toe waar het bioscoopscherm groot boven haar uit toornt. Via het kleine trappetje kan ze het podium betreden en ze loopt door tot ze voor het levensgrote beeld staat van de scene uit 2014. Gelukkig is in de magische wereld van het onderbewustzijn alles mogelijk en zodoende stapt de Sylvia in mijn hypnosesessie in het lichaam van de Sylvia in die daar rustig in haar bed ligt.
Nu ik met mijn aandacht in het lichaam van mezelf van gisteravond zit, hoop ik op het schermpje van mijn Samsung te kunnen kijken. Ik kom overeind in bed en reik naar links, waar de smartphone op mijn matras ligt. Zodra ik het mobiel heb opgepakt, ben ik in staat daadwerkelijk het beeldschermpje te zien. YouTube staat aan en te oordelen naar de mooi gekleurde figuren en prachtige natuurgezichten van de video, gaat het hier om een meditatie. Ik ben echter niet in staat om te zien welke meditatie het is. Ik vermoed dat dit wel van belang is, omdat het beluisteren van deze meditatie het laatste is wat ik heb gedaan in 2014. Toch?
Ik buig mezelf over het schermpje heen en probeer te kijken of de titel van de video in beeld staat, maar ik kan niets ontdekken. Dan tik ik voorzichtig op het scherm, maar nog steeds komen er geen details in beeld. Vervolgens draai ik de telefoon een kwart slag, zodat ik deze verticaal in mijn hand heb en zo waar komt er onder de video een tekst tevoorschijn. Maar hoe hard ik ook probeer de letters te lezen, het enige wat ik zie is wazige tekst. Net zoals proberen een tekst in een droom te lezen een kansloze operatie is, is hier iets zinnigs uit ontwaren een even zinloze actie. Ik merk dat ik gefrustreerd begin te raken.
Terug gaan naar het hier en nu lijkt me op dit moment de enige oplossing en als ik mijn ogen open ben ik met mijn bewustzijn weer terug op de ribcordbank in mijn voormalige woonkamer. Ik wrijf geïrriteerd in mijn ogen en kom met een zwaai overeind. “We hebben het hier verdorie niet over een regressie naar het stenen tijdperk.” Mopper ik binnensmonds. “Ik hoef alleen naar gisteravond terug. In de volgende eeuw.” Voeg ik er met een ironische ondertoon bij. Terwijl ik mijn ellebogen op mijn knieën steun en mijn hoofd in mijn handen vast houd, zucht ik diep. Ik begrijp niet waarom ik me niet kan herinneren wat ik gisteravond voor het slapen gaan precies voor YouTube video heb gekeken. Gedurende de volgende ogenblikken wordt er echter ineens een herinnering duidelijk. “Ik ben in slaap gevallen tijdens het luisteren van de meditatie!” Roep ik uit, terwijl ik opsta en het vest dat ik over me heen had liggen naast me op de bank gooi. Om beter te kunnen terugdenken begin ik te ijsberen door de kamer en houd ik daarbij het puntje van mijn kin vast, alsof ik een of andere beroemde filosoof ben.
Klaarblijkelijk ben ik dus in slaap gevallen tijdens het beluisteren van de meditatie, waarbij de gedachte me niet loslaat of ik wel in slaap ben gevallen of dat mijn bewustzijn vannacht in een soort droomstaat terug naar dit jaar is gegaan. “Misschien droom ik dit gewoon wel allemaal en is het gewoon een grote lucide droom.” Ik glimlach onbewust en bedenk me dat de oplossing voor mijn probleem wel eens zou kunnen liggen in het eenvoudigweg gaan slapen vanavond, zodat ik morgenochtend kan wakker worden in mijn eigen eeuw. Dat droom en werkelijkheid door elkaar lopen heb ik het afgelopen uur wel gemerkt. Maar ik realiseer me ook dat het oplossen van mijn problemen hoogstwaarschijnlijk meer voeten in de aarde gaat hebben.
Schoot het me maar te binnen welke meditatie het nou precies was gisteravond. Het frustreert me enorm dat ik momenteel aan het rondjes lopen ben in een lang gesloopte studentenwoning uit 1999, maar me niet kan herinneren wat ik gisteravond in 2014 als laatste heb geluisterd voordat in slaap viel. Dan kom ik tot stilstand voor mijn bureau en probeer met beide handpalmen tegen mijn hoofd aan als het ware de herinnering uit me te persen. Voor mijn geestesoog zie ik het Samsung beeldschermpje heen en weer bewegen alsof het de draak met me steekt. “Pak me dan, als je kan, je kan me toch niet pakken, ik ben de Samsung-man.” Galmt de verbastering van het kinderboekje ‘Het koekenmannetje’ door mijn hoofd.
“Stomme rotzooi!” Scheld ik het uit en trap met al mijn opgekropte fustratie hard tegen een doos die op de grond naast het bureau staat. Hoewel bureau een groot woord is voor het grenen tafelblad dat leunt op twee vurenhouten schragen. Het is een immers een echt onderkomen voor studenten en het geld dat we verdienden zette we op de bank voor later. De doos is door de kracht van mijn schoppende voet opengescheurd en een aantal van de boeken die er in zaten liggen nu over de grond verspreid. Ik hurk ernaast en zie dat het oude boeken zijn uit de zestiger en zeventiger jaren. Een knalgeel boek springt er uit en ik pak het op. Ik laat het door mijn handen gaan en zie tot mijn verbazing dat er zowel op de achterkant als op de voorkant niets staat geschreven. Ik vermoed dat er ooit een nette kaft om de hard cover heeft gezeten. Maar dan zie ik op de zijkant een zwarte tekst staan: ‘Uittredingen’ en in kleinere letters ‘Monroe’. Ik weet zeker dat ik dit boek nooit eerder heb gezien of ingekeken en ik zou ook niet weten waar het vandaan komt. Als ik mijn blik werp op de andere boeken, ze ik dat het voornamelijk romans betreft. Dan sla ik het boek nieuwsgierig open en begin te lezen:
ROBERT A. MONROE
Uittredingen
Experimenten buiten het lichaam
Ik blader verder naar de inhoudsopgave en te oordelen naar de inhoudsopgave heb ik hier zeker niet te maken met een roman, maar met een boek over een zeer interessant onderwerp. Ik neem het boek mee naar de bank, krul mezelf op in het hoekje en leg het vest weer over mezelf heen. Dan begin ik te lezen.
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Bijna vijf uur eerder trok ik hier de deur achter me dicht, volkomen in shock omdat ik plotseling was ontwaakt in dit al lang gesloopte huis. Nu sta ik weer voor de achterdeur van mijn vroegere studentenwoning. De ouderwetse, grote sleutel past nog steeds in het slot. Ik stap naar binnen de kleine keuken in en veeg mijn voeten aan de ruwe, bruine deurmat om het zwart-witte linoleum zo niet vies te maken. Ik zie op het aanrecht wat borden staan, een pan en een leeg bierflesje. “Zou dat van gisteravond zijn? Voordrinken voordat we naar ‘De Batavia’ gingen?” Ik vraag het me af en zet de tas met boodschappen op de grond tegen een keukenkastje aan.
Het is stil in huis. Jeroen is inderdaad al weggegaan om op tijd te zijn om op het ROC les te geven. De lamellen zijn nog dicht en de woning is zodoende gehuld in een duisternis die me onaangenaam voorkomt. Al deze aan de Zaan gelegen woonhuizen heb ik altijd een beetje spookachtig gevonden. Van vriendinnetjes die zelf aan de Zaan woonden heb ik ook de vreemdste spookverhalen gehoord. Van knipperende lichten tot verschijnende gedaantes in hun kamer ’s nachts. Zelf heb ik ook mijn portie geesten gehad in dit huis. Altijd aanwezig, maar nooit hinderlijk. Wel voor de gasten van Jeroen en mij die soms ’s avonds laat niet naar het toilet durfden op de gang.
Het maakt dat ik vlug de kamer doorloop om de lamellen voor de vier ramen te openen en het schemerlampje bij de televisie aan te klikken. Het is een bewolkte, grauwe dag, dus wat extra licht is geen overbodige luxe. Niet koud en met een graadje of zeventien is het net te warm voor de winterjas die ik vanochtend had aangetrokken. Ik hang hem terug aan de kapstok en besluit straks als ik weer weg ga te kiezen voor de zwarte herfstjas in suède-look die aan de kapstok hangt. Mijn laarzen doe ik uit en zet deze bij de deur.
In de deuropening van de woonkamer blijf ik even staan om alles in me op te nemen. Hoewel de aanblik van mijn woonkamer van vijftien jaar geleden me zo vertrouwd voorkomt, bekruipt me een gevoel van huivering als een grote spin, die langzaam over mijn rug krioelt. Dit huis is ondanks de open lamellen en het lichtje bij de TV donker en griezelig. Zeker bij de gedachte dat ik hier niet hoor te zijn op deze alternatieve tijdlijn in een jaar dat lang voorbij is.
Ik ga op de crèmekleurige ribcord bank zitten die ik, toen ik op mezelf ging wonen in 1992, tweedehands kocht. Ik hoor alleen de klok tikken en het zachte gebrom uit de keuken van de koelkast dat gedempt de woonkamer binnenkomt. Geen katten die spinnend op mijn schoot springen of kinderen die ‘mama’ roepen. De stilte ligt als een deken om mijn schouders en ergens vind ik het ook wel fijn om eindelijk even alleen te zijn in de luwte van dit avontuur. Het geeft me de tijd om na te denken. Koers te bepalen. Ik ben een type die meestal eerst doet en dan denkt. Misschien is dit wel het ultieme moment om gewoon eerst eens even goed na te denken, een strategie uit te vogelen en vervolgens in actie te komen.
Omdat ik hier op deze bank even de rust neem om te zitten en na te denken, word ik me gewaar van mijn lichaam, die aanvoelt als een door elkaar geschudde glazen sneeuwbol met kerst. Al het sneeuw dwarrelt als een razende langs het kersttafereel in de glazen bol. Al mijn zenuwen zijn tot het uiterste gespannen van alles wat ik de afgelopen uren heb meegemaakt. Dode mensen leven weer, levende mensen blijken dood te zijn, om vervolgens door een glitch in de tijd weer te leven. Familieleden die niet op de plek wonen waar ze horen te wonen en ga zo maar door. Ik ben geconfronteerd met huizen en mensen uit het verleden waar een hele historie aan kleeft met gevoelens en herinneringen. Wat ik nu nodig heb is wat kalmte, zodat alle dwarrelende sneeuw van stressvolle gebeurtenissen, gedachten en gevoelens in mijn systeem ook weer kan gaan liggen. Daarna is het wellicht mogelijk om helder te gaan denken en mezelf te heroriënteren.
Ik besluit even te gaan liggen op de bank en trek een groot vest dat over de leuning hangt over mezelf heen. Mijn hoofd rust op een kussen van de Xenos met een geprinte roze bloem op het textiel. Ik staar naar het drie meter hoge plafond en bewonder de prachtige rozet die ongeveer twee meter in diameter is. Onze papieren hanglamp die eruit naar beneden hangt is eigenlijk een dissonant in de fijn bewerkte structuur van de rozet. Dat ik dat vroeger nooit heb opgemerkt. Blijkbaar kijk ik nu ik wat ouder ben met andere ogen naar de wereld van vroeger.
Ik heb zo van hot naar her geracet de laatste uren zonder mezelf werkelijk de tijd te gunnen diepgaand na te denken over de opmerkelijke situatie waar ik zo plotseling in terecht ben gekomen. De grote vraag natuurlijk is, wat het precies was dat ervoor gezorgd heeft dat ik hier nu lig. Op deze plek in dit jaartal. Omdat ik opgeleid ben als hypnotherapeut en alles weet van regressie en herinneringen terug halen, besluit ik mezelf in een lichte hypnose te brengen om te proberen alle gebeurtenissen van gisteravond terug te halen. Dat was immers het laatste moment waarin ik me bevond in mijn eigen jaartal.
Bijna op de automatische piloot, breng ik mezelf via zelf-hypnose in trance. Ik focus me op mijn ademhaling, die steeds rustiger wordt, terwijl ik aftel van tien tot één. Bij elke tel voel ik mezelf steeds meer tot rust komen. Ik stel me voor dat ik naar beneden loop een trap af en bij elke tel naar beneden een trede lager stap van de trap af. Als ik bij de eerste tel ben aangekomen, stap ik de trap af en voelt mijn lichaam volkomen ontspannen aan.
Voor mijn geestesoog laat ik een ouderwetse bioscoop opkomen en als ik naar binnen ga, zie ik de grote zaal gevuld met behaaglijke stoelen die bekleed zijn met rood velours. Ik ga zitten, vooraan bij het witte doek en merk dat in het frisdrank-bakje een afstandsbediening ligt waarmee ik zelf de film kan aanzetten, op stop en pauze kan zetten en vooruit en achteruit kan spoelen.
Zodra ik mijn vermoeide lijf achteruit laat leunen tegen de zachte kussens worden de schemerlichten van de bioscoop gedempt en gaat er een dik rood gordijn open. Erachter wordt een gigantisch bioscoopscherm zichtbaar en de film gaat lopen. Net als vroeger zie ik op de zwarte achtergrond witte letters verschijnen die terugtellen van 10 naar 1. Net zoals ik zojuist heb gedaan toen ik mijzelf al terugtellend op de trap in trance bracht.
En dan verschijnt op het doek de badkamer van mijn eigen huis. Ik zie mezelf in de spiegel, terwijl ik mijn tanden poets. De mascara zit in vegen over mijn hele gezicht en met wat kokosolie haal ik mijn oogmake-up er helemaal af, zodra ik klaar ben met tandenpoetsen. Dan zie ik mezelf naar de slaapkamer lopen. Sasja ligt er nog niet in. Ik vermoed dat hij beneden nog wat werk aan het afmaken is op de computer. Ik leg mijn mobiel aan de lader en plug mijn oortjes er ook in, omdat ik blijkbaar van plan ben om nog wat te luisteren. Het beddengoed is wit en de klamboe is opengeslagen. Waarschijnlijk omdat er in mei nog geen mug te bekennen is. Op het grote bioscoopscherm zie ik de Sylvia uit 2014 in het bed kruipen en haar gsm pakken. Ze zoekt iets op, maar ik kan niet zien wat het is. Dan doet ze haar oortjes in, legt haar mobieltje naast zich neer en knipt het licht uit. Op het blauwe schemerachtige licht van het telefoonscherm na, is het donker in de kamer. Alleen door de luxaflex voor het raam komt wat gelig licht van de tuinlamp van de buren. Ik zie dat ik ga liggen om iets te luisteren en ik vermoed dat het belangrijk is. Dit was het laatste dat ik deed voordat een mysterieuze kracht mij de volgende ochtend terug naar de vorige eeuw beamde.
Ik ga wat vooruit zitten in mijn bioscoopstoel, maar dat bevordert mijn zicht op het telefoonscherm niet. Tegelijkertijd probeer ik zelf na te denken over wat het was dat ik gisteravond luisterde. Het was iets op YouTube, zoals bijna elke avond. Het zal een lezing, een TED talk, satsang of een meditatie geweest zijn. Maar hoe hard ik mijn hersenen ook pijnig en hoe intensief ik ook tracht om het telefoonschermpje te zien, ik word geen steek wijzer. En dat betekent dat ik een list moet bedenken om er achter te komen wat ik met mijn laatste wakkere moment in 2014 gedaan heb.
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
