He was a tiny, fluffy baby chicken not more than a day old, almost trampled to death by a goat, picked on by all the chicken and abandoned by his mother. It escaped through the fence and my kids found him. We took care of the very tiny but lively bird, gave him some water and a nice worm and decided to put him back with the chickens and the goat one hour later. That was a mistake. While I was inside the animal area and my children stayed on the other side of the fence, I put the yellow baby gently back with the chickens. And they went berserk on the poor little thing. So before I could do one thing, the baby chicken ran like crazy towards the fence and jumped RIGHT through the fence in the open hands of my oldest son. We guessed the tiny 22 gram bird knew exactly where he wanted to be and where he was going to be safe!
We took him home and he has been thriving, eating, drinking, pooping and growing ever since. Since we also have kittens who are just one week older that him, it’s one crazy baby zoo at our place right now. We called the chicken ‘Peep Nugget’ and the little one already thinks he is a cat. He eats cat food, plays like a cat, jumps and runs around the house with the other kittens, plays with cat toys and sleeps with the kittens and mother cat. It simply is adorable. In this video he shows some of his tricks đ
Wil je alsjeblieft even zitten zonder iets. Gewoon jij alleen. We willen dat je je realiseert dat jij dit niet bent. Je denkt dat je leven geen zin meer heeft, dat het alleen nog maar zwart is en dat je geen uitweg hebt. Maar jij bent niet echt. Dat wat jij als jij bestempelt is niet echt. Het is een illusie. Jij bestaat alleen in jouw eigen hoofd. Al jouw problemen bestaan alleen maar in jouw hoofd dat al die gedachten denkt te denken. Het is niet van jou. Ze zijn niet van jou, al die gedachten, maar trekken langs jou.
Weet alsjeblieft dat het allemaal niet echt is. Wie jij echt bent is die grote kracht, die eindeloosheid. Nu je zo volkomen ontredderd bent, kun je niet zien wie je bent. Je bevindt je nu in een tijdloosheid, een ruimteloosheid waarin je afgescheidenheid ervaart. Waarin je een rol speelt. Het toneelstuk van jouw leven. En dat dit zo nu zo zou lopen had je even niet gedacht. Het ging allemaal zo goed. Dacht je. Want dat is wat jouw personage wil: dat het goed loopt. Dat alles loopt zoals gepland. De personage in tijd en ruimte op deze wereld, in deze dimensie wil controle hebben. De dingen moeten zo lopen als jij wilt. Jouw hoofd denkt een plaatje. En jouw leven, jij zelf, jouw omgeving moet aan dit plaatje voldoen. Zo niet⊠dan is het niet goed. En het plaatje klopt nu even van geen kant. Alsof iemand een steen heeft gegooid door de ruit waarop jouw plaatje stond geprojecteerd. Ineens lagen er alleen maar scherven van wat ooit het perfecte plaatje van jouw leven was. Alles ging zoals het moest. Het plaatje was goed. En nu ligt het aan scherven aan jouw voeten omdat het lot er een steen door heeft gegooid. We willen je laten weten dat de scherven en het plaatje een ding met elkaar gemeen hebben: ze zijn beiden niet waar. Het is een leugen. Jij gelooft in de leugen. Jij gelooft namelijk dat het plaatje goed was en de scherven slecht zijn. En om het allemaal weer goed te laten zijn, jouw leven, jouw perfecte plaatje, moeten de scherven weg, weer gelijmd. Een coherent geheel worden.
Wij zijn hier om te vertellen dat dit niet gaat gebeuren. Zoals het nu is, is het precies zoals het moet zijn. Sommigen vertellen dat het karma is, anderen zeggen dat het in de sterren stond, weer anderen vertellen dat je het over jezelf hebt afgeroepen door The Law of Attraction en er zijn er die zeggen dat je er vast van moet leren. Jij hoort ons dat niet zeggen. Het maakt ons namelijk niet uit. De enige informatie die wij nu naar jou toe willen laten komen is dat het allemaal niet waar is. Wat mensen ook zeggen of denken, het is een leugen. De enige waarheid is dat wat jij altijd al was, dat wat je nu op dit moment bent en dat wat je altijd zal zijn tot aan de eeuwigheid van dingen. Jij bent die eeuwigheid. Tijd- en ruimteloos, jezelf uitbreidend tot aan de oneindigheid en voorbij. In dit moment ben jij. Dat. Altijd. Jij Bent. We zouden willen dat we je dat even konden laten zien, laten voelen, laten ervaren. Al was het maar een milliseconde. Dat we je konden laten zien wie jij werkelijk bent.
Nogmaals; die personage die jij denkt te zijn, dat ben jij niet. Jij bent een illusie. Onwaar. Net als je gedachten, je gevoelens, je omgeving, de mensen om je heen, je geliefden, de wereld. Alles is opgebouwd uit de veronderstelling die de illusie van jouw personage heeft ontwrongen aan haar hoofd. Jij veronderstelt de wereld, de mensen, jezelf. Jij denkt dat je denkt en omdat je denkt dat je bestaat. Maar degene die bestaat omdat je denkt, is de illusie van jouw persoon. Nietsheid. Allesheid. Dat is wat jij bent. Ruimteloos. Tijdloos. Alles is in jou, terwijl jij tegelijkertijd helemaal niets bent. NIETS. De totale nietsheid van wie jij werkelijk bent is zo vol, eindeloos en allesomvattend dat we er tranen van in onze ogen krijgen. De schoonheid van jouw werkelijke zijn is adembenemend.
Dus laat ons het je vertellen. Alsjeblieft. Alles is perfect zoals het is. Jij ook. In deze illusie waar je in leeft als eindeloos wezen van alles- en nietsheid. Dit is nu jouw ervaring. Dit kleine puntje in deze tijd en ruimte. Een puntje. Jouw ervaring. Nu. Als je zou uitzoomen zou je de grote grap ervan inzien. De nietigheid, de onwaarheid, de kolossale, universele grap van jouw leven. Wat er ook gebeurt, wat je keuze ook is; alles is goed. Alles is perfect. Het is niet echt. Dus ga achteruit zitten in de pluchen kussens van de bioscoop des levens en laat het allemaal maar gebeuren. Kijk naar het scherm en zie wat er gebeurt en ontspan je. Slaak een diepe zucht en ontspan jezelf volkomen. Voel hoe alle stress uit je stroomt. Hoe je alle plaatjes, ideeën en gevoelens over wat goed en niet goed is kan loslaten. Hoe je net zo min controle hebt over jouw leven als over de film die zich voor jou op het doek afspeelt. Dit is wat het is. Dit is jouw leven. Deze illusie. Deze film. En enjoy the ride. While it lasts. Want voor je het weet is deze ervaring, in deze dimensie, in deze wereld weer voorbij en herinner je je weer wie je bent. Wie je echt bent. Ontspan. Relax. En enjoy the ride, sweetheart!
I absolutely detest the horrific attacks that occured on Friday the 13th of November in Paris and my heart goes out to all the lives that where lost and to the family members and friends of the victims. But in spite of that I don’t feel it’s okay to enlarge this attack and give it so much more media coverage and attention than all the other terrorist attacks that happened this year. If you want to find out more about the other attacks, you can visist this Wikipedia page.
French Flag profile picture
Right now Facebook is swamped with profile pictures with an overlapping French flag. I think it’s a good thing to let the world know your heart and prayers go out to the victims of this heinous act of terror. But since I strongly believe it’s not right to give a western country that is a victim of such an attack so much more attention than any other country, like Libanon (where terrorists killed 43 and injured 240 the day before Paris) or Baghdad (where terrorists killed 19 people on the same day as Paris), I did not want such a French flag overlay.
Multi-flag picture
I wanted something else with all the flags from every country in this world. Wich I found in the peace sign deisgn from Swedish composer and artist Ulf Enhörning, which you can find here. With this profile picture I want to make a statement that every victim counts in every country. And that I believe in peace, hope and love. For everyone, every sentient being living on the face of this earth. If you feel the same and would like a peace profile picture, this tutorial is for you.
Peace profile picture tutorial
This tutorial is for people working from a Microsoft PC. You will need two programs: Micrososft Paint, which comes with the Microsoft package and is already installed on your PC. And second you will need the free open source photo editing program ‘Paint.net’. If you use Photoshop, the below picture will be enough for you đ
First you need to download and save the below peace picture which I made transparent and opaque.
Secondly you will have to download free photo editing software if you don’t have any. I have used paint.net which you can find here. make sure you click on ‘Get paint now’ on the right with the DOWNLOAD LINK below (You will see the latest version which today is 4.0.6).
Install and open Paint.net
Go to ‘file’ on the upper left of your screen and click on ‘open file’ and choose the above peace image you have just downloaded to your computer.
Go to Facebook and clik on your desired profile picture. On the lower right you an see ‘options’. Choose ‘download’ and save the image to your computer.
In Paint.net click on the category ‘layers’ menu upper center and click on ‘import from file’ (Since I am working with the Dutch version it says ‘importeren uit bestand).
Choose your desired profile picture (a tip from the designer of the peace sign: make your profile picture a black and white one so the contrast with the peace flag is better!).
Now the profile picture will overlap the peace sign. What you will do to bring the peace sign to the front is the following: In the lower right corner of your screen is a smal field that says ‘Layers’ and right there you can see both the peace sign and your profile picture. Now click on the BLUE ARROW which will move your profile picture to the back.
Now adjust where you want to have the peace sign on your profile picture.
Click on’file’ and than ‘safe as’.
A window will appear and you can name your picture AND (!!!) choose the extension safe as .PNG (!!!).) This is important.
In the following window just press ‘OK’ in the lower right and in the following popup screen click on ‘lagen samenvoegen’ or ‘merge/ combine layers’
Now your profile picture and peace sign are merged and saved. (If someone knows how to adjust the picture with Paint.net like I do with Paint, please let me know, so I can add that here. I am not too familiair with Paint.net đ )
Now open Micrososft Paint (this is already installed if you are on a PC)
Click on ‘file’ and choose ‘open’ and click on the image you have just saved in Paint.net.This will open your image in Paint.
Now click: Ctrl + A, Ctrl + C, Ctrl + V Which will make your image movable.
Adjust your image how you want it and click on the right area besides your image.
At the right side and bottom of your picture a very small white square will appear. You can use both these squares to adjust the width and height of your profile picture.
If you are satisfied with the result, click on ‘file’, ‘safe as’ and choose to safe as .JPG.
Your peace profile picture is ready!
I pray for peace and love in this world. May we be one. <3
Ik schud de twijfel van me af en maak me voorzichtig los uit Jeroens omhelzing. Schuldgevoel welt op vanuit mijn binnenste. Hij kan er ook niks aan doen dat zijn zesentwintigjarige vriendin vanochtend opeens is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor zijn eenenveertigjarige ex-vouw. Ik merk aan zijn onwillige reactie dat hij me eigenlijk niet wil loslaten. En ergens maakt me dat een beetje weemoedig. Ik wil al jaren niets liever dan een teken van genegenheid van mijn haatdragende ex. Ik heb er geen idee van waar het is misgegaan de afgelopen jaren na onze echtscheiding. Ik had het gewoon gezellig willen houden. Omdat het fijner is voor de kinderen. De gepassioneerde liefde was na de geboorte van de kinderen snel over, maar ik ben altijd van hem blijven houden. Ook al leefden we de laatste jaren meer als broer en zus.
Er bekruipt me een gevoel van machteloosheid. Daar sta ik dan tegenover de man, waarmee ik veertien jaar samen ben geweest en waar ik twee kinderen mee heb gekregen. En de Jeroen van 1999 weet nog niet wat hem te wachten staat. Ik kan simpelweg niet hier blijven. Ik moet er achter komen hoe ik weg kom uit dit jaar. En ook al zou ik nooit meer weg kunnen, dan kan ik niet met goed fatsoen de relatie tussen mij en Jeroen in stand houden. Daarvoor is er te veel gebeurd. Ik kan niet zomaar vijftien jaar van mijn leven uitgummen.
Zweetdruppeltjes prikken venijnig als speldjes door mijn huid van pure paniek als ik denk aan het feit dat ik nooit meer weg zou kunnen uit dit nu. Dat zou betekenen dat ik nog vijftien jaar moet leven totdat ik op het punt ben aangekomen waar ik mijn oude leven heb verlaten. En dan nog zit ik op een andere tijdlijn en is er geen zekerheid dat mijn leven in 2014 op deze tijdlijn er niet heel anders uit zou zien. En mocht ik moeten blijven en niet met Jeroen verder willen. Hoe zit dat dan met Viggo en Sterre? Ik wil hoe dan ook mijn kinderen terug. Als ik niet terug kan naar 2014, dan wil ik ze op deze tijdlijn weer hebben. Het probleem is dat ik daar Jeroen voor nodig heb. En met hem wil ik niet verder nu.
Linksom of rechtsom, ik zie geen enkele andere keuze dan alles in het werk te stellen om zo snel mogelijk terug te keren naar mijn eigen jaar. Alle andere mogelijke scenarioâs klinken me afgrijselijke in de oren. Ik voel dat ik geen andere keuze heb. Het is daarbij niet logisch dat ik naar Overijssel ga. In wezen is mijn zoektocht naar Sasja puur gedreven door egoĂŻstische beweegredenen. De ontmoeting met Sasja in dit jaartal zal me op geen enkele wijze vooruit kunnen helpen in mijn queeste terug te keren naar waar ik vandaan kom. Waarom ik toch dan zoân intuĂŻtieve drang voel om hem te gaan zoeken, weet ik niet.
âZal ik een kopje thee zetten? Dan kunnen we nog een theetje doen voordat ik vertrekâ, opper ik, terwijl ik mijn best doe om opgewekt te klinken. Ik hoor Jeroen zuchten en ik voel dat hij helemaal niet wil dat ik weg ga. Ik loop langs hem heen naar de keuken en stap over de weekendtas die nog in de deuropening staat. Ik hoor dat Jeroen achter me aan komt.
âHierâ, zegt hij en rijkt me de bos met bloemen aan. âNeem je de bos mee?â
Ik pak de bos aan. âNee hou hem maar hier. Ik ben echt niet lang weg. Een, hooguit twee dagen.â Ik pak de bos rozen van hem aan en ga op zoek naar een vaas. In hetzelfde keukenkastje waar ik de thermoskan vandaan had, vind ik ook een vaas. Ik schik de bloemen netjes en loop terug naar de woonkamer om ze op de eettafel te zetten. Ik doe een stapje achteruit en bewonder het tafereel. Het is lief van Jeroen dat hij dit voor me heeft gekocht. Heel attent. En ik voel me er rot onder dat ik hem niet kan vertellen wat er echt aan de hand is. Hij zou het niet begrijpen. Jeroen heeft nooit veel gehad met het paranormale, bovennatuurlijke. Ik wel. Voor mij is er de zichtbare wereld die we ervaren met onze vijf zintuigen en nog een volledig onzichtbare wereld die sommigen kunnen ervaren met hun zesde zintuig: Het zintuig dat informatie geeft over de onzichtbare dimensie.
Ik hoor de fluitketel loeien en loop terug naar de keuken om de thee op te schenken. Even later zitten Jeroen en ik op de bank en nippen aan onze thee. Ik realiseer me dat ik al heel wat thee heb gedronken vandaag. Met Wander, met mijn ouders en nu met Jeroen.
âBen je echt gestopt met roken?â Vraagt Jeroen dan plotseling.
âJa, ik was het opeens helemaal zat.â
âIk vind het wel raar om je niet te zien roken. Ik ben het zo gewend.â
Ik glimlach terug. âIk ben echt toe aan een verandering in mijn leven. Het is goed om een paar dagen weg te gaan. Even helemaal los van alles en iedereen en weer terug bij mezelf komen.â Ik zucht, terwijl ik mijn kopje op pak om een nieuw slokje thee te nemen. âStoppen met roken hoort ook bij mijn nieuwe leven.â
âIk zal je missen, Sylâ Zegt Jeroen dan plotseling.
âMijn oude zelf, bedoel je?â Grap ik met een scheve glimlach. âIk ben weer terug voor je het weet.â Antwoord ik hem vervolgens en ik hoop vurig dat mijn bewustzijn uit 2014 op tijd terug kan naar haar jaar, zodat de zesentwintigjarige Sylvia dit leven weer kan innemen en de puinhoop die anders zou kunnen ontstaan beperkt blijft.
âOjaâ, zegt Jeroen ineens en staat op om vervolgens naar de kapstok te lopen. âIk had ook nog een videootje gehuurd. Ik dacht, misschien vind je dat wel gezellig.â Ik zie dat hij een videoband uit zijn jaszak haalt.
âWat grappigâ, bedenk ik me. âIn 1999 keken we natuurlijk nog videobanden in plaats van DVDâs.â En Jeroen en ik keken ontzettend veel films, die we huurden bij de Videoland tegenover de Albert Heijn in Koog aan de Zaan.
Als Jeroen de videoband omhoog houdt lichten mijn ogen op. âThe Matrix! Hij heeft The Matrix gehuurd!â Het is een van mijn favoriete films.
âThe Matrix, die wilde je toch nog zo graag zien?â Jeroen ziet mijn stralende gezicht en glimlacht. Hij weet niet dat ik deze film al zeker tien keer heb gezien, maar de laatste keer was echter al heel wat jaartjes geleden. Ik zou hem best nog wel een keer willen zien, realiseer ik me. De vraag is alleen: Doe ik dat nu? Ik kijk op de klok en zie dat het kwart over twee is geweest. Als ik nu weg ga, ben ik op tijd om voor de file in Overijssel te zijn. Als ik eerst de film ga kijken ben ik twee uur verder en kom ik waarschijnlijk in de file terecht.
âKom opâ, zegt Jeroen. âLaten we deze film nog even gezellig samen kijken. Dan ben ik niet voor niets wat vroeger thuisgekomen. Ik kijk mijn verkering uit lang vervlogen tijden aan, die hier glimlachend in onze oude woonkamer staat met een film in zijn handen die ik al zeer vaak heb gezien. âWat ga ik doen? Vertrek ik naar Overijssel of neem ik dit moment uit Jeroen en mijn verleden om de connectie te ervaren die wij al lang terug verloren zijn?â Het is een keuze die ik nu moet maken.
Disclaimer:Â Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
De afwas die er stond heb ik gedaan en de keuken is aan kant gebracht. Ik vind het een prettig idee om het huis netjes achter te laten. Ik weet niet of ik terug kom en wil de Sylvia uit 1999 en Jeroen niet achterlaten met de bende die ik heb gemaakt bij het bereiden van een salade. De Sylvia uit de vorige eeuw weet waarschijnlijk niet eens hoe je het woord salade spelt, laat staan dat ze zit te wachten op de overblijfselen van mijn lunch.
Nadat het huisje aan kant is, zoek ik de kleding uit die ik wil meenemen op mijn trip naar de andere kant van het land. Ik probeer te bedenken wat hip is in de nineties, zodat ik straks misschien wat indruk kan maken op mijn toekomstige echtgenoot. Ik kies een leuk zwart jurkje uit met een roze en groene band over mijn middel en een wijde, rode jas met grote zwarte knopen van Mac & Maggie. Voor de reis naar Overijssel trek ik een donkerpaarse wat langere jurk aan met een paars-zwart gestreepte panty eronder. Ik bekijk mezelf in de kleine passpiegel die aan de binnenkant zit van de louvredeurtjes van mijn kledingkast en vind dat ik er modetechnisch best mee door kan. Ik merk wel op dat ik er nog steeds wat onverzorgd uit zie en ga op zoek naar mijn make-up tasje. Het duurt even voordat ik deze gevonden heb, omdat deze onder de salontafel ligt. Het herinneren van deze merkwaardige plek had even wat voeten in de aarde. De inhoud van het tasje stelt me wel een beetje teleur. In 2014 heb ik kwalitatief veel betere make-up tot mijn beschikking, maar ik moet roeien met de riemen die ik heb. Mijn jongere gezicht maakt het wel eenvoudiger om de make-up netjes aan te brengen en na tien minuten ben ik klaar. Ik haal nog een borstel door mijn blonde haren, poets mijn tanden en stop dan alles in de weekendtas die ik op de grond in mijn kledingkast vind. Ik doe mijn laarzen weer aan en trek ook de zwarte suĂšde-look jas aan, hang mijn handtasje om en pak de weekendtas in mijn rechterhand. Maar op het moment dat ik de deur open met mijn linkerhand, bedenk ik me dat ik het gele boek niet in mijn tas heb gestopt. Ik zet de tas op de grond neer en loop naar de bank waar het boek nog ligt. Terwijl ik daar sta en het boek op pak, zie ik dat de doos met oude boeken nog steeds gescheurd naast het bureau staat. Ik hurk er naast en open de doos om de boeken die er half in en half uit liggen te rangschikken, zodat ik de doos netjes kan sluiten. Maar als ik de boeken een voor een opstapel, valt mijn oog ineens op een boek met een harde kaft dat er tussenuit springt doordat het er zo nieuw uit ziet. En als ik het oppak, zie ik tot mijn verbazing een bekende naam op de voorkant staan. Robert Monroe! Mijn hart lijkt een slag over te slaan. De titel geeft aan dat het boek niet vertaald is: Ultimate Journeys en als ik het open sla, zie ik inderdaad dat het boek in het Engels is geschreven. âZou dit boek een vervolg zijn op het gele boek?â Ik blader naar de informatie op de eerste pagina en zie dat het boek is uitgegeven in 1994. Dat is dus voor dit jaartal waarin ik me bevind redelijk recent. Ik probeer me te herinneren waar deze doos met boeken vandaan komt, maar ik weet het niet. Ik leg het nieuwe boek op het gele boek dat naast me op de grond ligt en vouw de kartonnen flappen van de doos in elkaar. Ik neem de twee boeken mee in mijn weekendtas hopende dat ook in het nieuwe boek informatie staat dat ik nodig heb om wat licht te werpen op het raadsel waarin ik me bevind.
Dan word ik opgeschrikt door het geluid van een sleutel in de achterdeur. Mijn eigen sleutel die nog in het slot steekt, valt op de grond en met bonkend hart en opengesperde ogen van schrik wacht ik wie er binnen gaat komen. âZou het Jeroen kunnen zijn?â Vraag ik mezelf af. âMaar die heeft zeker tot het eind van de middag les.â
De klink gaat omlaag en het volgende moment staat daar Jeroen in de deuropening. Stralend kijkt hij me aan. Zijn groene ogen staan vrolijk en als hij naar binnen stapt zie ik dat hij iets achter zijn rug verborgen houdt. Dan tovert hij een grote bos met kleurige bloemen achter zijn rug tevoorschijn.
âTada! Voor jou!â Hij reikt me de bloemen aan. Het is een prachtige bos met gele en witte rozen, andere kleurrijke bloemetjes en veel groen. De blik op mijn gezicht is ongetwijfeld een mengeling van beteutering en verbazing en ik neem de bos aan. âIk dacht zo, dat kun je vast wel gebruiken.â Zegt Jeroen en stapt met zijn gebruikelijke stelligheid de keuken binnen.
âDankjewelâ, breng ik zachtjes uit, terwijl ik voorzichtig ruik aan de bos bloemen. Het ruikt heerlijk, maar ik weet absoluut niet wat ik ondertussen met de situatie aan moet. Daarom hang ik mijn neus iets langer in de fleurige blaadjes dan ik normaal zou doen. âTijd winnen. Nadenken.â Schiet het door mijn hoofd.
âLief van je hoorâ, zeg ik. âMaar waarom ben je ineens zo vroeg thuis? Je gaf toch tot het eind van de dag les?â Ik kijk hem vragend aan.
Jeroen neemt de tijd om me van top tot teen te bekijken en wendt zijn hoofd dan af richting weekendtas. Als hij me weer aankijkt is zijn vrolijke blik verdwenen. Zo ken ik hem weer. Mijn altijd boze ex-man die me immer woest aankijkt met in zijn ogen een mengeling van haat en minachting. Maar de man die voor me staat is niet mijn ex, maar de vriendelijke Jeroen die ik tot een paar jaar terug kende. Zijn ogen staan vragend en ik lijk een fonkeling van boosheid te ontwaren in zijn blik.
âWaarom ben je aangekleed om de deur uit te gaan en staat er een weekendtas voor mijn neus hier?â Ook de toon van zijn stem is niet erg vriendelijk meer. âJe was toch niet lekker?â Zijn mond verandert in een dunne streep. De bekende âJeroen-is-boos-mondâ. âNu moet ik oppassenâ, bedenk ik me. Mijn hoofd ratelt in de hoop een zinnig antwoord te vinden. Dan herinner ik me ineens dat mijn vader me vanochtend uit de brand had gered met Jeroen. Hij vertelde dat ik een nachtmerrie had gehad. En daarop vertelde ik Jeroen over de nachtmerrie met Wander er in.
âJoen, ik heb echt een heel rare dag. Ik voel me niet lekker en vreemd na al dat gedroom van vannacht.â Ik klink even moedeloos als ik me op dit moment voel. Deze confrontatie met Jeroen uit het verleden was wel het allerlaatste wat ik op voor nu op de agenda had staan.
âMaar dat is toch geen enkele reden om je spullen te pakken? Of zijn dat niet je spullen?â Hij wijst op de tas en kijkt me uitdagend aan. âWaarom doet hij nou zo boos?â Vraag ik me af.
âJe hoeft niet zo boos te doen, Jeroen. Ik wil er gewoon een paar dagen tussenuit.â
âEn daarom vertrek je zonder mij daarover in te lichten?â Bijt Jeroen terug.
âMaar jij zou de hele dag op school zitten!â Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en spreid mijn armen uit om mijn woorden kracht bij te zetten.
âKomâ, zegt Jeroen en opent zijn armen voor een knuffel. Ik loop op hem af en nestel me in zijn armen. Dat voelt vreemd aan. Vertrouwd, maar raar. Een golf van genegenheid overspoelt me. Dit is mijn vriend nu. In dit jaar. In dit leven. Moet ik eigenlijk wel op zoek gaan naar Sasja?
Disclaimer:Â Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Photo credits: Creatice Commons image ‘Borough Market Bouquet’ by Garry Night (Flickr)
And they went berserk on the poor little thing. So before I could do one thing, the baby chicken ran like crazy towards the fence and jumped RIGHT through the fence in the open hands of my oldest son. We guessed the tiny 22 gram bird knew exactly where he wanted to be and where he was going to be safe!
He eats cat food, plays like a cat, jumps and runs around the house with the other kittens, plays with cat toys and sleeps with the kittens and mother cat. It simply is adorable. In this video he shows some of his tricks đ
