06-31069157 info@tanjao.nl
Niacine: Het vergeten wondermiddel voor mentale gezondheid, een stralende huid en een happy heart

Niacine: Het vergeten wondermiddel voor mentale gezondheid, een stralende huid en een happy heart

door | mrt 27, 2025 | Alternatieve gezondheid, Gezondheid, Hersenen

Disclaimer:

Deze informatie is bedoeld ter educatie en inspiratie en vervangt geen medisch advies. Raadpleeg altijd een (orthomoleculair) arts, je huisarts of specialist bij gebruik van supplementen in combinatie met medicatie of bij gezondheidsklachten, of bij gebruik van niacine in een hogere dosis dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid.

Inleiding

Niacine, ook bekend als vitamine B3, is een van die stille krachten binnen de orthomoleculaire geneeskunde waar zelden over wordt gesproken, maar die op meerdere fronten opmerkelijke resultaten laat zien. Of het nu gaat om mentale stabiliteit, een gezonde huid of een gunstig lipidenprofiel: deze wateroplosbare vitamine speelt op celniveau een centrale rol in processen die ons fysieke én psychische welzijn ondersteunen.

Toch is niacine opvallend afwezig in reguliere behandelprotocollen. De reden? Het is een goedkope, niet-patenteerbare stof. En in een zorgsysteem dat sterk beïnvloed wordt door marktbelangen, is er weinig ruimte voor natuurlijke middelen die geen economisch verdienmodel kennen — zelfs niet als ze aantoonbaar effectief zijn.

Deze blog biedt een uitgebreid overzicht van de werking van niacine op drie belangrijke pijlers: mentale gezondheid, huidgezondheid en cardiovasculaire ondersteuning. Inclusief werkingsmechanismen, klinische observaties, doseringsinformatie en een onderbouwd

1. Wat is Niacine?

Niacine, oftewel vitamine B3, is een wateroplosbare vitamine die een essentiële rol speelt in energieproductie, DNA-herstel, de hersenfunctie en neurotransmitterproductie. Het lichaam kan zelf een kleine hoeveelheid niacine aanmaken uit het aminozuur tryptofaan, maar dit is vaak niet voldoende. Niacine is cruciaal voor het functioneren van de hersenen en het zenuwstelsel, en een tekort kan gevolgen hebben voor onze mentale gezondheid.

Er zijn twee vormen van niacine:

  • Nicotinezuur – dit is de vorm die de bekende ‘flush’ veroorzaakt, waarbij je huid tijdelijk rood wordt en gaat tintelen.
  • Nicotinamide (niacinamide) – deze vorm veroorzaakt geen flush, maar heeft ook een minder uitgesproken effect op bloedvaten en serotonineproductie.

Voor mentale gezondheid lijkt nicotinezuur effectiever vanwege de bredere invloed op de bloedvaten en de serotonineproductie. En ja, die flush is in het begin even wennen, maar het is een kleine prijs voor de enorme voordelen die je ervoor terugkrijgt.

2. Niacine tegen depressie en angst

Hoe Niacine Serotonine Beïnvloedt

Mensen die worstelen met depressie of angst krijgen doorgaans een SSRI voorgeschreven, zoals fluoxetine of sertraline. Deze medicijnen werken door de heropname van serotonine te blokkeren, waardoor er meer van deze neurotransmitter beschikbaar blijft in de hersenen. Maar wat als het probleem niet ligt in de heropname, maar in een gebrek aan serotonineproductie? Zonder voldoende grondstoffen kan ons lichaam simpelweg niet genoeg serotonine aanmaken.

Niacine speelt hier een belangrijke rol, omdat het de productie van NAD+ ondersteunt, een co-enzym dat essentieel is voor talloze biochemische processen, waaronder de aanmaak van serotonine. Wanneer ons lichaam een tekort aan niacine heeft, wordt tryptofaan (dat normaal gesproken wordt omgezet in serotonine) afgebogen om niacine te produceren, wat leidt tot een tekort aan serotonine.

Door dit tekort kunnen er depressieve en angstige gevoelens optreden. Suppletie met niacine kan deze kettingreactie doorbreken en helpen om onze stemming te stabiliseren.

Abram Hoffer en de vergeten psychiatrische doorbraak

In de jaren 1950 ontdekte de Canadese psychiater Abram Hoffer dat hoge doses niacine dramatische verbeteringen konden geven bij psychiatrische patiënten, inclusief die met ernstige depressie, angst en zelfs schizofrenie.

Hij behandelde duizenden patiënten met doses tot 3000 mg per dag en zag geweldige resultaten. Zijn patiënten hadden een verbeterde stemming en vermindering van suïcidale gedachten. Ook ervoeren ze minder angst en paniek. En tenslotte zag hij bij schizofreniepatiënten minder psychotische symptomen. En dit alles trad op binnen het zeer korte tijdsbestek van enkele dagen.

De resultaten die deze psychiater kreeg werden echter genegeerd door de gevestigde medische wereld. Waarom? Omdat niacine goedkoop en niet patenteerbaar is. Er valt simpelweg geen geld aan te verdienen. En in een wereld waarin miljarden worden verdiend aan antidepressiva, wordt een effectief en goedkoop alternatief niet onderzocht.

Recente studies en gebruikerservaringen

Een 2018 case study beschrijft een patiënt met bipolaire stoornis type II die ondanks lithium en andere medicatie nog steeds hartstikke depressief bleef. Toen hij niacine begon te gebruiken, verdwenen zijn symptomen compleet. Hij slikte 3000 mg per dag en was al 11 jaar stabiel zonder andere medicatie. Wanneer hij stopte met niacine, kwamen zijn klachten binnen 2-3 dagen terug.

Op Drugs.com scoort niacine een 8.7/10 als behandeling voor depressie, hoger dan veel populaire SSRI’s zoals fluoxetine (7.4), lexapro (7.6) en sertraline (7.3). Neem daar gerust eens een kijkje om de ervaringen te lezen. Je wordt er echt blij van!

3. Niacine als tovermiddel voor een stralende, gladde huid!

Gamechanger voor de huid

Naast de enorme voordelen voor de mentale gezondheid, blijkt niacine ook een echte gamechanger te zijn voor onze huid. Mensen die starten met dit middel zien vaak na een maand al een transformatie: de huid wordt egaler, onzuiverheden verdwijnen en krijgt die gezonde glow waar geen enkele crème tegenop kan.

En wat blijkt… niacine staat bekend om zijn ontstekingsremmende en huidversterkende eigenschappen, wat het een veelbelovend middel maakt bij de behandeling van acné, roodheid en hyperpigmentatie.

Bij orale inname werkt niacine van binnenuit door de productie van NAD+ te verhogen, een essentieel co-enzym dat betrokken is bij celherstel, energieproductie en DNA-reparatie. Dit helpt niet alleen bij het verminderen van ontstekingen, maar ook bij het reguleren van de talgproductie.

Naast orale suppletie kan topische (op de huid) niacinamide in crèmes en serums helpen bij het verminderen van roodheid, het versterken van de huidbarrière en het vervagen van pigmentvlekjes. Niacinamide crèmes werken vooral goed bij gevoelige of reactieve huidtypes, terwijl orale niacine dieper in de huidlagen doordringt en een meer systemisch effect heeft.

Door de combinatie van ontstekingsremmende, talgregulerende en huidherstellende eigenschappen lijkt niacine dus ook voor onze huid een krachtig hulpmiddel te zijn.

4. Niacine en hart- en vaatgezondheid

Wat maar weinig mensen weten, is dat niacine jarenlang een erkend en effectief middel was in de behandeling van een ongunstig cholesterolprofiel. Nog vóór de opkomst van statines werd het al in hoge doseringen ingezet om bloedvetten te reguleren — met indrukwekkende resultaten.

Niacine is een van de weinige stoffen die op alle drie de belangrijke lipidenwaarden invloed uitoefent:

  • HDL-cholesterol wordt verhoogd met 20–35% — dit is het ‘goede’ cholesterol dat helpt overtollig vet uit het bloed te verwijderen.

  • LDL-cholesterol en triglyceriden worden verlaagd — dit zijn vetten die bijdragen aan plaquevorming in de bloedvaten.

  • Lipoproteïne(a), een moeilijk beïnvloedbare risicofactor voor hartziekten, daalt onder invloed van niacine — iets wat statines niet of nauwelijks voor elkaar krijgen.

Daarnaast heeft niacine een ontstekingsremmend effect: het verlaagt het C-reactief proteïne (CRP), een ontstekingsmarker die geassocieerd wordt met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Ook stimuleert het de vasodilatatie — verwijding van de bloedvaten — wat zorgt voor een betere doorbloeding en verlaging van de bloeddruk.

Waarom wordt niacine dan niet breed ingezet?

De reden ligt niet in de werking, maar in de markt. Niacine is een natuurlijk, niet-patenteerbaar molecuul, en dat betekent dat er geen exclusieve rechten op rusten. Met andere woorden: er valt geen geld aan te verdienen. In tegenstelling tot statines, die gepatenteerd, massaal voorgeschreven en jaarlijks miljarden waard zijn (naar schatting zo’n 19 miljard dollar wereldwijd).

In de afgelopen jaren zijn er enkele grote klinische studies gepubliceerd (zoals HPS2-THRIVE en AIM-HIGH) waarin niacine werd beoordeeld als ‘niet effectief’ of zelfs ongunstig. Maar bij nadere bestudering blijkt dat deze onderzoeken methodologisch scheef waren opgezet:

  • De deelnemers kregen al statines toegediend, waardoor de effecten van niacine minder zichtbaar werden;

  • Ze kregen niacine in combinatie met laropiprant, een stof bedoeld om flushing te verminderen, die echter zélf bijwerkingen veroorzaakte (zoals een verhoogd risico op diabetes);

  • De studies richtten zich vooral op zogeheten ‘hard endpoints’ zoals mortaliteit en beroertes, en niet op verbeteringen in het cholesterolprofiel, terwijl daar juist grote verschillen werden gemeten.

Het gevolg is dat niacine, ondanks decennialang klinisch gebruik en talloze positieve data, nu vaak ten onrechte als ‘achterhaald’ wordt bestempeld. En dat terwijl veel huisartsen en therapeuten die buiten de gebaande paden denken, niacine nog steeds als krachtig en veilig alternatief of aanvulling op statines beschouwen.

De kracht zit in eenvoud

Niacine werkt diep in op het metabolisme. Het verhoogt NAD⁺, verbetert de bloedvatfunctie, reguleert vetstofwisseling en werkt ontstekingsremmend. In plaats van in te grijpen in één enkel pad (zoals statines doen), ondersteunt het het systeem als geheel — subtiel, maar effectief. En precies daarom verdient niacine opnieuw een plek aan tafel, als volwaardig onderdeel van een integrale aanpak bij hart- en vaatziekten.

Belangrijk: gebruik van hoge doseringen niacine moet altijd worden begeleid door een arts of therapeut, zeker als er sprake is van medicatiegebruik, leverproblemen of cardiovasculaire aandoeningen. En vergeet niet: de flush is tijdelijk, maar de effecten zijn langdurig.

5. Gebruik van Niacine: dosering, opbouw, flush en bijwerkingen

Dosering

Voor mentale gezondheid en huidverbetering wordt de orale vorm ‘nicotinezuur’ gebruikt. De aanbevolen dosering ligt tussen 1000 en 3000 mg per dag, verdeeld over de dag. Zowel ervaringen van professionals als gebruikers tonen aan dat een hogere dosis (2500-3000 mg per dag) het meest effectief is bij depressie en angst.

Een veilig opbouwschema kan er als volgt uitzien:

  • Dag 1-2: 500 mg
  • Dag 3-5: 1000 mg
  • Dag 6-8: 1500 mg
  • Dag 9-12: 2000 mg
  • Dag 14-21: 2500 mg (als je lichter bent dan gemiddeld)
  • Dag 22 en verder: 3000 mg

Altijd na een maaltijd innemen, want dat zorgt voor een tragere opname en een mildere flush.

Flush: Wat is het en hoe ga je ermee om?

De eerste dagen zal je lichaam moeten wennen. De flush – die vaak binnen 30 minuten optreedt – zorgt voor een tijdelijke roodheid, warmte en een tintelend gevoel op de huid. Dit komt door de verwijding van de bloedvaten en is volkomen ongevaarlijk.

Een Flush duurt 20-30 minuten, wordt steeds milder naarmate je lichaam er aan went, is merkbaar binnen een half uur tot anderhalf uur na inname (afhankelijk van maaginhoud) en is ten slotte een teken dat de niacine door je lichaam wordt opgenomen.

In het begin kun je echt knalrood worden en het gevoel hebben dat je geplet bent tussen twee speldenkussens. Maar na een paar weken zal je merken dat je lichaam veel milder reageert, zelfs bij hogere doseringen.

Bijwerkingen en voorzorgsmaatregelen

Bij juist gebruik is niacine zeer veilig, maar in hoge doseringen kan het bij sommige mensen bijwerkingen geven, zoals:

  • Tijdelijke flush;
  • Tijdelijke duizeligheid;
  • Tijdelijke hoofdpijn;
  • Hartkloppingen, hogere hartslag;
  • Galbultjes of huiduitslag;
  • Mogelijke verhoging van de bloedsuikerspiegel bij diabetici;
  • In zeer zeldzame gevallen leverproblemen bij extreem hoge doseringen.

Stop direct en raadpleeg een arts bij ernstige bijwerkingen zoals:
Extreem snelle of onregelmatige hartslag
Duizeligheid of flauwvallen
Geelzucht of donkere urine (teken van leverproblemen)

Voor mensen die psychofarmaca zoals SSRI’s, MAO-remmers of antipsychotica gebruiken, geldt extra voorzichtigheid. Niacine beïnvloedt serotonine en neurotransmitters, waardoor combinaties met andere middelen risico’s met zich mee kunnen brengen. Denk dan bijvoorbeeld OOK aan Tramadol en Alcohol. Altijd in overleg met een arts!

Conclusie

Niacine is een krachtig, goedkoop en veilig supplement dat enorme voordelen heeft voor mentale gezondheid, huidverzorging en cardiovasculaire gezondheid. Het is een van de meest ondergewaardeerde en genegeerde vitaminen, simpelweg omdat er geen miljarden aan te verdienen zijn.

De wetenschap laat zien dat niacine essentieel is voor serotonineproductie, celgezondheid en ontstekingsregulatie. De duizenden klinische en gebruikerservaringen spreken boekdelen.

Wil je nou graag verder kijken en lezen? Dan heb ik hieronder een hele lijst met bronnen gezet, die ik heb gebruikt bij het schrijven van deze blog, zodat je zelf op onderzoek kunt gaan.

Stay safe, get healthy!

Liefs, Tanja

Bronnen:

 

3. Unheimisch gevoel

3. Unheimisch gevoel

door | mrt 10, 2025 | Ruimte

3. Unheimisch gevoel

Ik kan haar bijna ruiken zo dichtbij is ze. Ik was net weg aan het zakken in die bijna comateuze, gedachteloze halfslaap, toen ze opeens verscheen op mijn geestesoog. Ik lig op mijn zij, heel diep weggedoken onder mijn deken en die slaperige, zachte energie van mijn rustende lijf is overweldigend intens. Zo’n diepe rust en dan ineens – na een week afwezigheid, is ze daar weer. Maar ik zie haar alleen van achteren.

Het is een aparte situatie, omdat ik me moet focussen op het beeld, zonder echt wakker te worden. Als ik te veel terugkom naar het hier en nu, dan verdwijnt het visioen als sneeuw voor de zon en is ze weg. En dat wil ik niet. Het enige dat is kan doen is heel rustig en stil blijven liggen en me concentreren op wat ik aanschouw.

Haar lichtbruine haar met de grijze strepen is stijl en hangt los op haar schouders. Vandaag heeft ze een grijze, lange rok aan met een donkergrijze sweater. “Kalm blijven adem halen, focussen”, maan ik mezelf rustig in gedachten. “Kijk naar haar voeten”. Ik kijk naar beneden en zie dat ze geen schoenen aan heeft. Kousen. “Waarom niet? Is ze binnen? Waar is ze?” De vragen razen door mijn hoofd en terwijl ik ze denk, worden een kleine stukjes van haar omgeving onthuld.

Ik zie een eenvoudige tafel met een houten stoel. Ze pakt een beker van de tafel. “Heeft ze thee, koffie? Is het ochtend? Welk deel van de dag is het?” De vrouw loopt verder met haar beker en ik volg haar van achteren.

Dan gebeurt er iets met haar. Ze lijkt zich te verstappen en maakt een schokkende beweging en pakt zichzelf vast aan een stoel. De beker valt op het tapijt, maar raakt daarbij een stuk tafel. Hij ligt in tweeën. Het lukt me scherp te stellen op de mok die erg mooi is met diverse in elkaar overlopende, pastelkleurige tinten. Wat zonde. De vrouw heeft ogenschijnlijk thee over haar heen gekregen en probeert de hete thee snel van zich af te kloppen.

Het volgende moment is alles ineens weg. Zwart. Donker. Niets meer. De donkere ruimte van achter mijn ogen is alles wat overblijft. “Shit”. Ik zeg het niet hardop, maar denk het wel. Nu is het belangrijk dat ik niet geïrriteerd raak. Maar gewoon blijf liggen, zoals ik lag. Bewegingsloos met gesloten ogen. In de verte hoor ik de vogels fluiten en het zachtjes tikken van de klok in de woonkamer. Het kleedje van mijn kat ritselt zacht als hij in zijn slaap beweegt. Er is totale rust om mij heen en de behaaglijke warmte van de slaap breidt zich weer langzaam uit door mijn lijf.

Ik weet niet hoelang ik al lig. Er waren geen gedachten meer, geen tijd, geen hier en nu. Alleen de nietsheid van de ontspanning waar ik elke middag zo naar verlang. Het moment waarop ik mijn lijf tot rust breng en mijn brein zich hersteld van de overprikkelende en overweldigende dagelijkse interne dialoog. Ik word zo moe van mezelf dat ik deze middagdutjes gewoon nodig heb. Precies op het moment dat ik zo intens geniet en wegzak in mijn welverdiende rust, is ze daar weer.

We zitten in een auto. Ik zit naast haar op de bijrijdersstoel. Ik kijk om me heen en verbaas me. Dit is echt een oude auto. Als Autist mag ik me verheugen op een iets meer dan normale preoccupatie met auto’s. Toen ik twee was kende ik alle automerken al uit mijn hoofd. Met poppen wilde ik niet spelen, met autootjes wel. En alle knuffels die ik had zette ik op een rijtje in mijn slaapkamer. Keurig netjes van groot naar klein. Maar geen mens die in de zeventiger jaren wist dat meisjes ook autisme konden hebben. En zo leefde ik bijna mijn hele leven onwetend van mijn autisme.

Dankzij mijn divergente brein weet ik echter dat ik momenteel in mijn visioen in een auto zit, specifiek uit de tachtiger jaren. Ik kijk naar de motorkap en schat in dat we in een Volkswagen zitten. Een Polo? Ik probeer het stuur scherp te stellen en zie even later inderdaad een Volkswagen logo. De vrouw zit kalm met haar handen op tien voor twee aan het stuur en ik bekijk haar wat aandachtiger.

Haar schouderlange haar zit met een schuifspeld achter haar rechteroor en ze heeft een grote bril op haar neus met een wat dikker, hoornen montuur. Ze draagt een dunne trenchcoat-achtige jas en als ik mijn ogen laat afdwalen naar haar voeten, zie ik dat ze bruine, leren loafers draagt. Met haar lange grijze rok die ik eerder al zag, ziet ze er best Laura Ashley uit.

Zodra ik mijn best probeer te doen om te kijken waar we precies rijden, gaat mijn beeld weer op zwart. “Wat een gezeik is dit”, grom ik in gedachten. Ik ben hartstikke nieuwsgierig. Dit is de eerste keer dat ik zoveel van haar zie. Geen vluchtige schim, maar een glimp van haar leven.

Terwijl ik nog steeds op mijn zij lig, trekt de duisternis achter mijn ogen op. Het wordt lichter, omdat de zon inmiddels gedraaid is en in de namiddag aan de voorkant van mijn huisje tevoorschijn komt. En het licht valt door mijn gesloten oogleden heen en kleurt mijn slaperige wereld roze. Ik voel dat ik niet meer kan slapen en dat er ook geen visioenen meer komen.

En dan ineens is haar gezicht daar. Vlak voor mijn neus. Zo plotseling dat ik er van schrik. Als een flits. Met grote ogen en open mond zie ik de vrouw voor zich uit staren. Is zij ook ergens van geschrokken? De auto staat stil, omdat de vrouw plotseling geremd heeft. Schoot er iets over de weg? Is ze daarvan geschrokken?

De auto staat stil. De motor draait nog. Wat bizar dat ik dat gewoon kan horen. En dat ik haar nu van voren zie. Alsof ik buiten de auto hang en door het voorruit naar haar geschokte gezicht staar. Ik zie het stuur licht trillen onder haar handen. Heeft ze net geremd? Voor iets? Of voor iemand?

Ik probeer me te focussen op haar blik. Paniek? Schok? Herkenning? Maar dan vervaagt alles.

De motor draait nog.

En precies op het moment dat ik zie dat ze uit gaat stappen en ik hoop iets van de omgeving te zien, vervaagd het beeld volkomen.

Ik ga rechtop zitten tegen de rugleuning van mijn bank en zucht diep. Mijn handen zoeken het grote, zachte bloemetjeskussen met ruches, dat ik vorige maand gekocht heb in dat knusse woonwinkeltje in de binnenstad. Ik trek het tegen me aan, stevig, alsof ik mezelf dwing zo weer een stukje op mijn eigen aarde terug te komen.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp, zie ik haar grijsgroene ogen, opengesperd van schrik, nog op mijn netvlies gebrand staan. Even blijf ik zo zitten, mijn ademhaling langzaam dieper, totdat de spanning in mijn lijf iets wegebt.

Dan doe ik mijn ogen open. Ik schud mijn hoofd en frummel met de rushes van mijn kussen. Ik wil zo graag weten wat er is gebeurd.

Deel 4 volgt binnenkort …

2. Schok tussen werelden

2. Schok tussen werelden

door | mrt 9, 2025 | Ruimte

2. Schok tussen werelden

Ik kan haar bijna ruiken zo dichtbij is. Ik was net weg aan het zakken in die vertrouwde, bijna comateuze, gedachteloze halfslaap, toen ze opeens verscheen op mijn geestesoog. Ik lig op mijn zij, heel diep weggedoken onder mijn deken en die slaperige, zachte energie van mijn rustende lijf is overweldigend intens. Zo’n diepe ontspanning en dan ineens – na een week afwezigheid, is ze daar weer. Maar ik zie haar alleen van achteren.

Het is een aparte situatie, omdat ik me moet focussen op wat ik zie, zonder echt wakker te worden. Als ik te veel terugkom naar het hier en nu, dan gaat ze weg. Het visioen verdwijnt dan als sneeuw voor de zon. En dat wil ik niet. Het enige dat is kan doen is heel rustig en stil blijven liggen en focussen op wat ik zie. Haar lichtbruine haar met de grijze strepen is stijl en hangt los op haar schouders. Vandaag heeft ze een grijze, lange rok aan met een donkergrijze sweater. “Kalm blijven adem halen, focussen”, maan ik mezelf rustig in gedachten. “Kijk naar haar voeten”. Ik kijk naar beneden en zie dat ze geen schoenen aan heeft. Kousen. “Waarom niet? Is ze binnen? Waar is ze?” De vragen razen door mijn hoofd en terwijl ik ze denk, worden kleine stukjes van haar omgeving onthuld. Ik zie een eenvoudige tafel met een houten stoel. Ze pakt een beker van de tafel. “Heeft ze thee, koffie? Is het ochtend? Welk deel van de dag is het?” De vrouw loopt verder met haar beker en ik volg haar van achteren.

En dan is alles ineens weg. Zwart. Donker. Niets meer. De donkere ruimte van achter mijn ogen. “Shit”. Ik zeg het niet hardop, maar denk het wel. Nu is het belangrijk dat ik niet geïrriteerd raak. Maar gewoon blijf liggen, zoals ik lag. Oogjes dicht, zonder te bewegen. In de verte hoor ik de vogels fluiten en het zachtjes tikken van de klok in de woonkamer. Het kleedje van mijn kat ritselt zacht als hij in zijn slaap beweegt. Er is totale rust om mij heen en de behaaglijke warmte van de slaap breidt zich weer langzaam uit door mijn lijf.

Ik weet niet hoelang ik al lig. Er waren geen gedachten meer, geen tijd, geen hier en nu. Alleen de nietsheid van de ontspanning waar ik elke middag zo naar verlang. Het moment waarop ik mijn lijf tot rust breng en mijn brein zich hersteld van de overprikkelende en overweldigende dagelijkse interne dialoog. Ik word zo moe van mezelf dat ik deze middagdutjes gewoon nodig heb. Precies op het moment dat ik zo intens geniet en wegzak in mijn welverdiende rust, is ze daar weer.

We zitten in een auto. Ik zit naast haar op de bijrijdersstoel. Ik kijk om me heen en verbaas me. Dit is echt een oude auto. Als autist mag ik me verheugen op een iets meer dan normale preoccupatie met auto’s. Toen ik twee was kende ik alle automerken al uit mijn hoofd. Met poppen wilde ik niet spelen, met autootjes wel. En alle knuffels die ik had zette ik op een rijtje in mijn slaapkamer. Keurig netjes van groot naar klein. Maar geen mens die in de zeventiger jaren wist dat meisjes ook autisme konden hebben. En zo leefde ik bijna mijn hele leven onwetend van mijn autisme. Maar dankzij mijn divergente brein weet ik dat ik momenteel in een auto zit specifiek uit de tachtiger jaren. Ik kijk naar de motorkap en schat in dat we in een Volkswagen zitten. Een Polo? Ik probeer het stuur scherp te stellen en zie even later inderdaad een Volkswagen logo. De vrouw zit kalm met haar handen op tien voor twee aan het stuur en ik bekijk haar wat aandachtiger.

Haar schouderlange haar zit met een schuifspeld achter haar rechteroor en ze heeft een grote bril op haar neus met een wat dikker, hoornen montuur. Ze draagt een dunne trenchcoat-achtige jas met een bloemetjes sjaal en als ik mijn ogen laat afdwalen naar haar voeten, zie ik dat ze bruine, leren loafers draagt. Met haar lange grijze rok die ik eerder al zag, ziet ze er best Laura Ashley uit. Zodra ik mijn best probeer te doen om te kijken waar we precies rijden, gaat mijn beeld weer op zwart. “Wat een gezeik is dit”, grom ik in gedachten. Ik ben hartstikke nieuwsgierig. Dit is de eerste keer dat ik zoveel van haar zie. Geen vluchtige schim, maar een glimp van haar leven.

Terwijl ik nog steeds op mijn zij lig, trekt de duisternis achter mijn ogen op. Het wordt lichter, omdat de zon inmiddels gedraaid is en in de namiddag aan de voorkant van mijn huisje tevoorschijn komt. En het licht valt door mijn gesloten oogleden heen en kleurt mijn lome wereld donkerroze. Ik voel dat ik niet meer kan slapen en dat er ook geen visioenen meer komen.

En dan toch ineens is haar gezicht daar. Vlak voor mijn neus. Zo plotseling dat ik er van schrik. Als een flits. Met grote ogen en open mond zie ik de vrouw voor zich uit staren. Is zij ook ergens van geschrokken? De auto staat stil, omdat de vrouw plotseling geremd heeft. Schoot er iets over de weg? Is ze daarvan geschrokken? De auto staat stil. De motor draait nog. Wat bizar dat ik dat gewoon kan horen. En dat ik haar nu van voren zie. Alsof ik buiten de auto hang en door het voorruit naar haar geschokte gezicht staar. Ik zie het stuur licht trillen onder haar handen. Heeft ze net geremd? Voor iets? Of voor iemand?

Ik probeer me te focussen op haar blik. Paniek? Schok? Herkenning?

De motor draait nog.

En precies op het moment dat ik zie dat ze uit gaat stappen en ik hoop iets van de omgeving te zien, vervaagd het beeld volkomen.

Ik open mijn ogen, ga rechtop zitten tegen de rugleuning van mijn bank en zucht diep. Mijn handen zoeken het grote, zachte bloemetjeskussen met ruches, dat ik vorige maand gekocht heb in dat knusse woonwinkeltje in de binnenstad. Ik trek het tegen me aan, stevig, alsof ik mezelf dwing zo weer een stukje op mijn eigen aarde terug te komen.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp, zie ik haar grijsgroene ogen, opengesperd van schrik, nog op mijn netvlies gebrand staan. Even blijf ik zo zitten, mijn ademhaling langzaam dieper, totdat de spanning in mijn lijf iets wegebt.

Dan doe ik mijn ogen weer open. Ik schud mijn hoofd en frummel met de rushes van mijn kussen. Ik wil zo graag weten wat er is gebeurd.

Deel 3: Unheimisch gevoel…

1. Als de slaap komt…

1. Als de slaap komt…

door | mrt 6, 2025 | Ruimte

1. Als de slaap komt…

Het zachte HB potlood laat ik rusten op het tekenpapier dat voor me ligt en mijn ogen dwalen af naar buiten. Mijn fijne, houten bureau staat tegen het raam aangeschoven. Dat heb ik expres gedaan, zodat ik voor mezelf de best mogelijke werkplek kon creëren. Het uitzicht op de achtertuin gelegen op het zuiden is rustgevend voor mijn autistische brein. Ik hou van de vele wild groeiende struiken en bomen die ’s zomers volop in bloei staan. En nu het bijna lente is, fonkelt de laagstaande zon door de klimop die een stukje voor mijn raam hangt. Ik kan niet wachten tot de lente volop aanbreekt en de natuur ontwaakt met haar roze bloesem, lichtgroene blaadjes en kleine bloemen, piepend uit hun winterschuilplaats.

Zijn het mijn gedachten aan de bloemen of mijn korte contact met de natuur? Iets triggert me om juist nu aan haar te denken. Van de vrouw uit mijn visioenen. Met de saaie kleding en het peper en zout kleurige haar, waar al wat stroken grijs doorheen schijnen. Nietszeggend, onzichtbaar, gehuld in een enkellange bruine corduroy rok en een beige trui met daaronder een witte blouse. De ronde, perfect gestreken kraag die netjes over haar trui ligt. Een bleek, onopgemaakt gezicht met roze wangen. Vriendelijke zachtgroene ogen met een lieve blik. Treurig haast.

Ik ben de afgelopen maanden alleen in de ochtend in staat om wat werk te verzetten. Ik probeer zo vroeg als mogelijk te starten. Als ik mijn kamillethee en ontbijtkoek op heb, ga ik in aan mijn bureau bij het raam zitten. De schetsen liggen klaar en ik weet wat ik wil tekenen. Dat heb ik de vorige dag al uitgedacht, terwijl ik op de bank lag. Al mijn verschillende potloden, kleurpotloden, stiften en mijn verf, alles staat netjes op stijl en kleur geordend in een klein houten kastje links van mijn bureautje.

Tekenpapier in alle soorten, diktes en maten en papier en karton in alle kleuren liggen in een ladekast rechts van mij. Ik hou van de orde. En toch heeft mijn brein chaos nodig om echt creatief te kunnen zijn. De chaos ligt voor me. Mijn laatste project. Een vrolijke ansichtkaart. Het is er een van een serie van tien die ik illustreer voor een bekend wenskaartenmerk. Verschillende drafts in diverse stadia liggen recht voor me, papiertjes met kleurcombinaties en een stapel schetsen. Chaos in de orde, want anders kan mijn ADHD-brein niet nadenken. Ik ben een wandelende contradictio in terminis.

Bij mooi weer lunch ik graag in de tuin. Ongeacht hoe koud het is, vind ik het fijn om op de lounge set plaats te nemen met mijn gezicht in de zon. Een snee zuurdesem brood met gezouten roomboter en frambozenjam. En nog een grote kop kamillethee. De kleine kamille groeit in de zomer volop in mijn tuin en ik heb begrepen dat al het eetbare wat besluit in en om je huis te groeien, goed is voor je gezondheid. Ik pluk de bloemen aan het eind van de zomer en hang ze te drogen in de keuken voor het altijd zonnige raam.

Na de lunch kan ik nog wat schetswerk en voorbereidingen doen voor de volgende dag, maar daarna is de koek op. Mijn koek. Ik word dan duizelig en erg moe en verplaats mezelf naar de zachte sofa in het nabijgelegen woonkamertje.

Nu ik zo mijmerend mijn gezellige en rommelige achtertuin vol natuur in staar, het tekenpotlood losjes in mijn hand, moet ik plots aan haar denken. De onbekende vrouw uit mijn visioenen. Ik weet niet waarom het alweer een week geleden is dat ik haar zag. Ze was er vanuit het niets als ik in de middag op mijn bank ging liggen, het dikke, knuffeldeken over me heen trok en mijn hoofd liet rusten op het grote kussen. Mijn vermoeide lijf tot rust komend, weg zakkend in de zachtheid van de zitbank.

Ik begrijp wel dat ik net nu aan de visioenen terug moet denken. Want mijn vermoeide lijf geeft duidelijk aan dat het mooi is geweest voor vandaag. Ik heb geluncht, mijn ideetjes voor morgen uitgewerkt en het is tijd voor mijn dutje. Gedecideerd deponeer ik mijn potlood in de daarvoor bestemde bak en zucht diep. Een laatste blik werp ik op mijn zonnige achtertuin als ik rustig op sta, me omdraai en richting de bank loop.

Ik installeer me zittend met een kussen in mijn rug en de laptop op schoot en trek het dikke, fluffy deken over me heen. Ik ben inmiddels misselijk van vermoeidheid en mijn brein voelt zo ondoordringbaar als zwarte mist. Ik kan wel een serie of film opzetten nu, maar ik weet al dat ik geen concentratie en energie heb om iets te kijken. Het enige wat rest is mijn laptop weg zetten, me op mijn zij draaien, het deken over mijn hoofd trekken en mijn ogen sluiten.

De vermoeidheid sluit me in als een zware, wollen omslagdoek. Dik en onontkoombaar. En ik voel hoe de duistere mist neer zakt in mijn wezen en mijn bewustzijn zachtjes weg glijdt op de wolkjes van mijn geest. Oh, wat ben ik uitgeput. Ik zak nog verder weg in de bank. En opeens is ze daar. Vager dan voorheen. Maar dichterbij dan ooit.

Deel 2: Schok tussen werelden…

 

Anna Brown: Non-dualiteit en de realiteit van bewustzijn

Anna Brown: Non-dualiteit en de realiteit van bewustzijn

door | feb 20, 2025 | Bewustzijn, Mindfulness & Nondualiteit

Non-Dualiteit en de Realiteit van Bewustzijn

Wijsheden van Anna Brown,

Een Amerikaanse non-dualiteits- en bewustzijns Teacher

 

Een paar jaar geleden kwam ik per toeval een YouTube video tegen van de piepjonge Non-dualiteits Teacher Anna Brown. Een beeldschone blondine met doordringend blauwe ogen. Messcherp snijdt ze door de bullshit van de mind heen en ik vind het prachtig. Ik hou van de no-nonsense aanpak van deze vrouw!

Omdat ik de laatste tijd nogal in mijn hoofd zit, gevangen in de onzinnigheid van mijn eigen hersenspinsels, vond ik het hoog tijd om weer eens een video te kijken van Anna. Ik kwam een pareltje van een interview tegen wat Matt (Xian Archive) onlangs met Anna Brown had. Zo veel mooie inzichten, die ik graag met jullie wil delen!

Inleiding

Als Matt (bij de start van de video) stelt dat wij in een wereld, een matrix opereren als mensen, wordt hij onmiddellijk liefdevol, maar oneindig stellig en met een grote glimlach onderbroken door Anna:

“ De wereld, de zogenaamde matrix bestaat niet.Er is geen echte wereld; je bent verloren in je gedachten en alles waar je in gelooft. Datgene wat jij denk dat waar is. Maar het is niks anders dan flirten en dansen wat je doet met de inhoud van je bewustzijn. Daarom is het belangrijk om terug te keren naar het ongeconditioneerde bewustzijn. Zodat we begrijpen: Wow, het was nooit waar… het waren enkel mijn gedachten, mijn verbeelding die dat creëerden.

Er is geen persoon; er is alleen presence (aanwezigheid) die verschijnt als mensen. Zolang we blijven praten in dualistische termen, bevestigen we onbewust dat er mensen, plaatsen en dingen zijn. Maar ik spreek tot het echte in jou: je bent geen persoon, je bent het licht van bewustzijn dat verschijnt als een karakter. En dat is het. Er is geen persoon. Het is aanwezigheid. Het is bewustzijn.”

Bam! Ik vond dit gelijk zo krachtig, omdat ze ons hiermee meteen wakker schudt. We bestaan niet. De wereld bestaat niet. Niks bestaat werkelijk, behalve de droom die we gecreëerd hebben in onze mind. Daarover later meer. Anna legt daarna uit hoe haar ontwaking plaats vond:

 

Het ontwaken uit de droom

“Deze realisatie begon voor mij als kind. Toen ik ongeveer zeven of acht jaar oud was, voelde ik intuïtief dat ik mijn naam als een mantra moest herhalen. Liggend in bed herhaalde ik de naam ‘Anna’ net zolang totdat de naam geen betekenis meer had. ‘Anna’ viel uiteen en er was alleen nog maar aanwezigheid, alleen het licht van bewustzijn. Geen geest, geen gedachtevormen, alleen helder zien. Het was zo natuurlijk, bijna bovennatuurlijk.

Wat er na dat satori-moment gebeurde, was dat mijn conditionering terugkwam: mijn culturele conditionering, het katholicisme, alles kwam terug. Maar dat moment leidde me op een spiritueel pad om te begrijpen wat er die nacht in bed gebeurde.”

De Illusie van de Wereld: “Er is geen Wereld”

Een van de meest uitdagende en revolutionaire inzichten is haar stelling dat er geen wereld bestaat buiten ons bewustzijn. Ik kan me zelf nog heel goed het moment herinneren dat ik dit zag.

Mijn eigen awakening

Het was oktober 2014 en ik had een bijzondere ontmoeting met een mooie ziel die -net als Anna- messcherp door mijn illusies heen sneed. In een klap zag ik alles waar ik ooit in had geloofd als zijnde ‘waar’, inclusief mezelf, de Avatar ‘Tanja’, volledig uiteen vallen. Ik barste in huilen uit van schrik. Als je ineens ziet dat niks waar is, dat niets bestaat, alles slechts een illusie is van je eigen mind… dat is effe schrikken. Kan ik je vertellen. Het mooie is dat in dit oneindige veld van bewustzijn, datgene wat we werkelijk zijn, niet alleen alles NIETS is, maar ook alles ALLES is. De Nietsheid en Veelomvattendheid ervan raakte me toen diep. Het is iets wat we geneigd zijn om te vergeten, omdat we zo headfirst de illusie blijven induiken. En that’s life ook een beetje. Maar Anna Brown is een Teacher om ons eraan te herinneren dat de werkelijkheid, de echte realiteit niet buiten onszelf plaats vindt.

Alledaagse situaties

Anna gebruikt bijvoorbeeld het voorbeeld van alledaagse situaties, zoals boodschappen doen, om dit te onderstrepen. Ze stelt dat er geen supermarkt bestaat totdat je deze waarneemt. Wanneer je een kamer verlaat, verschijnt de vloer pas op het moment dat je er weer in stapt. Dit klinkt wellicht als een concept uit sciencefiction, maar het sluit naadloos aan bij zowel non-dualiteit als sommige theorieën uit de kwantumfysica.

Kwantummechanica

In de kwantummechanica bestaat materie bijvoorbeeld pas definitief wanneer deze wordt waargenomen. Met materie bedoel ik dan de tastbare wereld om ons heen. De wereld van de vaste vorm of vaste deeltjes.

Double-Split Experiment

De beroemde dubbele-spleet-experimenten tonen aan dat deze vaste deeltjes zich gedragen als golven (kwantummogelijkheden) totdat er een waarnemer is. Pas als de golven der mogelijkheden worden waargenomen, dan ‘bevriezen’ ze tot een vaste vorm.

Schrödinger’s Cat

Dit is ook prachtig terug te zien in het gedachtenexperiment van Schrödinger (Schrödinger’s Cat). Een heel beroemd experiment waarin we niet weten of een kat in een dichte doos dood of levend is. Er wordt namelijk een hendeltje overgehaald en de kans is 50-50 dat er wel gif (kat gaat dood) of geen gif (kan blijft leven) in de doos gespoten wordt. Hier wordt duidelijk aangetoond dat zolang we niet hebben waargenomen (in de doos hebben gekeken), de kat in superpositie blijft. Dit zijn de golven van mogelijkheden. Pas op het moment dat we de doos openen en kijken (waarnemen!) storten de golven in als deeltjes en is de daadwerkelijke materiële staat van de kat zichtbaar.

Spirituele Inzichten van Anna Brown

Maar terug naar Anna Brown, die dit wetenschappelijke principe koppelt aan het spirituele inzicht dat wij als bewuste wezens de architecten zijn van onze realiteit. Wijsheid en Inspiratie die zij ook weer opdoet van haar teachers zoals Joe Dispenza, Neville Goddard en Allan Watts.

Ze benadrukt dat het blijven geloven in een objectieve wereld buiten onszelf, ons gevangen houdt in dualiteit en illusie. Door te erkennen dat alles wat we ervaren slechts een weerspiegeling is van ons innerlijke bewustzijn, krijgen we de kracht om onze realiteit te herscheppen. Dit vraagt om een diepgaande verschuiving van perceptie: in plaats van te reageren op de buitenwereld, leren we dat de buitenwereld reageert op ons. Sterker nog: Er is geen buitenwereld. Alles vindt plaats binnen onze mind!

De Matrix en Simulatiehypothese: Leven we in een virtuele werkelijkheid?

Als alles enkel in onszelf plaats vindt en er geen ‘outside world’ is, wat is dan werkelijkheid?? Een interessante invalshoek is de simulatiehypothese, gepopulariseerd door filosoof Nick Bostrom. Deze theorie stelt dat het mogelijk is dat onze realiteit een geavanceerde simulatie is, vergelijkbaar met een virtuele realiteit. Hoewel dit vaak wordt gezien als een technologische simulatie, geloof ik dit zelf niet. Ik interpreteer dit meer spiritueel: als onze werkelijkheid een simulatie is, dan zijn wij zowel de programmeur als de speler. Wij creëren de simulatie door ons denken. Via onze mind.

Dit sluit aan bij het non-dualistische idee dat er geen externe wereld bestaat, zoals hiervoor gesteld. Net zoals een videogame pas nieuwe werelden genereert wanneer je personage er naartoe beweegt, zo creëert ons bewustzijn de fysieke wereld pas op het moment dat wij er onze aandacht op richten. De supermarkt verschijnt pas wanneer wij besluiten er binnen te stappen. De kat is dood, noch levend, totdat we in de doos kijken, het elektron kiest zijn vorm pas wanneer wij ernaar kijken. Deze simulatie is niet een gevangenis, maar een creatief speelveld waarin we voortdurend nieuwe mogelijkheden tot leven wekken.

De Wet van Aanname en de Wet van Aantrekking

Dit doen we door middel van de Wet van de Aantrekking en de Wet van de Aanname (Neville Goddard), welke Anna Brown beide benadrukt. Waar de Wet van Aantrekking stelt dat je door je gedachten (mind) en gevoelens (hart) de werkelijkheid naar je toe trekt, leert de Wet van Aanname dat je daadwerkelijk moet belichamen wat je wenst te ervaren. Het gaat niet alleen om het visualiseren van een gewenste realiteit, maar om het volledig aannemen van de identiteit die daarmee gepaard gaat.

Ik vond het echt ontzettend mooi wat ze hierover uitlegde. Ze vertelt dat niets in haar realiteit veranderde, totdat ze zichzelf begon te bevestigen als ‘Christus’, ‘Boeddha’ of ‘het licht van bestaan’. Dit is een diepgaande verschuiving in zelfbeeld en bewustzijn. Door jezelf te zien als de hoogste expressie van bewustzijn, begin je een realiteit te manifesteren die overeenkomt met die frequentie. Het universum weerspiegelt immers altijd wie je denkt te zijn, niet alleen wat je denkt te willen. Met andere woorden: Als je zegt ‘Ik ben’, dan ben je dat ook in het moment volgens de Wet van de Aanname. Kies dus zorgvuldig datgene wat jij zegt te zijn!

De Illusie van Tijd

Een van de meest fascinerende aspecten van non-dualiteit vind ik het concept van tijd (obiously… het is mijn special interest in quantum mechanics). Tijd is niet lineair, zoals we vaak denken, maar eerder als een spinnenweb, waarin alles tegelijkertijd gebeurt. Alle tijdlijnen, ruimtes en bestaansvormen vibreren nu. Het verleden, het heden en de toekomst zijn geen opeenvolgende gebeurtenissen, maar verschillende frequenties binnen hetzelfde moment, hetgeen ook Anna Brown duidelijk uitlegt in dit interview.

Je kunt informatie halen uit alle tijdlijnen en dimensies, omdat ze altijd toegankelijk zijn. Het is alsof je een naald op een vinylplaat zet: je kunt kiezen welk nummer je wilt spelen, maar alle nummers bestaan tegelijkertijd op de plaat. Dit laat zien dat niets vaststaat; er zijn slechts waarschijnlijkheden. Onze keuzes en vibraties (!) bepalen welke tijdlijn we ervaren.

Zelfliefde als sleutel tot verlichting

Een essentieel aspect van non-dualiteit en het ontwaken tot bewustzijn is zelfliefde. Anna Brown benadrukt dat werkelijke zelfliefde niet slechts draait om het koesteren van het lichaam of het ego, maar om het erkennen van jezelf als de bron, als het licht van bewustzijn zelf. Door het hart te openen en liefde als je natuurlijke staat te omarmen, verschuif je je perceptie van afgescheidenheid naar eenheid. We zijn allemaal hetzelfde!

Zelfliefde betekent dat je jezelf ziet als het goddelijke, als de bron van alle ervaringen. Wanneer je jezelf volledig accepteert en liefhebt, verdwijnt de behoefte aan externe validatie. Je leeft niet langer vanuit angst of tekort, maar vanuit overvloed en vertrouwen. Dit is de ware vrijheid die non-dualiteit biedt: je bent niet slechts een mens die liefde nodig heeft, je bent liefde zelf.

Meditatie: De weg naar innerlijke stilte en vrede

Meditatie is essentieel om deze waarheid te ontdekken, vertelt Anna. Het betekent niet alleen zitten en je gedachten observeren. Het is rusten als het Zelf (als datgene wat je werkelijk bent). Je onthecht je van verbeelding, van verleden, van ‘ik versus jij’ en de wereld. Je rust als het hoogste wezen, als de tijdloze waarnemer.

Meditatie is niet slechts een techniek, maar zogezegd een poort naar datgene wat we werkelijk zijn: ons ware Zelf. De plek waarin we ons kunnen onttrekken aan de constante stroom van gedachten en verhalen die ons parten spelen. Echte meditatie betekent rusten als dit Zelf, het licht van bewustzijn dat alles waarneemt zonder oordeel. Het kan starten als een oefening van een paar minuten per dag, maar de werkelijke meditatieve staat is een voortdurende staat van aanwezigheid.

Wanneer je mediteert, verschuif je je aandacht van de uiterlijke wereld naar je innerlijke realiteit. Je leert om je gedachten, emoties, overtuigingen te zien als voorbijdrijvende wolken, als golven op de oceaan van je bewustzijn. Door dit te doen, ontwaak je tot de realisatie dat je niet de gedachten, gevoelens bent, maar de ruimte waarin dit alles verschijnt.

Meditatie brengt je terug naar de stille kern van je wezen, waar alleen vrede en helderheid bestaan. Het helpt je om niet langer reactief te zijn op de omstandigheden om je heen, maar vanuit een diepe rust en wijsheid te handelen. Dit is de weg naar verlichting, het einde van lijden en de bevrijding van de illusie van afgescheidenheid.

De Kracht van Presence (Aanwezigheid)

Anna:

“Je moet beseffen dat jij de ruimte bent, de Akash, de container. Dit betekent dat je moet leren mediteren en je losmaken van de wereld, omdat er geen echte wereld is. Het is de inhoud van je bewustzijn. Meditatie is bewustzijn van bewustzijn: je bent je bewust van je innerlijke dialoog en je kunt deze verschuiven, veranderen of aanpassen als dat nodig is.”

De rol van liefde

“Wanneer je in deze staat van aanwezigheid verblijft, begin je te zien dat er geen werkelijke wereld buiten je is. Alles wat je ervaart is een reflectie van je eigen staat van bewustzijn. Dit betekent dat je de schepper bent van je werkelijkheid. Onze gedachten, gevoelens en intenties zenden een vibratie uit die onze externe ervaring vormgeeft.

Liefde is niet slechts een emotie, maar de fundamentele kracht die alles verbindt. Wanneer we onszelf zien als de bron van liefde, verdwijnt de behoefte aan externe validatie of goedkeuring. We beginnen te leven vanuit een plek van onvoorwaardelijke liefde en compassie, niet alleen voor anderen, maar ook voor onszelf.”

Conclusie

Wat mij zo raakt in de leer van non-dualiteit is dat het ons uitnodigt om wakker te worden uit de droom van afgescheidenheid en hierin de werkelijkheid te zien: Een spel van bewustzijn, een dans van leegte en vorm. God die zichzelf graag wil ervaren en daartoe allemaal avatars heeft gecreëerd (mensen, dieren, de wereld). Het biedt ons de mogelijkheid om niet langer verstrikt te raken in gedachten en emoties, maar te leven vanuit de stille, tijdloze aanwezigheid die we werkelijk zijn.

Door te rusten in deze staat van zijn, creëren we niet alleen een diepere vrede voor onszelf, maar dragen we ook bij aan de collectieve ontwaking van de mensheid. Laten we samen de sluier van illusie oplichten en terugkeren naar ons ware zelf – de onbegrensde, eeuwige aanwezigheid die altijd hier is, altijd nu.

Veel liefs en licht, Tanja 💖

× Hoe kan ik je helpen?