Op een mooie dag las iemand me onderstaand verhaal voor dat in essentie gaat over perfectie en imperfectie. Het ontroerde me zo, omdat het iets raakte bij mij als perfectionist. Ik wil het graag in mijn eigen woorden met je delen!
Het verhaal van de gebarsten waterkruik
Een oude Chinese vrouw moest elke dag drie kilometer lopen van haar huis naar de waterbron om water te halen. Zij had hiervoor twee grote, stevige waterkruiken die aan beide zijden van een stok hingen de zij op haar schouders droeg. En zo was het dat zij iedere dag heen en weer naar de bron liep met de kruiken aan weerszijden van de stok op haar schouders.
Elke dag kwam zij echter thuis met maar anderhalve kruik met water. De ene kruik had een barst, waardoor deze altijd maar halfvol water was als zij eindelijk terug kwam van haar tocht. De andere kruik was in perfecte staat en leverde wel altijd een mooie, volle kruik met water af.
De perfecte kruik was erg trots op zijn prestatie en kon er niet over uit hoe vlekkeloos hij in staat was om te doen wat hij moest doen. Zo veel mogelijk water dragen voor de vrouw, zodat zij kon drinken, zich kon wassen en kon koken.
De gebarsten kruik schaamde zich diep voor zijn imperfectie en voelde zich er vreselijk ellendig over. Hij kon immers maar de helft doen van hetgene waarvoor hij was gemaakt.
Na twee jaren van bitter falen sprak de kruik op een dag, bij de waterbron, tot de vrouw: “Ik schaam me omdat de barst in mijn zij ervoor zorgt dat het water uit me weglekt, terwijl we naar huis gaan. U heeft helemaal niets aan mij.”
De oude vrouw glimlachte liefdevol en sprak: “Is je dan niets opgevallen als we onderweg zijn?”
De kruik vertelde dat hem niets was opgevallen. Hij was altijd te zeer bezig met het water dat uit hem wegsijpelde en hij voelde zich daar erg rot over.
“Probeer zo op de terugweg eens op te letten en te zien wat je opvalt aan jouw kant van de route.” Zei de vrouw.
Bij thuiskomst vroeg de oude vrouw of de kruik iets opvallends had gezien.”
“Nee”, zei de kruik, “niet echt.”
De vroeg keek hem glimlachend aan en sprak: “Heb je dan niet gemerkt dat aan jouw kant van de weg de mooiste bloemen bloeien, en niet aan de andere kant van de weg? Aan de andere kant van de weg is het dor. Toen ik merkte dat er een barst in jou zat en het water uit je lekte op de terugweg, heb ik onderweg naar de bron allemaal zaadjes gepland langs de kant van de weg. En elke dag, wanneer we naar huis lopen, geef jij ze water. Alweer twee jaar lang kon ik de prachtige bloemen die hier uit groeiden plukken om de tafel mee te versieren.
Als jij niet was zoals je was, zou deze pracht er niet zijn om ons huis te eren. Ik ben heel erg blij dat jij precies bent zoals je bent. Want zo kun je doen wat je moet doen in deze wereld. Je geeft mij water en bloemen.”
De waterkruik voelde zich intens gelukkig en realiseerde zich dat zijn imperfectie helemaal geen gebrek was. Vanaf die dag genoot hij ook van de bloemenpracht langs de kant van de weg en kon zich trots en blij voelen als hij water leverde en de bloemen op tafel zag staan.
Ik wens voor jou dat je zult vertrouwen op jezelf. Je bent precies goed zoals je bent!
Liefs, Tanja
Photo credits CCO Public Domain: Bridge and flowers by Yang Guoning (Pixabay)
