De wijze waarop meisjes en vrouwen in onze westerse maatschappij klein worden gehouden en geleerd wordt dat ze minderwaardig zijn, is zo onbeschrijflijk subtiel en onzichtbaar dat het geen mens opvalt. Ik wist van niks als jongvolwassen studente begin negentiger jaren. Maar daar zou snel verandering in komen.
In 1992 zat ik in het propedeuse jaar van de studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening aan de Karthuizer academie (Hogeschool van Amsterdam), hartje Jordaan. Ik was 19 jaar en vond de hele feminisme beweging maar idioot. Dolle mina’s, vrouwen in tuinbroeken, verbrande bh’s, ik hoefde er op geen enkele wijze mee geassocieerd worden. Toen ik hoorde dat ik een verplicht college vrouwenstudies moest bijwonen, wilde ik niet gaan. En hier schiet ik tijdens het schrijven vol van mijn onwetendheid van toen. Het maakt me verdrietig to this day, dat ik toen zo onwetend was van de krachten en machten die aan het werk zijn om ons vrouwen en onze dochters klein te houden.
Niet alleen in de delen in de wereld waar vrouwen openlijk worden gediscrimineerd, maar ook vooral in de westerse landen, waar vrouwenvoetbal een achteraf plaatsje krijgt, waar vrouwen die een tennistoernooi winnen minder geld en kleinere bekers krijgen als mannen, waar in films de hoofdrollen nog altijd voornamelijk zijn weggelegd voor mannen en waar de vrouw enkel de rol als lieftallige love-interest krijgt toebedeeld (Ook in tekenfilms en animaties), waar vrouwen minder verdienen en lagere posities bekleden, waar vrouwen als object behandeld worden in reclames. Waar het al start in sprookjes, waar vader de koning oppermachtig is en de zielige prinses alleen gered kan worden door een moedige ridder (Hoezo kunnen vrouwen zichzelf niet redden en moedig zijn???) Kortom, waar vrouwen en meisjes hun hele leven de boodschap krijgen (openlijk of verborgen) dat ze zwak, niet mooi genoeg en minder waard zijn.
Op die ochtend in 1992 veranderde mijn leven compleet. Van feministenhater ging ik vanaf dat moment door het leven als feministe, vastbesloten om mijn steentje bij te dragen als het gaat om vrouwenrechten en dat doe ik al 23 jaar op mijn eigen manier, bijvoorbeeld in de opvoeding van mijn drie zoons en dochter.
Gelukkig is er een broodnodige tegenbeweging gaande. Na Dove (het merk voor lichamelijke producten, zoals zeep en bodylotions) die een langlopende campagne heeft voor positief lichaamsbewustzijn voor vrouwen, doet nu Always (hygiëne producten voor vrouwen) een geweldige duit in het zakje. Met hun campagne #likeagirl (Als een meisje) willen ze er toe bijdragen dat jonge meiden zichzelf blijven waarderen en zich niet van de wijs laten brengen door alle subliminale boodschappen van onderwaardering waar jonge meiden en vrouwen mee te maken krijgen.
Deze video schokte me door de eerlijkheid van de antwoorden en door de realisatie dat we hier nog steeds te kampen hebben met een heel groot probleem.
“You puntjepuntjepuntje like a girl, betekent in het Engels dat je iets doet als een meisje. Dat is per definitie negatief. ‘You hit like a girl‘, oftewel ‘Je hebt helemaal geen kracht’. Of ‘You run like a girl‘, Je kunt totaal niet goed hardlopen’. Als je iets als een meisje doet, bak je er niets van. het is een vaak gebruikte opmerking, vooral in de Engelse taal. Always vindt dit net zo schokkend als ik en springt hier geweldig op in met deze campagne.
