Ergens voelt het raar om me bezig te houden met het ontbullshitten van de westerse mens. Er is immers in de wereld zo veel échte Bullshit gaande. Misschien schaam ik me ook wel een beetje. Wanneer is het gerechtvaardigd om van een ‘echt’ probleem te spreken? Van bullshit waar je je niet voor hoeft te schamen. Wanneer is het erg genoeg?
En toch. We kunnen alles wel stuk relativeren, maar de bottom line blijft dat we met z’n allen ons regelmatig maar wat kl*te voelen. En dan hebben we ogenschijnlijk alles wat ons hartje begeert. Een (mooi en standvastig, aardbevingsproof) dak boven ons hoofd, (meeeer dan genoeg) voedsel in de koelkast, relatieve gezondheid, iets vam eem computer, mobiel, stromend water, warm en koud… en het zou zo maar kunnen dat je daarnaast net als ik ook nog gezegend bent met een stapeltje kinderen en een geweldige relatie. En heb je dan ook nog een auto en een fiets? Kind, wat heb je te klagen…
En daar ligt hem de kosmische grap ter grootte van een dinosaurus. Al die externe bullshit maakt ons niet gelukkig. Het is allemaal slechts uiterlijke schijn. Daar kwam ik een paar jaar na mijn scheiding hardhandig achter. Hoe dat kwam? Ik zal het je vertellen.
Vanaf mijn vroegste jeugd las ik alle sprookjes die ik maar kon vinden. En voordat ik kon lezen las mijn moeder me deze voor. En ik wist het. Honderd procent zeker. Het echte ultieme geluk zou ik pas vinden als ik …. mijn sprookjesprins zou vinden. Mijn soulmate, mijn prins op het witte paard in wiens armen ik mij als beeldige Assepoester kon laten vallen en nog lang en gelukkig zou leven. Tot de dood ons zou scheiden.
Nou een prins kwam er. En die scheiding ook. Nadat ik er in zes jaar tijd vier kids had uitgepoept. Ons huwelijk stierf een trage, pijnlijke dood, vele jaren voordat we ook daadwerkelijk uit elkaar gingen. We waren veertien jaar samen geweest. Waarvan de laatste jaren dus op sterven na dood. En daarna wist ik het helemaal zeker. Ik had gewoon mijn echte zielenmaatje, mijn ware soulmate nog niet echt ontmoet.
Ik ging op een ware kruistocht. De inkt op de scheidingspapieren was nog niet eens droog en ik was al aan het daten. Ik MOEST en ZOU mijn soulmate vinden. En toen tijdens een date in de zomer van 2011, versierde Michel mij onder de kont van … mijn date vandaan. Ik werd verliefd en bleef verliefd en toen wist ik het helemaal zeker. Ik was nu gelukkig. Ultiem gelukkig. En zou dat voor de rest van mijn leven blijven.
Helaas pindakaas. Ook dit heftige gevoel van geluk bleek maar tijdelijk te zijn. Zoals elke gevoel van geluk slechts van voorbijgaande aard is. Overdonderend in zijn vegankelijkheid. Ik ben nog nooit zo hard gevallen. Van mijn roze wolk. Denkende dat het geluk echt van buiten kon komen. En toch blijft ons ego stug denken (wat zeg ik, ons ego is er STELLIG VAN OVERTUIGD!!!) dat dat geluk echt wel zal komen ALS puntje puntje puntje. Vul zelf maar in.
Kale, bleke, pijnlijke realiteit is dat het Grote Geluk er misschien wel even kan zijn, maar dat het nooit blijvend is. Jim Carrey vertelde het al. Hij maakte een stetement zo hartgrondig dat er een rilling langs mijn ruggengraat liep toen ik het zag op YouTube. “Ik zou willen dat iedereen zo rijk, succesvol en beroemd kon zijn als ik. Dan zouden ze weten dat het allemaal niet gelukkig maakt!” Dat zei hij. En te oordelen naar alle rijke, succesvolle en bekende mensen (met ook leuke kinderen en ook toffe relaties) die er een eind aan maken. had Jim hierin helemaal gelijk.
We willen zo graag gelukkig zijn. En we zijn en blijven ervan overtuigd dat dat Grote Geluk ons gebracht gaat worden door het verkrijgen van alle dingen waar we zo heftig naar verlangen. Wat dat dan ook moge zijn. Maar het is niet zo. Het is een leugen. Een val van ons ego waar we steeds weer intuinen. Ookal WETEN we echt wel beter.
En vlak voordat ik aan dit stuk begon, zat ik dus op Facebook te scrollen langs alle ellende in de wereld. Dierenleed, Oorlogen, Vluchtelingen, Mishandelde kinderen. En ik denk: Tan, waar begin je aan? Hoe haal je het in je hoofd om onze Westerse-vrouwtjes-Bullshit op te willen lossen, terwijl er wel belangrijkere Bullshit, ECHTE Bullshit is in de wereld?
En ik zeg NEE. Want nee het is JUIST het idee in ons hoofd dat we niet mogen dit, wel moeten dat, zouden moeten zus wellicht kunnen zo, dat maakt dat we niet gelukkig kunnen zijn. F*ck it all en dump die shit. We moeten zo veel van onszelf. Want stel je voor dat we niet voldoen aan die torenhoge lat die we voor onszelf hebben neergelegd. Een hoogstokspringer zou er slapeloze nachten van krijgen. Serieus! Badend in het zweet zou het schaap wakker schrikken bij het idee aan die enorme hoogte van de lat die wij neerleggen.
Dus JA. Ook ONZE Bullshit mag er zijn. Mag boven tafel komen en geuit. Onze Bullshit mag gedeeld worden en we mogen lachen, huilen, schreeuwen en brullen. Omdat iedereen zijn eigen Bullshit heeft, in welke mate dan ook. Bullshit is Bullshit. Het is simpelweg shit die we niet meer nodig hebben, maar waar we wel aan vasthouden. Omdat het veilig voelt? Of omdat we niet anders weten? Wie zal het zeggen. Feit is dat we ons niet schuldig hoeven voelen. Wat er over blijft is rust. En zen. Heerlijk. Genieten.
In april 2016 las ik een blog (And then, life happens) van een jong tienermeisje (brightsmilesinthedark) die mij in mijn hart taakte. Ze was op school gepest en zag het niet meer zitten. Ik reageerde op haar blogpost en kreeg ook een reactie van haar. Inmiddels is haar wordpress blog van Internet verdwenen en ik weet ook niet hoe het met haar is afgleopen. Maar voor iedereen die ooit gepest is geweest, die het ooit niet meer zag zitten, wil ik je graag laten weten wat ik haar schreef.
Hoi dapper meisje, je kent me niet. Je had mijn dochter kunnen zijn en ik jouw moeder. Ik heb ook kindjes. Ik ben zo blij dat jouw vader achter je staat. Maar ik vind het verschrikkelijk dat jij gepest wordt. Ik heb dat ook meegemaakt. Uiteindelijk heb ik als volwassene geleerd dat ik mijn lichaam niet ben. Dat ik mijn gedachten niet ben. En ook mijn emoties niet. Dat ik veel meer ben, nog voorbij dit alles. En dat jij dit ook bent. Een prachtig, krachtig, stralend wezen ben jij. Die hier op aarde is gekomen met een doel. Verstopt in een mensenlijf, wat af en toe lastig is. Juist omdat we vergeten wie we werkelijk zijn; dat stralende wezen dat zichzelf slechts wil uitdrukken via dat mens zijn. En dat mens die we zijn heeft al die gedachten en emoties. En dat stralende wezen identificeert zich op een gegeven moment met dat mens zijn. En dan begint lijden. En willen we verandering. Ontsnappen uit het lijden. Wat mij heeft geholpen is de identificatie loslaten met alles wat ik denk te zijn, te moeten zijn, met mijn lichaam, mijn gedachten en emoties. Mediteren heeft me geholpen. Mindfulness en leraren als Byron Katie, Eckhart Tolle, Gangaji, on deze video legt ze uit wat ik bedoel ( https://m.youtube.com/watch?v=kUtH0DDJorM), , maar jonge mensen zoals Bentinho Massaro hebben zo veel wijsheid te delen. Ik heb daar veel aan gehad. Zoek hem ook eens op op YouTube, als wat ik schrijf je aanspreekt. En ook. Zou je niets kijken en alleen mijn woorden lezen, laat me je dan nogmaals vertellen hoe mooi en eindeloos stralend en prachtig je bent. Van binnen en van buiten. Als mens, als ziel. En ik hoop dat je dat weet. Weet je, en ook de pestkoppen met hun domme gedrag zijn zulke stralende wezens. En ook zij zijn totaal vergeten wie ze werkelijk zijn. Maar ik hoop dat iig jij het je herinnert. Zodat jij een baken van licht kunt zijn voor al die mensen die vergeten zijn wie ze werkelijk zijn. De wereld heeft jonge mensen nodig zoals jij die hun stem kunnen en durven te laten horen en die welbespraakt genoeg zijn om gehoord te worden. Ik hoop dat je je blog voort zet en zo een baken van troost, hoop en licht kunt zijn. Ook voor al jouw leeftijdgenoten die in hetzelfde schuitje zitten. You are not alone! Heel veel liefs van een medemens. Xxx
Ze reageerde als volgt:
Wauw! Dit is zo’n geweldige reactie! Ik kan eigenlijk niets anders zeggen dan dat ik het er volledig mee eens ben: alle mensen zijn inderdaad die stralende wezens. Sommigen zijn het gewoon vergeten. Geweldig om dit te lezen. Super bedankt!
Ik wens iedereen die ooit met pesten en treiteren te maken heeft gehad of nu daarmee te maken heeft heel veel liefs. Zoek hulp en blijf in contact met je familie. YOU ARE LOVED!
Eigenlijk is elk woord dat ik opschrijf in deze blog er eentje te veel. De woorden van de bijzondere monnik David Steindl-Rast in onderstaande prachtige video zeggen alles al. De eerste twee decennia van zijn leven, gekleurd door de Tweede Oorlog waren bepalend voor het bijzondere pad wat hij zijn verdere leven zou afleggen. Het pad naar geluk en het onderwijzen ervan.
Geboren in 1926 in Wenen, bracht hij in de Tweede Wereldoorlog zijn tienerjaren door in een door Duitsland bezet Oostenrijk. Gedurende de hele oorlog was hij naar eigen zeggen omringt door dood en verderf. Bombardementen, leeftijdsgenoten die omkwamen en heel veel leed en pijn van mensen in zijn land. Hij was blij en verbaasd dat hij op 19-jarige leeftijd de oorlog overleefd had. De jaren na de oorlog waren heel gelukkig voor hem. Hij feestte in Salzburg, genoot van muziek, samen met vrienden en de vriendinnetjes die hij had. Hij realiseerde zich dat hij zo ontzettend gelukkig was samen met zijn leeftijdsgenoten, omdat hij de dood al die jaren lang constant in de ogen had gekeken. De blijdschap en dankbaarheid van het overleven van de oorlog, zorgde voor de intense gevoelens van geluk.
David las in die tijd het een en ander van Sint Benedictus en een zinnetje van de Wet van Sint Benedictus heeft grote indruk op hem gemaakt: “To have death before your eyes at all times”. En dat was nou precies wat hij de hele oorlog had gedaan, de dood in de ogen gezien de hele tijd. Hij realiseerde zich dat doordat de dood hem constant omringt had, hij juist optimaal in staat was om volledig in het huidige moment te leven. “Als je denkt dat je maar heel weinig tijd hebt om te leven, kom je juist helemaal tot leven!”.
Hij dacht dat vanwege deze wijsheid, het wellicht een goed idee zou zijn om een Benedictijnse monnik te worden. Maar die gedachte joeg hem angst aan en hij verzon allerlei excuses om dit pad te ontwijken. Uiteindelijk kwam hij, zeven jaar later, als 26-jarige toch in een klooster terecht, nog wel in de Verenigde Staten en toen hij hier voet aan de grond zette, wist hij gelijk dat hij hier op het juiste adres was. En dat is al meer dan zestig jaar zijn thuis.
Maar wat is nou de ultieme sleutel naar geluk? Broeder David heeft het antwoord. Ik hoop dat je een inspiratie-boost uit deze korte video kunt halen. De Nederlandse vertaling heb ik eronder gezet.
