Ergens voelt het raar om me bezig te houden met het ontbullshitten van de westerse mens. Er is immers in de wereld zo veel échte Bullshit gaande. Misschien schaam ik me ook wel een beetje. Wanneer is het gerechtvaardigd om van een ‘echt’ probleem te spreken? Van bullshit waar je je niet voor hoeft te schamen. Wanneer is het erg genoeg?
En toch. We kunnen alles wel stuk relativeren, maar de bottom line blijft dat we met z’n allen ons regelmatig maar wat kl*te voelen. En dan hebben we ogenschijnlijk alles wat ons hartje begeert. Een (mooi en standvastig, aardbevingsproof) dak boven ons hoofd, (meeeer dan genoeg) voedsel in de koelkast, relatieve gezondheid, iets vam eem computer, mobiel, stromend water, warm en koud… en het zou zo maar kunnen dat je daarnaast net als ik ook nog gezegend bent met een stapeltje kinderen en een geweldige relatie. En heb je dan ook nog een auto en een fiets? Kind, wat heb je te klagen…
En daar ligt hem de kosmische grap ter grootte van een dinosaurus. Al die externe bullshit maakt ons niet gelukkig. Het is allemaal slechts uiterlijke schijn. Daar kwam ik een paar jaar na mijn scheiding hardhandig achter. Hoe dat kwam? Ik zal het je vertellen.
Vanaf mijn vroegste jeugd las ik alle sprookjes die ik maar kon vinden. En voordat ik kon lezen las mijn moeder me deze voor. En ik wist het. Honderd procent zeker. Het echte ultieme geluk zou ik pas vinden als ik …. mijn sprookjesprins zou vinden. Mijn soulmate, mijn prins op het witte paard in wiens armen ik mij als beeldige Assepoester kon laten vallen en nog lang en gelukkig zou leven. Tot de dood ons zou scheiden.
Nou een prins kwam er. En die scheiding ook. Nadat ik er in zes jaar tijd vier kids had uitgepoept. Ons huwelijk stierf een trage, pijnlijke dood, vele jaren voordat we ook daadwerkelijk uit elkaar gingen. We waren veertien jaar samen geweest. Waarvan de laatste jaren dus op sterven na dood. En daarna wist ik het helemaal zeker. Ik had gewoon mijn echte zielenmaatje, mijn ware soulmate nog niet echt ontmoet.
Ik ging op een ware kruistocht. De inkt op de scheidingspapieren was nog niet eens droog en ik was al aan het daten. Ik MOEST en ZOU mijn soulmate vinden. En toen tijdens een date in de zomer van 2011, versierde Michel mij onder de kont van … mijn date vandaan. Ik werd verliefd en bleef verliefd en toen wist ik het helemaal zeker. Ik was nu gelukkig. Ultiem gelukkig. En zou dat voor de rest van mijn leven blijven.
Helaas pindakaas. Ook dit heftige gevoel van geluk bleek maar tijdelijk te zijn. Zoals elke gevoel van geluk slechts van voorbijgaande aard is. Overdonderend in zijn vegankelijkheid. Ik ben nog nooit zo hard gevallen. Van mijn roze wolk. Denkende dat het geluk echt van buiten kon komen. En toch blijft ons ego stug denken (wat zeg ik, ons ego is er STELLIG VAN OVERTUIGD!!!) dat dat geluk echt wel zal komen ALS puntje puntje puntje. Vul zelf maar in.
Kale, bleke, pijnlijke realiteit is dat het Grote Geluk er misschien wel even kan zijn, maar dat het nooit blijvend is. Jim Carrey vertelde het al. Hij maakte een stetement zo hartgrondig dat er een rilling langs mijn ruggengraat liep toen ik het zag op YouTube. “Ik zou willen dat iedereen zo rijk, succesvol en beroemd kon zijn als ik. Dan zouden ze weten dat het allemaal niet gelukkig maakt!” Dat zei hij. En te oordelen naar alle rijke, succesvolle en bekende mensen (met ook leuke kinderen en ook toffe relaties) die er een eind aan maken. had Jim hierin helemaal gelijk.
We willen zo graag gelukkig zijn. En we zijn en blijven ervan overtuigd dat dat Grote Geluk ons gebracht gaat worden door het verkrijgen van alle dingen waar we zo heftig naar verlangen. Wat dat dan ook moge zijn. Maar het is niet zo. Het is een leugen. Een val van ons ego waar we steeds weer intuinen. Ookal WETEN we echt wel beter.
En vlak voordat ik aan dit stuk begon, zat ik dus op Facebook te scrollen langs alle ellende in de wereld. Dierenleed, Oorlogen, Vluchtelingen, Mishandelde kinderen. En ik denk: Tan, waar begin je aan? Hoe haal je het in je hoofd om onze Westerse-vrouwtjes-Bullshit op te willen lossen, terwijl er wel belangrijkere Bullshit, ECHTE Bullshit is in de wereld?
En ik zeg NEE. Want nee het is JUIST het idee in ons hoofd dat we niet mogen dit, wel moeten dat, zouden moeten zus wellicht kunnen zo, dat maakt dat we niet gelukkig kunnen zijn. F*ck it all en dump die shit. We moeten zo veel van onszelf. Want stel je voor dat we niet voldoen aan die torenhoge lat die we voor onszelf hebben neergelegd. Een hoogstokspringer zou er slapeloze nachten van krijgen. Serieus! Badend in het zweet zou het schaap wakker schrikken bij het idee aan die enorme hoogte van de lat die wij neerleggen.
Dus JA. Ook ONZE Bullshit mag er zijn. Mag boven tafel komen en geuit. Onze Bullshit mag gedeeld worden en we mogen lachen, huilen, schreeuwen en brullen. Omdat iedereen zijn eigen Bullshit heeft, in welke mate dan ook. Bullshit is Bullshit. Het is simpelweg shit die we niet meer nodig hebben, maar waar we wel aan vasthouden. Omdat het veilig voelt? Of omdat we niet anders weten? Wie zal het zeggen. Feit is dat we ons niet schuldig hoeven voelen. Wat er over blijft is rust. En zen. Heerlijk. Genieten.
Veel liefs, Tanja, Jouw BullshitCoach™
